Στις ΗΠΑ, την πατρίδα των ντιμπέιτ, όπου η επιρροή της τηλεοπτικής αναμέτρησης στο εκλογικό αποτέλεσμα είναι μεγαλύτερη από οιαδήποτε άλλη χώρα, διεξάγονται συνήθως δύο ή τρεις μονομαχίες μεταξύ του Ρεπουμπλικανού και του Δημοκρατικού υποψηφίου προέδρου (με εξαίρεση τον ανεξάρτητο, Ρος Περό, το 1992) και μία μεταξύ των υποψηφίων αντιπροέδρων. Η διάρκειά τους είναι μιάμιση ώρα, οι συμμετέχοντες στέκονται όρθιοι σε πόντιουμ και έχουν δύο λεπτά στη διάθεσή τους για κάθε απάντηση, ενώ είναι στη διακριτική ευχέρεια του συντονιστή να διαθέσει άλλο ένα λεπτό για ανταλλαγή απόψεων. Η τηλεθέαση των πιο πρόσφατων ντιμπέιτ στις ΗΠΑ κυμαίνεται από 35 ώς 65 εκατομμύρια με το δίδυμο Τζορτζ Μπους – Μάικλ Δουκάκη να κατέχει το σχετικό ρεκόρ με 67,3 εκατομμύρια το 1988. Η χρονιά είναι σημαδιακή για έναν ακόμη λόγο: έκτοτε τα ντιμπέιτ ελέγχονται από ιδιωτική εταιρεία, την Επιτροπή Προεδρικών Ντιμπέιτ.
Στη Γαλλία τις αναμετρήσεις οργανώνουν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης (ΤF1και France 2) και οι όροι διεξαγωγής τους καθορίζονται με εξαντλητικές λεπτομέρειες από τα επιτελεία των δύο μονομάχων. Στην πιο πρόσφατη αναμέτρηση Σεγκολέν Ρουαγιάλ – Νικολά Σαρκοζί συναποφασίστηκε το υλικό του τραπεζιού και η υφή του, προκειμένου να μην αντανακλά τα πρόσωπα των υποψηφίων και να μην αποκαλύπτει τα πόδια τους, η απαγόρευση κοντινών πλάνων, αλλά και το λογότυπο της εκπομπής. Επιπλέον σύμβουλοι των δύο μονομάχων έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στα μουντά χρώματα, ώστε να μην αποσπάται η προσοχή των τηλεθεατών.
Στη Γερμανία τα ντιμπέιτ φέρουν την ονομασία Elefantenrunden (συζητήσεις ελεφάντων) και παραδοσιακά μετέχουν σε αυτά όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Η ιστορία τους χρονολογείται από τις εκλογές του 1969, όταν ο τότε σοσιαλδημοκράτης αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Βίλι Μπραντ, κάλεσε τον απερχόμενο χριστιανοδημοκράτη καγκελάριο, Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ να αναμετρηθούν τηλεοπτικά. Ωστόσο τόσο ο Κίζινγκερ όσο και το ZDF απέρριψαν την πρωτοβουλία για τηλεοπτική μονομαχία και προτίμησαν να συμπεριληφθούν στη συζήτηση όλοι οι ηγέτες των κομμάτων. «Δεν ταιριάζει στον καγκελάριο να κάθεται σε μια καρεκλίτσα και να περιμένει να του δοθεί ο λόγος», ήταν η επίσημη δικαιολογία. Τελικά, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, έκατσε κι είπε και ένα τραγούδι… Το 1972 αντιστράφηκαν οι όροι, καθώς ο Μπραντ, ο οποίος στο μεταξύ είχε γίνει καγκελάριος, αρνούνταν πεισματικά να μονομαχήσει τηλεοπτικά με τον Ράινερ Μπάρτσελ, με αποτέλεσμα να ενταχθεί στην υπό ανάκριση ομάδα και ο ηγέτης των Ελεύθερων Δημοκρατών.
Το 2002 όμως πραγματοποιήθηκε το πρώτο αληθινό ντιμπέιτ μεταξύ του τότε καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ και του διεκδικητή της καγκελαρίας, Εντμουντ Στόιμπερ. Η πρώτη μονομαχία διοργανώθηκε από δύο ιδιωτικά κανάλια, το RTL και το Sat. 1, ενώ η δεύτερη από τα δύο κρατικά.
Στην πρώτη επελέγησαν μάλιστα δύο γυναίκες δημοσιογράφοι με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν ευκολότερα να ενθαρρύνουν τους δύο ηγέτες να ανοιχτούν και να γίνουν ειλικρινέστεροι. Στην επόμενη αναμέτρηση του 2005 η Αγκελα Μέρκελ επικαλέστηκε φόρτο εργασίας, με αποτέλεσμα να διεξαχθεί μόνο ένα ντιμπέιτ με τον σοσιαλδημοκράτη αντίπαλό της, Γκέρχαρντ Σρέντερ, που μεταδόθηκε απευθείας από τέσσερις τηλεοπτικούς σταθμούς, κρατικούς και ιδιωτικούς.