Ενα από τα πιο δημοφιλή εκλογικά σενάρια που παίζει στον Τύπο και τα κανάλια είναι ότι αυτή τη φορά οι εκλογείς κουρασμένοι αλλά και αγανακτισμένοι από τον δικομματισμό, που ευθύνεται αποκλειστικά για την αποσύνθεση του κρατικού μηχανισμού, θα στραφούν και θα υπερψηφίσουν τα μικρά κόμματα, δηλαδή το ΚΚΕ, τον Συνασπισμό και τον ΛΑΟΣ. Δεν είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η συναισθηματική φόρτιση εναντίον της
Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που όντως υπάρχει τώρα, με αφορμή τις πυρκαγιές, σε μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, θα διατηρηθεί μπροστά στην κάλπη. Εάν, όμως, διατηρηθεί και βγουν ενισχυσμένα τα μικρά κόμματα, αυτό δεν θα είναι καλό για τη χώρα και για όλους μας.
Γιατί; Διότι, δυστυχώς, στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, τα μικρά κόμματα είναι πολιτικώς ανενεργά και δεν μπορούν συνεπώς να δώσουν θετική απάντηση στο μεγάλο ερώτημα που θέτει κάθε εκλογική αναμέτρηση και το οποίο δεν είναι άλλο, παρά ο σχηματισμός βιώσιμης κυβέρνησης. Κάθε πρόσθετη ψήφος λοιπόν στα μικρά κόμματα είναι μια νέα απειλή ακυβερνησίας.
Στη Γερμανία π.χ. όλες τις τελευταίες δεκαετίες τα δύο μεγάλα κόμματα, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες, σπάνια πέτυχαν αυτοδυναμία. Συνεργαζόμενοι όμως οι πρώτοι με τους Φιλελεύθερους και οι δεύτεροι με τους Πράσινους σχημάτιζαν ισχυρές και βιώσιμες κυβερνήσεις, που δημιουργούσαν το κλίμα ασφαλείας που έχουν ανάγκη οι πολίτες, ενώ ταυτόχρονα παρήγαγαν και έργο. Δηλαδή τα δύο μικρά κόμματα της Γερμανίας, το κόμμα των Φιλελευθέρων και το κόμμα των Πρασίνων, ήταν ουσιαστικά κόμματα εξουσίας, που ζητούσαν προεκλογικά τις ψήφους των πολιτών για να συγκυβερνήσουν με ένα μεγάλο κόμμα. Το ίδιο συμβαίνει με τα μικρά κόμματα στην Ιταλία.
Στην Ελλάδα ποιο από τα μικρά κόμματα είναι κόμμα εξουσίας; Το ΚΚΕ είναι ιδεολογικά και πολιτικά αντίθετο σε κάθε κυβερνητική συνεργασία, αφού πιστεύει ότι «ένας είναι ο εχθρός, ο καπιταλισμός». Για λόγους αρχής, λοιπόν, που μπορεί να είναι σεβαστοί μεν, αλλά πολιτικά οδηγούν σε αρνητικά αποτελέσματα, το ΚΚΕ δεν μπορεί να συμβάλει στον σχηματισμό κυβέρνησης, σε περίπτωση που δεν επιτύχει αυτοδυναμία κανένα από τα μεγάλα κόμματα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Συνασπισμό, ο οποίος αρνείται κατηγορηματικά κάθε μετεκλογική σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν πιστεύω ότι η Νέα Δημοκρατία θα στηριζόταν ποτέ στα δεκανίκια του ΛΑΟΣ.
Τα μικρά ελληνικά κόμματα, λοιπόν, διαμορφωμένα κυρίως σαν παρατάξεις ιδεολογικής αντιπαράθεσης, δεν είναι στην ουσία πολιτικώς ενεργά, αφού δεν παίζουν στο μεγάλο στοίχημα κάθε εκλογικής αναμέτρησης, που είναι ο σχηματισμός βιώσιμης κυβέρνησης. Αυτό το διαισθάνεται ο Ελληνας ψηφοφόρος και απόδειξη είναι ότι παρότι ο δικομματισμός χρόνια τώρα περνάει κρίση, τα μικρά κόμματα ελάχιστα επωφελήθησαν για να γίνουν έστω μεσαίου μεγέθους πολιτικοί σχηματισμοί.
Βέβαια, υπάρχει το θέμα της πολυφωνίας που όντως πρέπει να υπάρχει σε μια δημοκρατία. Πρώτον, όμως, μέσα στα ίδια τα δύο μεγάλα κόμματα υπάρχει αρκετός πολιτικός και ιδεολογικός πλουραλισμός και, δεύτερον, την ανάγκη της πολυφωνίας την καλύπτει επαρκώς το ΚΚΕ, που όντως είναι ένα κόμμα με μια διαφορετική γραμμή από όλα τα άλλα.