«Η θεαματικότητα είναι ανάλογη του χρόνου άφιξης. Οσο πιο χαμηλά νούμερα κάνεις, τόσο πιο νωρίς έρχεσαι!». Θεωρώ πως ο κάμεραμαν πίσω μου απλώς φιλοσοφεί, αλλά ακολουθώντας το βλέμμα του συνειδητοποιώ πως έχει εντοπίσει τον Νίκο Χατζηνικολάου ενώ ανεβαίνει το μονοπατάκι της ΕΡΤ, κι ας είναι ακόμη η ώρα 7.45 το απόγευμα. Δεκατέσσερις κάμερες και επτά φωτογράφοι πέφτουν πάνω στον άνκορμαν του Alter για να καταγράψουν δηλώσεις του τύπου «οι δημοσιογράφοι πρέπει να θέσουν τα προβλήματα…», κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με την άκρη του ματιού μου βλέπω απ’ το πλάι του τσούρμου να πηγαίνει προς την πόρτα του ραδιομεγάρου ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής! Χωρίς κανείς να τον σταματήσει, ανεβαίνει τα σκαλάκια της ΕΡΤ, και πάει προς τα μέσα. Κάποιος τον ρωτά «δεν θα κάνετε δηλώσεις κύριε πρόεδρε;». «Μα, είναι απασχολημένοι!», απαντά ο κ. Παπαθεμελής, δείχνοντας τους δημοσιογράφους που έχουν κυκλώσει τον κ. Χατζηνικολάου. Δευτερόλεπτα μετά που ο κ. Παπαθεμελής μπαίνει στο κτίριο, βγαίνει έξω ο Τζόνι Καλημέρης με ύφος ανάλογο με εκείνο που βγήκε προ ετών απ’ τον Αλφα – «Δεν θα πάμε καλά έτσι!» μονολογεί. Ενοχλημένος πλησιάζει τον Γιώργο Βλάχο που σέρνει το χορό του τηλεοπτικού δημοσιογραφικού τσούρμου, και κάτι του λέει. Ο Γ. Βλάχος σηκώνει τους ώμους. Κλασικό, βροντώδες ηχόχρωμα και «…τι ήθελες δηλαδή; Να χάσω τον Χατζηνικολάου;».
Εξω απ’ το ραδιομέγαρο, η έννοια της λέξης «είδηση» αποκτά ένα εντελώς νέο περιεχόμενο. «Είδα τον Λιάτσο και μου μίλησε κιόλας!», λέει ένας τηλεοπτικός συντάκτης με ύφος που θα έστεκε μόνο αν αντί για «Λιάτσος» είχε πει «Πάπας». Κι όταν αργότερα ο Γιώργος Καρατζαφέρης περνά την πύλη της ΕΡΤ κρατώντας στο ένα χέρι το διάσημο πια λεμόνι που έχει φέρει απ’ το σπίτι του, πέντε διαφορετικοί τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι αποδύονται σε καθ’ όλα σοβαρές αναλύσεις στην κάμερα με θέμα «τι σημαίνει το λεμόνι;». Ο Γιώργος Βλάχος, του Alpha, μάλιστα, θυμάται ως το τέλος του debate το λεμόνι – γι’ αυτό μάλλον στην έξοδο ρωτά έναν έναν όλους τους πολιτικούς αρχηγούς που κυκλώνουν το δημοσιογραφικό τσούρμο «μήπως το debate ήταν σούπα;», ή «μήπως ήθελε λεμόνι;» ή (ως σύντμηση των δύο προηγούμενων) «σούπα ή μάπα;». Και περιέργως, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί παίρνουν το ίδιο ύφος – σα να έφαγαν μόλις το λεμόνι…