Οι εκλογές δημιούργησαν νέο πολιτικό τοπίο, με κύριο χαρακτηριστικό τη διάνοιξη μιας ρωγμής στον δικομματισμό από τα αριστερά. Μπορεί η ρωγμή να μην είναι τεκτονικό ρήγμα, ωστόσο ενέχει μια δυναμική πιο απειλητική από το προηγούμενο του 1996, όπου και πάλι τα δύο κόμματα εξουσίας είχαν πέσει από τα συνήθη όρια του 86% περίπου στο 79%: τότε υπήρχαν το ΔΗΚΚΙ και η Πολιτική Ανοιξη, δύο συμπληρωματικά κόμματα- εφεδρείες του δικομματισμού, που είχαν συγκεντρώσει αθροιστικά γύρω στο 7%. Αυτήν τη φορά, καταγράφεται ευρύ λαϊκό ρεύμα μετωπικής αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος.
Ο μεγάλος χαμένος είναι βέβαια το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου. Αποτελεί πραγματικό «άθλο» για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι όχι μόνο απέτυχε να εισπράξει κάτι σημαντικό από μια κυβέρνηση που έκανε ό,τι μπορούσε για να… χάσει τις εκλογές, αλλά υποχώρησε κιόλας από τα επίπεδα του 2004. Για πρώτη φορά, μετά το εντελώς ιδιόμορφο 1989, η Αριστερά δεν εμφανίζεται καθόλου ευάλωτη απέναντι στα αντιδεξιά διλήμματα του ΠΑΣΟΚ.
Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να διατηρήσει την εξουσία, αλλά δεν διαθέτει την ιδεολογική ηγεμονία σε μια ελληνική κοινωνία, η οποία, στην πλειοψηφία της, αναζητεί διέξοδο στα αριστερά της. Σε αντίθεση με το 2004, η νέα κυβέρνηση δεν θα έχει ούτε μία ημέρα «περίοδο χάριτος».
Η προώθηση των «μεταρρυθμίσεων» προβάλλει πιο δύσκολη και επικίνδυνη, δεδομένης της αριστερής ριζοσπαστικοποίησης του εκλογικού σώματος.
Ο μεγάλος νικητής ήταν η Αριστερά, η οποία αθροιστικά επιστρέφει στα ανώτατα όρια της δεκαετίας του ’80. Αρέσει, δεν αρέσει, γεγονός είναι ότι η στροφή του ΚΚΕ επί Α. Παπαρήγα και η ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΝ επί Α. Αλαβάνου επιβραβεύτηκαν, ενώ τα ομόδοξα, αλλά πιο «μετριοπαθή» κόμματα σε άλλες χώρες καταποντίστηκαν. Πρόκειται για αλλαγή σελίδας, ύστερα από την παραλυτική, για την Αριστερά, κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και το μεγάλο κόστος της κυβέρνησης Τζαννετάκη.
Ωστόσο, η επιτυχία αυτή είναι ασταθής. Ο κόσμος της Αριστεράς δεν επιβράβευσε άκριτα την ηγεσία του ΚΚΕ, που επιμένει σε ένα είδος ιδεολογικού αναχωρητισμού από την πολιτική, θεωρώντας χειρότερους εχθρούς της όσοι βρίσκονται πιο κοντά της.
Ούτε την ηγεσία του ΣΥΝ, που συνεχίζει να εμφανίζει την εικόνα των «δύο ψυχών ένα σώμα», χωρίς να ξεκαθαρίζει αν φιλοδοξεί να αποτελέσει ριζοσπαστική πτέρυγα της Αριστεράς ή αριστερό συμπλήρωμα ενός «καλύτερου» ΠΑΣΟΚ. Οι πολίτες έδωσαν στην Αριστερά μια καινούργια ιστορική ευκαιρία με την εντολή να αλλάξει, όχι μια λευκή επιταγή. Αν δεν το αντιληφθούν οι ηγεσίες της, η προσγείωση θα έρθει γρήγορα και θα είναι οδυνηρή.