Με το που μπαίνω στη σάλα, αέρας Γαλλικής Επανάστασης πνέει στο άδειο στάδιο. Αντί του κλασικού «ελευθερία – ισότης – αδελφότης», κρεμασμένη ψηλά πάνω απ’ την αρένα του Τάε Κβον Ντο ανεμίζει η πασοκική επαναστατική εκδοχή: «δημιουργία – γνώση – αλληλεγγύη» γράφει το πανό, στο οποίο εικονίζεται κι ένα γιγαντιαίο κόκκινο ρόδο, που μάλλον φύτρωσε όταν πια φυλλορρόησε το παλαιό σύμβολο, το δέντρο με τα πίπτοντα φύλλα του προηγούμενου συνεδρίου.
Η ώρα είναι ακόμη 5.30, κι έτσι απ’ τους διακεκριμένους πασόκους που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τον ρόλο του σύγχρονου Ροβεσπιέρου, μόνο τη μορφή του κ. Γιώργου Ανωμερίτη με το αναλλοίωτο στον χρόνο μουστάκι του μπορεί να θαυμάσει κανείς, καθώς διασχίζει το κόκκινο χαλί που οι διοργανωτές έχουν στρώσει από την είσοδο ώς το πόντιουμ, για να το διασχίσει ο πρόεδρος Γ. Παπανδρέου όταν έρθει η ώρα για τον λόγο του.
Μόνο που η ώρα αυτή θα αργήσει πολύ. Μέχρι τις 7.20, που κανονικά το συνέδριο θα έπρεπε να είχε αρχίσει ουδεμία εναρκτήριο διάθεση μπορεί να διακρίνει κανείς. Μπορεί τα ελεκτροπόπ υβρίδια να έχουν σιγήσει στα μεγάφωνα και τώρα να παίζουν βαριά ζεϊμπέκικα, απ’ αυτά που σε κάνουν να υποψιάζεσαι πως το ράδιο Μπλάκμαν κούρσεψε την κονσόλα του συνεδρίου, αλλά κατά τα λοιπά, ούτε η εξέδρα των νεολαίων δεν έχει γεμίσει.
Στην είσοδο, ανακαλύπτω τους απολεσθέντες νεολαίους. Αραχτοί σε παρέες, με τον κλασικό συνδυασμό αξύριστο μούσι – γυαλί στο κεφάλι, που μόνο ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να εκτιμήσει, απολαμβάνουν ευτυχείς τα καπιταλιστικά αγαθά. «Στο προηγούμενο συνέδριο την έβγαλα με το φραπέ του κέτερινγκ!», λέει εις εξ αυτών που καπάρωσε το φρεντοτσίνο απ’ τα παρακείμενα Haagen Dazs και τώρα τον επιδεικνύει περήφανα στους μη έχοντες.
Κι όσο για το εσωτερικό του συνεδρίου… μια βόλτα στα πέριξ μπορεί να πείσει και τον πιο φανατικό πασόκο: προφανώς λόγω της συμπάθειας του προέδρου στην τεχνολογία, οι υπολογιστές στο στάδιο είναι πιο πολλοί απ’ τους συνέδρους. Στην αίθουσα Τύπου θα έπρεπε να έχει απαρτία η ΕΣΗΕΑ για να τους καταλάβει, κι αν δε φθάσουν υπάρχει πάντα το Ιντερνετ καφέ, στο οποίο τώρα μια γηραιά κυρία πατά με περιέργεια τα πλήκτρα ενός PC σα να ‘ταν πιάνο, ενώ η κρεμασμένη απ’ τον λαιμό της διαπίστευση χοροπηδά κι αυτή στο πληκτρολόγιο.
Στην είσοδο πάλι, έχει στηθεί πάγκος ειδικά για να ευθυμήσει ο πρόεδρος μπαίνοντας: Πέντε λάπτοπ των 100 ευρώ έχουν έρθει ειδικά απ’ την Αμερική, και τώρα ο νεαρός που τα χειρίζεται κάνει επίδειξη σ’ έναν μυστακοφόρο παλαιοπασόκο. «Και τούτο τι είναι;», τον ρωτά ο σύνεδρος στραβώνοντας το μουστάκι του ενώ πατά ένα κουμπί. «Μη αυτό! Θα κλείσει!», κάνει το παιδί. «Και θες και 100 ευρώ! Ούτε 100 δεκάρες δε σου δίνω!», κάνει ο γηραιός σοσιαλιστής. Κι όπως μπαίνει στη σάλα του συνεδρίου, μονολογεί «κοίτα ρε πώς γίναν οι πάγκοι του ΠΑΣΟΚ… Τι έγιναν οι μπίρες και τα σουβλάκια ρε παιδιά;»…