Μετά τις δηλώσεις Παπανδρέου και Βενιζέλου τη νύχτα των εκλογών, φάνηκε ότι το ΠΑΣΟΚ θα λύσει γρήγορα το ζήτημα της ηγεσίας με μια μαζική ψηφοφορία. Με τους όρους αυτούς, η έκβαση έμοιαζε δεδομένη. Ο εκ Θεσσαλονίκης δελφίνος έχει ισχυρές αντιπάθειες και η σπουδή του να εμφανισθεί με τα γάντια του μποξ ενόχλησε πολλούς. Παρ’ όλα αυτά, τον ευνοεί εξ αντιδιαστολής το γεγονός ότι έχει απέναντί του έναν αρχηγό που όχι μόνο χρεώνεται τη βαριά ήττα, αλλά και θεωρείται από το ίδιο το «στράτευμά» του μάλλον ακατάλληλος γι’ αυτόν τον ρόλο.
Οπως φάνηκε καθαρά στη συνέχεια, ο πραγματικός αντίπαλος του Β. Βενιζέλου δεν είναι ο Γ. Παπανδρέου. Είναι μια κατηγορία στελεχών, που προσπαθεί να διαμορφώσει την «τρίτη κατάσταση». Στόχος της είναι να αποτρέψει την επανάληψη μιας διαδοχής με όρους αναζήτησης «σωτήρα». Εχουν δίκιο που θέτουν ζήτημα εκλογής προέδρου στη βάση πολιτικού πλαισίου και όχι μόνο με τη λογική ποιος μπορεί να οδηγήσει καλύτερα το «τσούρμο» στην άλωση του κάστρου της εξουσίας.
Η στάση τους, βεβαίως, υπαγορεύεται και από πολιτική ιδιοτέλεια. Ο δικός τους ρόλος υποβαθμίζεται στο μοντέλο του θεσμικά πανίσχυρου προέδρου, που διευθύνει αυταρχικά το κόμμα, στηριζόμενος στο περιβάλλον του. Το βίωσαν με τον «πρίγκιπα» και δεν θέλουν να το ξαναζήσουν με τον πληθωρικό «Μπένι». Τα στελέχη αυτά δεν επιδιώκουν να ξαναστήσουν στον «θρόνο» τον Γ. Παπανδρέου. Επιδιώκουν να ανασχέσουν την -χωρίς πολιτικές δεσμεύσεις- επέλαση του Β. Βενιζέλου προς την αρχηγία. Στο πλαίσιο αυτό μάλλον απέτρεψαν την εκλογή με διαδικασία εξπρές, παραπέμποντας τη λύση σε έκτακτο συνέδριο. Ελπίζουν ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο οι ίδιοι θα αναδειχθούν ατύπως σε ρυθμιστές.
Σοβαρός αντίπαλος του Β. Βενιζέλου είναι και ο εαυτός του. Σε δικές του πράξεις στηρίζονται για να τον εμφανίσουν ότι διεκδικεί την ηγεσία σαν επίγονος του Κ. Σημίτη και εκλεκτός της διαπλοκής. Επικαλούνται όχι μόνο το γεγονός ότι τον περιβάλλουν γνωστοί σημιτικοί, αλλά και το γεγονός ότι έσπευσε τη Δευτέρα να επισκεφθεί τον πρώην πρωθυπουργό. Ο συμβολισμός ήταν ισχυρός. Επιβεβαίωσε υποψίες για παρασκηνιακές συνεννοήσεις και προκάλεσε αντισυσπείρωση.
Η υποψηφιότητα Βενιζέλου υπονομεύθηκε και από το γεγονός ότι προωθείται εξόφθαλμα από τα εξωκομματικά κέντρα, που αρέσκονται να το παίζουν πάτρονες της παράταξης. Η ωμή παρέμβασή τους στις εσωκομματικές εξελίξεις ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της «πράσινης» βάσης, η οποία έχει βιώσει τραυματικά ένα διαχρονικό πολιτικό «νταβατζιλίκι». Γι’ αυτό και αναζητεί εναγωνίως μια πολιτικά αυτόνομη υποψηφιότητα, που θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε μια νέα ιδεολογικοπολιτική σύνθεση. Με ευθύνη του Β. Βενιζέλου, η υποψηφιότητά του τείνει να προσλάβει μια μονομέρεια και ένα χρώμα, που εξ αντιδιαστολής προσδίδει πολιτική υπόσταση στην αγκίστρωση του Γ. Παπανδρέου στον αρχηγικό θώκο. Από «καμένο χαρτί» αρχίζει να φαντάζει στα μάτια μιας μερίδας του «ιστορικού ΠΑΣΟΚ», αν μη τι άλλο, σαν ανάχωμα!