«Τι μας φέρνει και μας ξαναφέρνει εδώ ο πρόεδρος;». Ο κυρ Γιάννης έφαγε μία ώρα γύρω από το στάδιο του τάε κβον ντο για να παρκάρει, εξ ου και η δυσθυμία. «Στο τέλος θα μας κατεβάσει στο Πεκίνο να χτυπήσουμε μετάλλιο στις πολεμικές τέχνες!» κάνει ενοχλημένος, με μια δόση χιουμορ. Στο δεξί χέρι κρατάει ένα ύποπτα καπιταλιστικό κουπάκι που γράφει Haagen Dazs και στο αριστερό, το απαστράπτον μπράτσο της συμβίας του στο μέσον του οποίου μετρώ 4 χρυσά βραχιόλια. «Σιγά Γιάννη», φωνάζει εκείνη όταν την τραβάει προς τα μέσα. «Θα σου χυθεί το παγωτό!», λέει αποφεύγοντας τελευταία στιγμή τη συνάντηση του παγωτού με το κρεμαστό τσαντάκι της, στην ούγια του οποίου αστράφτει το ασημί Gucci. «Ελα Σοφάκι, μην γκρινιάζεις!», κάνει ο κυρ Γιάννης χώνοντας το κουταλάκι στο στόμα του. «Θες λίγο; Κούκις εντ κριμ είναι!».
Τα ιπτάμενα μπαλόνια
Θα μπορούσε να πρόκειται για σκηνή από τους εφιάλτες του Ανδρέα Παπανδρέου στις αξημέρωτες νύχτες της εξορίας του – ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ θα πετιόταν από το κρεβάτι του αν έβλεπε σ’ αυτήν την κατάσταση τους μυστακοφόρους επαναστάτες με τα ζιβάγκο. Και ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα έκανε αν του έλεγαν και για την «πετούμενη ιδεολογική σημαδούρα», όπως ακούω έναν σαραντάρη σύνεδρο να προσδιορίζει μετά πάσης σοβαρότητος το αλλόκοτο αντικείμενο μπροστά μου. Πρόκειται για ιπτάμενα μπαλόνια όπου αναγράφονται διάφορα συνθήματα με μαρκαδόρο και τα οποία αντί για κορδόνι έχουν στην άκρη τους κρεμασμένο κι από ένα… mouse υπολογιστή για αντίβαρο. «Θα του περίσσευαν του προέδρου τα mouse!» κάνει ένας νεαρός, καθώς προσπερνώ την κίτρινη «ιδεολογική σημαδούρα» που γράφει «Αλληλεγγύη» και κατευθύνομαι προς τη ροζέ που λέει «Γνώση». Κι εκεί ακριβώς ακούω το πρώτο καταστροφολογικό σενάριο της ημέρας. «Ο Τσίπρας δεν θα ‘ρθει», μου κάνει εμπιστευτικά ένας κοντός κυριούλης με γυαλιά στο κεφάλι. «Νευρίασε που φώναξαν τον Αμερικανό πρέσβη!». Το δεύτερο καταστροφολογικό σενάριο το ακούω δέκα λεπτά αργότερα, αυτή τη φορά από δημοσιογραφικά χείλη. «Ο Τσίπρας θα ξεκινήσει τον λόγο του λέγοντας «Δεν είμαι ο Αμερικανός πρέσβης!». Θα γίνει χαμός!». Μέχρι να μπω στη σάλα του συνεδρίου, έχω ακούσει πως ο κ. Τσίπρας «θα έρθει με κόκκινα ρούχα», πως «θα αρνηθεί να μιλήσει», πως «θα πει μόνο μια φράση στο βήμα, αλλά δεν μπορώ να σου πω τι!» και διάφορα άλλα απειλητικά για την εξέλιξη του συνεδρίου. Αλλά όπως λέει κι ο σχετικός νόμος του Μέρφι, «όταν κάτι πρόκειται να πάει λάθος, θα προβλέψεις όλα τα άλλα, εκτός απ’ αυτό».
Η μάχη με τις καρέκλες
Κι έτσι, μπαίνοντας στη σάλα θεωρώ πως το κλασικό πρόβλημα με τις καρέκλες των πρώτων σειρών φέτος έχει λυθεί με τα αριθμημένα χαρτάκια που έχουν κολλήσει οι διοργανωτές επάνω τους. Μόνο που αμέσως μετά παρατηρώ πως δίπλα στην καρέκλα που λέει «σειρά 3 θέση 14» είναι εκείνη που γράφει «σειρά 5 θέση 22», ενώ και οι δύο βρίσκονται στην πρώτη σειρά! Κι έτσι, γύρω στις 6.30 μ.μ. που οι πολυπόθητες μπροστινές θέσεις έχουν ήδη μισογεμίσει και οι έμπειροι πασόκοι όπως ο κ. Θ. Πάγκαλος έχουν καθήσει και δεν σηκώνονται γιατί ξέρουν τον κίνδυνο υφαρπαγής που ελλοχεύει, ξεκινάει η σοσιαλιστική εκδοχή του παιχνιδιού «μουσικές καρέκλες». Υπό τον ήχο του σουρεαλιστικού ζεϊμπέκικου «σε ζήλεψε ο ουρανός γιατί ήσουνα πολύ καλός»(!), η κυρία Λούκα Κατσέλη κυνηγά τον υπεύθυνο, έναν πενηντάρη με λευκασμένη κόμη λέγοντας «κι εγώ Ανδρέα πού θα κάτσω;». Ενας κοντούλης περνάει κουβαλώντας περήφανα στο κεφάλι του μια πλαστική καρέκλα, οπότε ο υπεύθυνος κύριος Ανδρέας με ένα «πού την πας αυτήν;» απαλλοτριώνει το κάθισμα και ευτυχής κατευθύνεται προς την κυρία Κατσέλη. Εκείνη βλέπει χαρούμενη το κάθισμα να πλησιάζει, αλλά -φευ!- μια φωνή από το βάθος, «ο Βενιζέλος, ο Βενιζέλος!», κάνει τον κύριο Ανδρέα να παρατήσει την καρέκλα στη μέση του διαδρόμου και να τρέξει στην υποδοχή. Η κυρία Κατσέλη κοιτάει θλιμμένη την καρέκλα που θα γινόταν δική της καθώς τη σαρώνει το κύμα παρατρεχάμενων του Βαγγέλη Βενιζέλου. Εκείνος προσπερνά αγέρωχος τον Θεόδωρο Πάγκαλο και το βλέμμα του πέφτει πίσω, στη δεύτερη σειρά, όπου κάθεται η Μάργκαρετ Παπανδρέου – μόνο που η μητέρα του προέδρου έχει γυρίσει τον λαιμό της περί τις 90 μοίρες κι έχει καταφέρει να βγάλει τον κ. Βενιζέλο από το οπτικό της πεδίο, πράγμα όχι και τόσο εύκολο δεδομένου του εκτοπίσματος.
Θερμοί εναγκαλισμοί
Δυσκολίες αντιμετωπίζει και ο Παν. Φασούλας, που επιχειρεί να τον φιλήσει: ο ένας σκύβει, ο άλλος τεντώνεται και… «σαν να βλέπεις το Γ να προσπαθεί να φιλήσει το Ο είναι αυτό!», χαχανίζει ο φωτογράφος πίσω μου.
Κι ενώ μέσα στην αναμπουμπούλα ο δήμαρχος Αθηναίων καπαρώνει την καρέκλα που γράφει «Απόστολος Κακλαμάνης» λέγοντας ανέμελα «κι εγώ Κακλαμάνης είμαι!», ακούγεται ξαφνικά νέα βοή: «ο Τσίπρας, ο Τσίπρας!»… και η επέλαση ξεκινάει! Οι φωτογράφοι ορμούν από τη μια, μη χάσουν τη συνάντηση Τσίπρα – Παπανδρέου, οι σεκιουριτάδες ορμούν απ’ την άλλη, μην ενοχληθεί ο πρόεδρος απ’ τα φλας και μέσα στη σύρραξη, δύο κάμερες φεύγουν στον αέρα κι ένας σεκιούριτι τουμπάρει μπρος στον έντρομο κ. Ρέππα. Μια δημοσιογράφος παραπίσω έχει τα δικά της θέματα. «Αυτός ο Τσίπρας δεν είναι και τίποτα!», παραπονείται. «Κοντός είναι και μ’ αυτό το κοτλέ σακάκι καμπουριάζει!». Ο κάμεραμαν την κοιτάζει πλαγίως, «να δουλέψεις ήρθες εδώ ή να παντρευτείς;», κάνει. Επιτέλους κάποτε ο κ. Τσίπρας κάθεται στη θέση του (που το χαρτί πάνω της μέχρι πριν από τρία λεπτά έγραφε «Αθανασάκης», παρεμπιπτόντως) και στις 19.55 ο Γιώργος Παπανδρέου ξεκινάει το λόγο του με μία ώρα καθυστέρηση, γιατί όπως περηφανεύεται ο κ. Ρέππας στον κ. Τσίπρα «εμείς είμαστε μεγάλο κόμμα και αργούμε. Οχι σαν κάτι άλλα που έχουν πέντε συνέδρους κι αρχίζουν just!».
Σημειώσεις, sudoku και μια θέση στο παράθυρο
Ο πρώτος που υποκύπτει στη γνωστή γοητεία του Γ. Παπανδρέου ενώ αγορεύει είναι ο κ. Σγουρίδης, που στο δεκάλεπτο έχει ήδη αφοσιωθεί στο sudoku του, το οποίο και λύνει μανιωδώς. Είκοσι λεπτά αργότερα, βλέπω την κυρία Δαμανάκη ακροπατώντας να αποχωρεί. Κι ενώ ο κ. Παπανδρέου μιλάει για τη «μητέρα που δουλεύει part time (sic!) στα super market», ξαφνικά η φιγούρα της κυρίας Δαμανάκη εμφανίζεται στην οθόνη του Alter σε ζωντανή μετάδοση – από δίπλα και ο κ. Παναγόπουλος, που έχει πιάσει θέση στο παράθυρο του Alpha δίπλα στην Ελλη Στάη! Οταν πια ο κ. Παπανδρέου συμπληρώνει μία ώρα στο πόντιουμ λέγοντας ότι «θα ήθελα τώρα να στείλω μήνυμα στα αδέλφια μας στην Παλαιστίνη…», ακόμη και οι πιο ανεκτικοί των συνέδρων έχουν αγγίξει τα όριά τους – απόδειξη, ο κ. Απόστολος Κακλαμάνης, που έχει κάνει το κορδόνι της διαπίστευσης κομποσκοίνι. Ο αδελφός του ομιλητή, Νίκος, πάλι θα έπρεπε να είναι μάλλον εξοικειωμένος με το φαινόμενο, καθότι το έχει βιώσει από την παιδική του ηλικία. Στις 9.15 μ.μ. ο μόνος που παρακολουθεί με τεράστιο ενδιαφέρον το Γιώργο Παπανδρέου -εκτός βέβαια από τον κύριο Νίκο που είναι 77 ετών και ήρθε από την Πάτρα ειδικώς για να φωνάζει ανά τρίλεπτο «πες τα, γίγαντα!»- είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος όχι μόνο ακούει, αλλά κρατάει και σημειώσεις σε ρυθμό στενογραφίας. «Θα του ‘μεινε απ’ τη σχολή!», κάνει ο διπλανός μου σεκιουριτάς. «Πότε αποφοίτησε; Πέρυσι; Πρόπερσι;».
Οσο για τους συνέδρους… Η ώρα κοντεύει πια εννιάμισι, όταν ο κ. Γ. Παπανδρέου φθάνει στο «Καλό μας αγώνα! Καλό μας συνέδριο!». Κι αν ο κ. Πολυζωγόπουλος παινεύει τον πρόεδρο από μικροφώνου λέγων «μας απογειώσατε με την ομιλία σας!», ο διπλανός μου κύριος έχει μείνει να κοιτά απλανώς κάπου ψηλά, στο ταβάνι της σάλας. «Ο Μιχάλης τι ώρα ξεκινάει;», ρωτάει την κυρία δίπλα του που ψαχουλεύει το φάκελό της. «Ο Χρυσοχοΐδης; Θα μιλήσει κι αυτός;», λέει εκείνη αφηρημένα. «Ποιος Χρυσοχοΐδης;», κάνει ο σύνεδρος. «Ο Χατζηγιάννης στην Ιερά Οδό, παιδί μου! Τι ώρα βγαίνει; Θα προλάβουμε;».