«Μα επιτέλους ποιον ακούει, τι είχε στο μυαλό του;». Νομίζω ότι έχω ακούσει πάνω από εκατό φορές τις δύο αυτές φράσεις τα τελευταία τριάμισι χρόνια από τα χείλη ανθρώπων, που είτε βρέθηκαν κοντά στον Γιώργο Παπανδρέου είτε απλά πίστεψαν πως εκπροσωπούσε μια μοντέρνα εκδοχή της Κεντροαριστεράς. Χθες το μεσημέρι, αντί για τα συνήθη αυτά ερωτήματα, αντίκριζες σαστισμένα βλέμματα ανθρώπων, που έμοιαζαν απλά να ρωτάνε «μα γιατί;».
Ο κ. Παπανδρέου είχε πέσει από τον 10ο όροφο το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου και είχε σχεδόν σταθεί στα πόδια του, αντιμετωπίζοντας το τσουνάμι Βενιζέλου. Του είχαν σταθεί άνθρωποι, όπως ο Δημήτρης Ρέππας, οι οποίοι δεν είχαν τίποτα να κερδίσουν, και άλλοι, όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος, για δικούς τους λόγους. Και ξαφνικά τους «κρέμασε» όλους, προχωρώντας σε έναν ανδρεϊκό τσαμπουκά. Αμέσως άρχισαν οι φήμες στην οδό Βαλαωρίτου για το ποιος εκ των συμβούλων ή αυλικών ή part time συμβούλων έκανε τη μοιραία εισήγηση. Το βέβαιο είναι πως ο κ. Παπανδρέου, ακόμη και μετά την 16η Σεπτεμβρίου, συνεχίζει να περιστοιχίζεται από επίδοξους Μακιαβέλι και ανθρώπους με τους οποίους θα έπρεπε να βγαίνει μόνο τα βράδια απαγορεύοντάς τους τις πολιτικές συζητήσεις.
Το ζήτημα όμως δεν είναι ποιος του είπε τι και πότε. Προφανώς κάποιος επέμενε να τον συμβουλεύει να πάρει το δαχτυλίδι από τον Κώστα Σημίτη χωρίς να του θέτει το απλό ερώτημα: «Μα γιατί να θέλει να σου δώσει το κόμμα ο Σημίτης;». Προφανώς κάποιος σοφίστηκε την επαναφορά Λαλιώτη και «έμεινε με ανοιχτό το στόμα» από τις εισηγήσεις του… Ολοι αυτοί είναι, όμως, απλές υποσημειώσεις της ιστορίας και αύριο θα μπορούν άνετα να διδάξουν στο Χάρβαρντ μαζί με τους συμβούλους του Δουκάκη ένα σεμινάριο για το «πώς δεν μανατζάρεις μια καμπάνια».
Υπόλογος όμως στην ιστορία, στην παράταξη και το όνομά του είναι μόνο ένας. Υπάρχουν τρεις θεωρίες για το τι συνέβη χθες. Η πρώτη λέει πως μετά μία μακρά περίοδο new age politics ανέβλυσε από το παπανδρεϊκό του DNA o «τσαμπουκάς» και τα έπαιξε όλα και ενδεχομένως να κέρδισε σε ένα κομμάτι του κόσμου. Η δεύτερη, πως κάποιος σύμβουλος μπέρδεψε το στρατέγκο με το πραγματικό καμίνι της πολιτικής, τον διαβεβαίωσε ότι έχει μαζί του 65 βουλευτές αλλά δεν είχε ετοιμάσει το υπόλοιπο σενάριο. Η τρίτη, πως ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε ότι το γωνιακό μαγαζί που κληρονόμησε δεν ανακαινίζεται, δεν σώζεται και είπε μέσα του «το γκρεμίζω και ό,τι καλό μείνει, δικό μου». Θα πάρει λίγο χρόνο να καταλάβουμε τι «είχε ο πρόεδρος στο μυαλό του». Προς το παρόν, ακόμη και εκείνοι που συνέχιζαν να ελπίζουν και έλεγαν πως «κάτι έμαθε την 16η Σεπτεμβρίου» μοιάζουν να ξαναγυρίζουν στα αρχικά τους ερωτήματα: «Μα επιτέλους ποιον ακούει, τι είχε στο μυαλό του;».