Λες και «εσχίσθη το καταπέτασμα του ναού» και απειλείται με κατάρρευση όλο το οικοδόμημα της ελεύθερης οικονομίας, οι ελάχιστοι δογματικοί νεοφιλελεύθεροι στη χώρα μας ξιφούλκησαν ως Σταυροφόροι υπερασπιστές των οσίων και ιερών κατά του υπουργού Ανάπτυξης κ. Χρ. Φώλια για την αποκοτιά του να βάλει στη διατίμηση το ελαιόλαδο! Ο φίλος μου ο Στέφανος Μάνος, που έχει την αυστηρότητα πρωθιερέα του φιλελευθερισμού, καταγγέλλει την απόφαση όχι μόνο ως σοβαρό οικονομικό λάθος, που μας γυρίζει δεκαετίες πίσω στην ελεγχόμενη από το κράτος αγορά, αλλά και ως σοβαρή ιδεολογική παρέκκλιση και υποχώρηση που εξισώνει τη Νέα Δημοκρατία με τον Συνασπισμό!
«Μηδέν άγαν Αύγουστε», όπως παρήγγειλαν στον Ιούλιο τον Παραβάτη οι Αντιοχείς. Η διατίμηση αυτή καθ’ εαυτή είναι απλώς ένα εργαλείο πολιτικής και όταν χρησιμοποιείται μεμονωμένα και όχι καθολικά σε όλα τα διακινούμενα στην αγορά προϊόντα, εκείνο που πρέπει να εξετάσουμε είναι αν σωστά επελέγη ή λανθασμένα. Κατά τη γνώμη μου επελέγη σωστά, γιατί μετά τον θόρυβο για τα επιμολυσμένα ηλιέλαια, όλη η αγορά ελαίων ήταν σε πλήρη αναστάτωση και οι καταναλωτές τελούσαν σε κατάσταση κυριολεκτικά πανικού.
Οταν λοιπόν υπό το κράτος αυτού του πανικού κανείς δεν θα αγόραζε ηλιέλαιο και πιθανώς ούτε αραβοσιτέλεια ή σογιέλαιο, όλη αυτή η ογκώδης κατανάλωση, που φθάνει ετησίως περίπου τους 70.000 τόνους, πού θα εστρέφετο; Προφανώς στο ελαιόλαδο, που είναι εγχώριο προϊόν αγνό, χωρίς προσμίξεις και υπεράνω πάσης υποψίας.
Επειδή ζούμε στην Ελλάδα και όχι σε καμιά ιδεατή κοινωνία, όπου η αγορά λειτουργεί αγγελικά, κάποιοι έμποροι, κάποιοι ιδιοκτήτες ελαιουργείων κ.λπ. δεν θα έμπαιναν, αγαπητέ Στέφανε, στον πειρασμό, να αξιοποιήσουν αυτήν την υπερβάλλουσα ζήτηση, που σημειωτέον, υπό την επήρεια των τρομολαγνικών τηλεοπτικών μεταδόσεων έχει καταστεί ανελαστική και να αυξήσουν τις τιμές του λαδιού κατά 10%, 20% ή και 30%; Και τι θα απαντούσε η κυβέρνηση τότε στους οργισμένους καταναλωτές; Θα το έπαιζε Αντουανέτα και θα τους συνιστούσε να τρώμε μόνο φρέσκο βούτυρο;
Το ευνομούμενο κράτος, δηλαδή η οργανωμένη έκφραση μιας προηγμένης κοινωνίας, υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες του και όχι να τους εγκαταλείπει στους θυελλώδεις ανέμους μιας ασύδοτης αγοράς. Και εν προκειμένω η αγορά έτεινε να γίνει ασύδοτη και το κράτος, αφού είχε να αντιμετωπίσει έναν οργανωμένο πόλεμο κερδοσκόπων, έπρεπε να πάρει όπλο και όχι αγιαστούρα. Αλλωστε, όπως έχει δείξει η πικρή εμπειρία του παρελθόντος, η διατίμηση απεδείχθη επιζήμια για την οικονομία διότι οδηγούσε σε αποκρύψεις ειδών και μαύρη αγορά. Σε ένα προϊόν όμως όπως το ελαιόλαδο, όπου έχουμε εγχώρια παραγωγή σχεδόν διπλάσια της ετήσιας κατανάλωσης, οι γνωστές παρενέργειες της διατίμησης είναι αδύνατον να εμφανισθούν.
Αυτήν την περίοδο, εξάλλου, που η παρατεταμένη διεθνής πιστωτική αναταραχή έχει φέρει τα πάνω – κάτω σε όλες τις αγορές, βλέπουμε το κράτος από την Ουάσιγκτον μέχρι το Βερολίνο να λαμβάνει ανορθόδοξα μέτρα για να προστατεύσει τράπεζες που απειλούνται με χρεοκοπία, δανειολήπτες που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους κ.λπ. Το κράτος είναι εδώ και αυτή η παρουσία του μας προσταεύει χωρίς να κλονίζει ούτε την ελευθερία της αγοράς ούτε τις δυνάμεις του ανταγωνισμού να παρεμποδίζει.