«Ο Ανδρέας Βγενόπουλος έχει το νακ που χρειάζεται ώστε να είναι στη σωστή θέση, τη σωστή στιγμή» σημείωνε, με ελάχιστα συγκρατημένο ενθουσιασμό, ο ρεπόρτερ του βαρύτιμου περιοδικού των καλών χρηματιστηριακών εποχών Institutional Investor ή «Θεσμικός Επενδυτής». Είναι αλήθεια πως σχεδόν ό, τι και να κάνει εισπράττει έκδηλη τη ζήλια πάμπολλων στελεχών του τραπεζικού, του δικηγορικού και, προδήλως, του αθλητικού τομέα. Αυτοί είναι που θα ήθελαν να τον ταυτίσουν με τη σκοτεινή πλευρά που έχει ο «Ταλαντούχος κ. Ρίπλεϊ», απόλυτος ήρωας της περίπλοκης εποχής μας. Είναι ακριβώς η λιγότερο φωτεινή πλευρά του αρχιτέκτονα καταστάσεων οι οποίες επιλύονται (κατά κανόνα) σε όφελος όσων συμμετέχουν στο μεγάλο παιχνίδι, που τρομάζει τη συντηρητική κοινή γνώμη, τους κομματικούς μηχανισμούς, τους αντιπάλους.
Αν όμως όσοι σήμερα ερωτούν έχουν τελικώς δίκαιο; Γιατί, είναι αλήθεια, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι κινήσεις Βγενόπουλου είναι τόσο ξεκάθαρες ώστε να ακουμπήσει το χέρι του στην (έστω επιχειρηματική) «Βίβλο» για τον απώτερο στόχο. Κανείς δεν τολμά να ονομάσει τις, σχεδόν υποχθόνιες, δυνάμεις που συντονίζουν τα χτυπήματα του πάλαι εξαιρετικού ξιφομάχου Βγενόπουλου. Μήπως, λένε οι πάντοτε και παντού παρόντες σκεπτικιστές, δεν υπάρχει τίποτε το μαγικό στον αραβικό μύθο που συνδέει τον Βγενόπουλο με τον σεΐχη Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ αλ Μαχτούμ του Ντουμπάι;
Εξαιρετικός ομιλητής, «αριστερός» στην εποχή του και με τον τρόπο του, όπως βεβαιώνουν κάποιοι που δεν είχαν φροντίσει να ενημερώσουν τον Αλέξη Τσίπρα πριν τον περιφρονήσει. Ιδεολόγος λαϊκός και με όραμα, όπως εξηγούσε ο ίδιος, μόλις πρόσφατα, τον περασμένο Οκτώβριο, σε ένα ακροατήριο που είχε δυσκολία να παρακολουθήσει γιατί η κατάρρευση του συστήματος του «άκρατου φιλελευθερισμού» οφείλεται «στους ίδιους ακριβώς λόγους» που είχε αποτύχει το κομμουνιστικό σύστημα στη… Σοβιετική Ενωση. Ευκολότερα κατανόησαν όλοι τους λόγους που πρόσφερε ο κ. Βγενόπουλος: προσωπικά συμφέροντα, κατάχρηση εξουσίας, απληστία…
Μετά την αποτυχία του στην απόκτηση του ΟΤΕ, ένα σύμβολο που τα είχε όλα τα παραπάνω, αλλά τον έφερε σε σύγκρουση με τον Γ. Αλογοσκούφη και όλο το κυβερνητικό κατεστημένο, η νέα επιχειρηματική βλέψη φέρνει το φλερέ του κ. Βγενόπουλου επικίνδυνα κοντά στην ασθενική καρδιά του ελληνικού κατεστημένου. Αν βάλει στην αγκαλιά του την Ολυμπιακή, αν βγάλει το αγκάθι από την τελευταία ελληνική κυβέρνηση που απέτυχε να βγάλει τους κύκλους από την τσέπη του φορολογουμένου, ο Βγενόπουλος μπορεί να ανοίξει πλατύτερα τα φτερά του στον ορίζοντα της πολιτικής. Οπως άλλωστε εγκαίρως (ίσως και εγκύρως) είχε σημειώσει τον Οκτώβριο, το «νέο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης μπορεί πλέον, όπως γίνεται ακόμα και στις πιο σκληρές καπιταλιστικές χώρες, να στηριχθεί μόνο στον μερικό κρατικό έλεγχο».
Η προϊστορία των ελληνικών επιχειρηματικών ντιλ, επειδή κατέληγαν πάντα στην πλάτη των φορολογουμένων και επειδή είχαν ανερυθρίαστη πολιτική ορμή, μας αφήνει πάντα τη γεύση του αναπάντητου ερωτήματος. Ο κ. Βγενόπουλος μοιάζει να στηρίζεται στα κεφάλαια των μετόχων του. Οταν όμως δεν διστάζει να χορέψει στο ταψί τους πολιτικούς μας, οφείλει να αποκαλυφθεί πλήρως στα μάτια όλων και όχι μόνον των αγνών οπαδών της Λεωφόρου!