Και όμως αυτή η καθίζηση της οικονομικής πολιτικής στους συμβιβασμούς με τις συντεχνίες, τα άστοχα μέτρα και την εγκατάλειψη των προεκλογικών υποσχέσεων του Καραμανλή για επανίδρυση του κράτους, ούτε μοιραία είναι, ούτε μη αντιστρέψιμη. Λίγες ημέρες μετά την κατάθεση του σχεδίου προϋπολογισμού, θα δημοσιοποιηθεί η εξαμηνιαία έκθεση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλου στη Βουλή, στην οποία κατά πληροφορίες μου, θα προτείνεται ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (τεσσάρων ή πέντε) ετών, η συνεπής εφαρμογή του οποίου, μπορεί να ξαναδώσει στην ελληνική οικονομία την αναπτυξιακή ορμή που γνώρισε τα τελευταία χρόνια (με ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ πάνω από το 4%) ενώ ταυτόχρονα θα τη βοηθήσει βραχυπρόθεσμα να απορροφήσει τις δονήσεις από τη διεθνή κρίση που πιθανόν θα συνεχισθεί και όλο το 2009.
Ποιοι θα είναι οι άξονες αυτού του μεσοπρόθεσμου προγράμματος; Ο κ. Γ. Προβόπουλος έχει τονίσει πολλές φορές και από των στηλών της «Καθημερινής», ότι το μοντέλο της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόσθηκε τα τελευταία 15 χρόνια μετά την ένταξή μας στην ΟΝΕ και το οποίο στηρίχθηκε στην εισροή υψηλών κοινοτικών πόρων, ιστορικά χαμηλών επιτοκίων και στο ισχυρό νόμισμα του ευρώ, έχει ξεπερασθεί από τις εξελίξεις (επιδείνωση του διεθνούς περιβάλλοντος) και κυρίως από την αδυναμία των κυβερνήσεων της περιόδου αυτής να αντιμετωπίσουν τις διαρθρωτικές στρεβλώσεις της οικονομίας όπως:
– Το υψηλό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (άνω του 15%) που αποδεικνύει τη συσσωρευμένη απώλεια ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
– Το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος το οποίο διογκούται από χρόνο σε χρόνο και είναι πολύ μεγαλύτερο του εμφανιζομένου (95% του ΑΕΠ) αν συνυπολογισθούν τα χρέη των νοσοκομείων καθώς και τα νέα ελλείμματα που φέρνει η κοινωνική ασφάλιση λόγω δαπανών υγείας αλλά και γήρανσης του πληθυσμού.
– Η υπεσχημένη «επανίδρυση» του κράτους που εγκαταλείφθη με αποτέλεσμα την αναποτελεσματικότητα, τη διαφθορά κ.λπ. του δημόσιου τομέα που όμως αποτελεί το ήμισυ της οικονομίας.
Η κυβέρνηση λοιπόν, η σημερινή και η αυριανή, επωμίζεται την ευθύνη μιας βαριάς μεταρρυθμιστικής ατζέντας, η ακριβής εκτέλεση της οποίας είναι προϋπόθεση για να επανέλθει η οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά.