Η κρατούσα πολιτική πρακτική διδάσκει ότι παραμονές εκλογών τα διαγωνιζόμενα κόμματα, δηλαδή οι αρχηγοί και τα στελέχη τους, δεν θίγουν κρίσιμα θέματα και δεν αποτολμούν προωθημένες προτάσεις, γιατί κινδυνεύουν να απολέσουν ψήφους. Πρόκειται όμως για μια φαύλη και αμαρτωλή πρακτική που έχει στοιχίσει ακριβά στη χώρα, αφού την επομένη των εκλογών, που η κυβέρνηση αναγκάζεται να προχωρήσει σε ορισμένα σκληρά μέτρα, οι ψηφοφόροι αγανακτούν και αντιδρούν. Η προεκλογική ανειλικρίνεια των κομμάτων, λοιπόν, διακυβεύει τη στήριξη της κοινωνίας, η συναίνεση της οποίας είναι απαραίτητη για την επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής.
Το παράδειγμα του Σαρκοζί, όμως, που κέρδισε την προεδρία με το σαρωτικό ποσοστό του 53,6%, δείχνει ότι υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες, που αποτολμούν να πουν προεκλογικά στους ψηφοφόρους τις δύσκολες αποφάσεις, που είναι αναγκασμένοι να πάρουν για να σώσουν τη χώρα και οι εκλογείς, εκτιμώντας την ειλικρίνεια και το θάρρος τους, τους επιβραβεύουν. Θα μου αντιτείνουν κάποιοι αναγνώστες ότι «αυτά μπορούν να συμβαίνουν εις Παρισίους, αλλά εδώ είναι Βαλκάνια!».
Δεν συμμερίζομαι αυτή την απαισιοδοξία και μοιρολατρία, που υποτιμά τον λαό μας και έχω και συγκεκριμένο παράδειγμα για να τη διαψεύσω. Θυμάμαι ότι νεαρός συντάκτης στις εκλογές του 1956, κάλυπτα τις συγκεντρώσεις των πολιτικών αρχηγών που γίνονταν στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιλούσε από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου των Αθηνών και ο Γεώργιος Παπανδρέου από το κτίριο στο ισόγειο του οποίου είναι σήμερα ο Στρογγυλός.
Θυμάμαι, λοιπόν, πολύ καλά ότι το βράδυ της Παρασκευής 18 Φεβρουαρίου 1956, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρχίζοντας την ομιλία του, είπε: «Λαέ της Αθήνας, χθες το βράδυ ο Γεώργιος Παπανδρέου, αρχηγός της Δημοκρατικής Ενωσης (στην οποία μετείχαν όλα τα κόμματα από το Λαϊκό και του Μαρκεζίνη μέχρι την ΕΔΑ) υπεσχέθη ότι την επομένη των εκλογών ως πρωθυπουργός θα μειώσει τους φόρους. Λοιπόν, εγώ σας λέω καθαρά ότι εάν με ψηφίσετε θα αυξήσω τους φόρους. Η χώρα είναι ρημαγμένη και χρειάζεται υποδομές, σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους κ.λπ.». Και ο λαός επιβράβευσε τον Καραμανλή, δίνοντάς του την πλειοψηφία σε ψήφους και έδρες!
Τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά, γιατί δυστυχώς και σε αυτές τις εκλογές οι πολιτικοί ηγέτες προσπαθούν να χαϊδέψουν τα αυτιά των πολιτών, ενώ δεν άντεξαν στον πειρασμό των παροχών της τελευταίας στιγμής. Ομως, παρά το σημαντικό έργο που επετέλεσε κυρίως στην οικονομία η κυβέρνηση Καραμανλή, η χώρα έχει ακόμη πολλές ανοιχτές πληγές που πρέπει να επουλωθούν. Π.χ. το ασφαλιστικό. Ποιος πολίτης δεν ξέρει ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα, με τη σημερινή του δομή δεν αντέχει;
Η τελευταία αναλογιστική μελέτη που είχε γίνει επί κυβερνήσεως Σημίτη έδειξε ότι το έλλειμμα της κοινωνικής ασφάλισης ισούται με δύο ετήσια ΑΕΠ, φθάνει δηλαδή τα 500 δισ. ευρώ. Παρά ταύτα ο κ. Κων. Καραμανλής και ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου αναδεικνύονται σε θαυματοποιούς, αφού υπόσχονται ότι θα λύσουν αυτό το μεγάλο πρόβλημα χωρίς να αυξήσουν τα όρια ηλικίας και τις εισφορές και χωρίς να μειώσουν τις συντάξεις.
Φυσικά, δεν γίνονται πιστευτοί και φοβάμαι ότι εάν η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν αποσαφηνίσει στις προγραμματικές της δηλώσεις τις προθέσεις της και τους σχεδιασμούς της θα αντιμετωπίσει κοινωνική αναταραχή. Σαν κι αυτή που αντιμετώπισε ο Σημίτης το 2001, και αναδιπλώθηκε στην απραξία!