Τη στιγμή που κορυφώνεται κομματική μάχη αναφορικά με το ποιο «χρώμα» θα έχει η επόμενη κυβερνητική πλειοψηφία και πόσες «αποχρώσεις» η προσεχής αντιπολίτευση στο Κοινοβούλιο, ο πόλεμος για τη βελτίωση της ποιότητας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και την αναβάθμιση της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος μοιάζει για όλους και για ακόμα μία φορά χαμένος. Οι περιπτώσεις εμφάνισης ατελειών, ελλείψεων και αδυναμιών στον τρόπο άσκησης είτε του νομοθετικού έργου είτε του κοινοβουλευτικού ελέγχου είναι ορατές σχεδόν σε καθημερινή βάση στο διάστημα μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων. Οι δε αρνητικές επιπτώσεις τους είναι περισσότερο από εμφανείς στον δημόσιο βίο.
Πρώτη χαμένη είναι η ίδια η Βουλή και τα μέλη της, που έχουν απαξιωθεί στα μάτια των πολιτών. Οσες προσπάθειες έχουν γίνει, και οι πλέον πρόσφατες -μεταξύ αυτών και η αναθεώρηση του Κανονισμού της Βουλής-, δεν έχουν φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα: H εκάστοτε κυβέρνηση διαθέτει περίπου ανεξέλεγκτη δυνατότητα δράσης, ενώ ο όποιος έλεγχος από μέρους των βουλευτών της αντιπολίτευσης εξαντλείται περίπου στην άνευ αντικρίσματος κατάθεση προτάσεων ή στη διαρκή καταγγελία υπουργών.
Το γεγονός ότι και η πρόεδρος της απερχόμενης Βουλής κ. Αννα Μπενάκη-Ψαρούδα παραδέχθηκε ότι πρέπει να γίνουν και νέες βελτιωτικές αλλαγές του Κανονισμού, αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο της κατάστασης που επικρατεί.
Αλλά και ο πρώην πρόεδρος κ. Απόστολος Κακλαμάνης με συνεχείς παρεμβάσεις του ανέδειξε το τελευταίο διάστημα μέρη του σοβαρού, όπως αποδεικνύεται, πολιτικού προβλήματος: Είναι ανάγκη να γίνουν κινήσεις «προς όφελος της ποιότητας του νομοθετικού έργου, αλλά και του κύρους του Κοινοβουλίου» υπογραμμίζει και καταθέτει σειρά προτάσεων, με στόχο, όπως χαρακτηριστικά λέει, «να ζωντανέψει το Κοινοβούλιο. H Ολομέλεια είναι για πολιτικές συζητήσεις» προσθέτει ο κ. Κακλαμάνης, για να επισημάνει και ένα επιπλέον σοβαρό ζήτημα που αφορά τα σχέδια νόμου και τις τροπολογίες: Για τα πρώτα υπογραμμίζει ότι «βγάζουμε νομοθετήματα που βρίθουν ατελειών πάσης μορφής», ενώ για τις δεύτερες τονίζει ότι είτε «έχουμε την κακή συνήθεια του πλήθους των τροπολογιών της τελευταίας στιγμής» είτε παρατηρείται το φαινόμενο μια τροπολογία να περιλαμβάνει «θέματα που θα μπορούσαν να είναι ολόκληρο νομοσχέδιο».
Πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, ο κ. Γιάννης Τραγάκης παραδέχθηκε το πρόβλημα και, σχολιάζοντας τις παρατηρήσεις του κ. Κακλαμάνη, ανέφερε ότι «στη Διάσκεψη των Προέδρων γίνεται συζήτηση γι’ αυτό το θέμα». (Οι συζητήσεις, προφανώς, δεν έχουν ολοκληρωθεί και δεν έχουν οδηγήσει σε συγκεκριμένες αποφάσεις).
Βουλευτής του Συνασπισμού, ο κ. Γ. Δραγασάκης μόλις προ διμήνου κιόλας υπογράμμιζε: «Πρέπει να ενημερώσουμε τον ελληνικό λαό ότι αυτό το διάστημα πέρασαν ορισμένα πάρα πολύ σημαντικά νομοσχέδια ερήμην της κοινωνίας. Αλλά και μέσα στη Βουλή δεν νομίζω ότι οι συζητήσεις που έγιναν είναι αντίστοιχες με το επίπεδο και τη σημασία που έχουν αυτά τα νομοσχέδια».
Με άλλη ευκαιρία, ο βουλευτής της N. Δ. κ. Χρ. Ζώης έλεγε σε ύφος αυτοκριτικό για τις συζητήσεις στη Βουλή: «Είναι αλήθεια ότι σε αυτήν την αίθουσα πολλές φορές παρατηρείται το φαινόμενο να κάνουμε παράλληλους μονολόγους. Αυτό επιπλέον δίνει και το μέτρο της αποδοχής και της υποδοχής από τους πολίτες των όσων συμβαίνουν εδώ».
Ο υποβαθμισμένος ρόλος του βουλευτή, εξαιτίας των περιορισμών που θέτει ο ισχύων κανονισμός ή και του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνονται ορισμένοι τον ρόλο τους, έχει μεταξύ των άλλων ως αποτέλεσμα και την απουσία από συνεδριάσεις: η εικόνα της άδειας αίθουσας της Ολομέλειας ή και η ψήφιση νομοσχεδίων πολλές φορές μόνο από τους παρόντες κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους των κομμάτων, είναι χαρακτηριστική.
Αλλα απογοητευτικά φαινόμενα; A) H επανάληψη κατά τη συζήτηση νομοσχεδίων στην Ολομέλεια αυτούσιων των παράλληλων μονολόγων που είχαν προηγηθεί στις αρμόδιες επιτροπές. B) Το ανολοκλήρωτο σημαντικών διαδικασιών, όπως επί παραδείγματι της εκπόνησης σχεδίου πολιτικής παρέμβασης για την παιδική παραβατικότητα που ξεκίνησε στην αρμόδια Επιτροπή πριν από λίγους μήνες.
Γ) H τελικώς άνευ ουσίας διαδικασία ακρόασης προσώπων που η εκάστοτε κυβέρνηση προτείνει για τις διοικήσεις δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων, με στόχο την έκφραση γνώμης από τους εκπροσώπους των κομμάτων: Οι υποψήφιοι αντί να παρουσιάζουν συγκεκριμένο πρόγραμμα και ιδέες, επί των οποίων κρίνονται, επικαλούνται προσωρινή άγνοια, αφού όπως παγίως υποστηρίζουν δεν έχουν ενημερωθεί επακριβώς για την κατάσταση των υπηρεσιών όπου θα τεθούν επικεφαλής!
Το κόστος από αυτήν την αρνητική κατάσταση είναι μεγάλο. Οχι μόνο πολιτικά, όπως έχει διαπιστωθεί, αλλά και… οικονομικά σε απόλυτους αριθμούς ευρώ: O προϋπολογισμός της Βουλής για το τρέχον έτος άγγιξε αισίως τα 189,8 εκατομμύρια ευρώ!