Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν είχε ξανακούσει το όνομα άλλη φορά. «Και ποιος είναι αυτός για να γίνει βουλευτής;», ρώτησε. Δεν περίμενε βέβαια απάντηση απ’ τον ίδιο άνθρωπο που πρότεινε τον νεαρό. Το καραμανλικό δίκτυο πληροφοριοδοτών ήταν πάντα ετοιμοπόλεμο, και η δωδεκανησιακή του πτέρυγα επιστρατεύθηκε άμεσα. Τι ακριβώς έμαθε ο ιδρυτής της Ν.Δ. για «αυτόν που θέλει να γίνει βουλευτής», κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Το σίγουρο πάντως είναι πως στη «λίστα προτεινομένων» για τις εκλογές του 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πήρε την πένα του και τράβηξε ένα μεγάλο «Χ» πάνω στο όνομα «Αριστοτέλης Παυλίδης».
Ισως να έφταιγε που ο φέρελπις γαλάζιος υποψήφιος ήταν έφεδρος αξιωματικός επί χούντας. Ισως πάλι κάτι άλλο να ενόχλησε τον Πρόεδρο. Πάντως, ώς το 1977, ο Αριστοτέλης Παυλίδης -ή για τους φίλους «Τέλης»- παρέμεινε διευθυντής δημοσίων σχέσεων στην εταιρεία τηλεπικοινωνιών ANCO. Κι αυτή ήταν ιδιότητα μάλλον ζηλευτή. Βλέπετε, ο κ. Παυλίδης ήταν ο άνθρωπος που έκανε όλες τις επαφές με τις δημόσιες υπηρεσίες, κι ίσως γι’ αυτό οι συνάδελφοι που εποφθαλμιούσαν τα «γαλόνια» του σιγομουρμούριζαν διάφορες κακοήθειες για τα ταλέντα που είχε αναπτύξει στο να ξεμπλοκάρει τα σκουριασμένα γραφειοκρατικά γρανάζια του Δημοσίου. Εν πάση περιπτώσει, από το 1974 ώς το 1977, τα πράγματα άλλαξαν. Και καθώς οι παραδοσιακοί Δωδεκανήσιοι βουλευτές της ΕΡΕ λιγόστευαν στο θλιβερό τέμπο του «ου γαρ έρχεται μόνον», ο Κ. Καραμανλής απέσυρε το «Χ» απ’ την παυλίδειο υποψηφιότητα, και ο γαλάζιος δρόμος απ’ τα Δωδεκάνησα προς τη Βουλή άνοιξε.
Ο… Τζον Γουέιν
Και παρέμεινε ανοιχτός για πολλά χρόνια. Μέχρι πρόσφατα, ο κ. Παυλίδης ταξίδευε με τη στενή πρωθυπουργική ομάδα. Προ ετών μάλιστα, λίγο πριν απογειωθεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, ο κ. Παυλίδης είχε καθήσει δύο θέσεις πίσω απ’ τον πρωθυπουργό. Για να μην ενοχλεί τα μάτια του το φως, είχε βάλει στο κεφάλι του μια φαρδιά τραγιάσκα, και όπως ήταν κουρασμένος, τον πήρε ο ύπνος. Για κακή του τύχη, στο κάθισμα ανάμεσα σ’ αυτόν και τον πρωθυπουργό ήταν οι εφημερίδες. Οταν ο κ. Καραμανλής γύρισε να πάρει μία, είδε το απρόσμενο θέαμα: το κοιμισμένο κεφάλι του κ. Παυλίδη, με την τραγιάσκα να έχει πέσει μπροστά, τις τρίχες στο πλάι των αυτιών του να πετούν άναρχα κι όλο αυτό να συνοδεύεται απ’ το ελαφρύ «χρρρρρ» ενός δειλού ροχαλητού! Ο πρωθυπουργός, γύρισε στον Θ. Ρουσσόπουλο δίπλα του. «Δε μου λες», του είπε, «στον… Τζον Γουέιν ποιος είπε να έρθει μαζί;»!
Αλλά το εισιτήριό του για την πρωθυπουργική ομάδα, ο κ. Παυλίδης το είχε κερδίσει με άπειρα ταξίδια στα Δωδεκάνησα. Βλέπετε, κάθε που πλησιάζουν εκλογές ο κ. Παυλίδης είναι σα να… κλωνοποιείται. Το πρωί τον βλέπεις στη Σκάλα της Πάτμου, το μεσημέρι σαλπάρει με το σκάφος του λιμενικού για Λέρο, και το βράδυ τον πετυχαίνεις στο πανηγύρι της Ρόδου. Το ρεκόρ του, λένε, είναι 4 νησιά σε μία μέρα, ή αν προτιμάτε, όλα τα Δωδεκάνησα σε ένα τριήμερο!
Αντίμετρα
Εκτός αυτού, βέβαια, λαμβάνει και… αντίμετρα για να μην του κλέψουν την εκλογική δόξα οι άλλοι δεξιοί υποψήφιοι. Στις δικές τους προεκλογικές συγκεντρώσεις επανειλημμένως έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να… εξαφανίζονται αιφνιδίως οι καρέκλες όπου θα κάθονταν οι οπαδοί! Στις πιο επείγουσες περιπτώσεις, πάλι, επιστρατεύονται διάφοροι απίθανοι τύποι, φανατικοί παυλιδικοί, οι οποίοι ως σύγχρονοι Καμικάζι γκαζώνουν τα αγροτικά τους αυτοκίνητα και πέφτουν με φόρα πάνω στις αυτοκινητοπομπές των δεξιών βουλευτών για να μην τους αφήσουν να φθάσουν στον τόπο της προεκλογικής τους ομιλίας! Βλέπετε, η σχέση του κ. Παυλίδη με τους ψηφοφόρους του δεν είναι επιφανειακή: τους ξέρει όλους με όνομα και επώνυμο, όσο απόμερο κι αν είναι το χωριό τους, όπου κι αν είναι το σπίτι τους. Κι αυτό, είναι κάτι που παραδέχονται φίλοι και εχθροί: από παιδί ο κ. Παυλίδης ήταν πάρα πολύ εργατικός. Στο Ιπποκράτειο Γυμνάσιο της Κω, είχε καταφέρει να γοητεύσει με τις επιδόσεις του στα μαθήματα ακόμη και τον γυμνασιάρχη Γαβριήλ Παπαθεοφάνους με την επίπεδη φαλάκρα και τον κοκάλινο σκελετό γυαλιών, που οι άλλοι μαθητές έλεγαν πως «άμα σε κοιτάξει πίσω απ’ αυτά, παγώνεις!». Βεβαίως, οι άλλοι μαθητές και για τον μικρό Τέλη αναμασούσαν τα γνωστά περί «κοντού σπασίκλα», αλλά εκείνον αυτά δεν τον πτοούσαν. Αλλωστε, μπορεί τελικά να διέπρεψε ως φυσικός και για ένα μικρό διάστημα να πάλευε και στα φροντιστήρια να διδάξει τις χάρες της βαρύτητας σε νυσταλέους πρωτοδεσμίτες, αλλά στην πολιτική τα αρχαία ελληνικά του φάνηκαν χρησιμότατα. Στην προεκλογική του εκστρατεία όταν περιδιαβαίνει τα νησιωτικά χωριά, επιστρατεύει ένα δικό του γλωσσικό υβρίδιο για να θέλξει τους ψηφοφόρους: αναμειγνύει την καθαρεύουσα με ολίγη από νησιωτική αργκό, κολλάει και μερικά «ν» σε τυχαία σημεία, και οι χωρικοί θαυμάζουν! Προ καιρού, άφησε τα πλήθη της Ρόδου εκστασιασμένα μιλώντας για κάποιον εχθρικό νομάρχη: «όπως είπεν η γηραιά κυρία: «Καλά του είναι πιο!»». Το οποίο μεταφράζεται: «όπως είπε η γριά «και πολύ κράτησε αυτός!»».
Το δεξί «χέρι»
Στην οποία Ρόδο ο κ. Παυλίδης έχει και το δεξί του χέρι, τον περίφημο Τσαμπίκο Τριομμάτη, τον συνταξιούχο της ΔΕΗ που εδώ και χρόνια φροντίζει να «έχει ρεύμα» ο υπουργός. Κι αν η υπόλοιπη Ελλάδα έμαθε τον συμπαθή Τσαμπίκο πρώτον διότι μπερδεύτηκε κι αυτός στη Μανουσιάδα, και δεύτερον γιατί με τέτοιο όνομα είναι δύσκολο να τον ξεχάσεις, στη Ρόδο ο κομματάρχης του κ. Παυλίδη ήταν πασίγνωστος απ’ την εποχή που είχε ξεσηκώσει τρικούβερτο καβγά. Οταν πριν από χρόνια βγήκε στην περιοχή νομάρχης ο δεξιός Σ. Καραγιαννίδης, ο Τσαμπίκος με την υποστήριξη του μέντορά του, κ. Παυλίδη, προσέβλεπε στην αντινομαρχία. Πλην, ο κ. Καραγιαννίδης δεν ενέδωσε, και ο Τσαμπίκος απέμεινε χωρίς θώκο. Αποτέλεσμα; Στις επόμενες εκλογές, οι δεξιοί Ροδίτες συνέλαβαν τον Τσαμπίκο που ήταν αντιπρόεδρος της νομαρχιακής επιτροπής να μοιράζει ψηφοδέλτια του πασοκικού υποψήφιου Γιάννη Μαχαιρίδη στους ψηφοφόρους! Αν σκεφθείτε πως τελικά το ΠΑΣΟΚ πήρε τη νομαρχία με κάτι σαν 1% διαφορά, μπορείτε να φαντασθείτε το γαλάζιο κουρνιαχτό μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Εννοείται πως ο κ. Παυλίδης κατέφυγε στο (κλασικό πλέον…) «εγώ δεν ήξερα τίποτα!». Και ίσως να ήταν έτσι. Αλλά ποιος να τον πιστέψει, όταν λίγα χρόνια πριν τα Δωδεκάνησα είχαν ζήσει κι άλλο παυλίδειο επεισόδιο;
Ηταν το 1993, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, όταν άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι ο έτερος δεξιός βουλευτής, ο Τάσος Καραμάριος. Ο οποίος κατήγγειλε πως απ’ το γραφείο του κ. Παυλίδη διανέμονται… μεταχρονολογημένα διπλώματα οδήγησης. Αν δεν καταλάβατε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, είναι γιατί πρόκειται για πατέντα ανεπανάληπτη: σύμφωνα με τις καταγγελίες, ο τότε έπαρχος Κω μαζί με τον κ. Παυλίδη είχαν μια ντάνα με διπλώματα οδήγησης τα οποία ξεκινούσαν να ισχύουν απ’ την… επομένη των εκλογών (!) και βέβαια τα διένειμαν στους φίλους (υποψήφιους) οδηγούς μαζί με ψηφοδέλτια! Καθώς για πρώτη φορά η έννοια καθ-οδήγηση απέκτησε τέτοιο νόημα, το νησί κόντεψε να βουλιάξει μετά την καταγγελία. Μόνο που τελικώς υπό την πίεση του κόμματος, ο κ. Καραμάριος δεν άντεξε: για χάρη της γαλάζιας ομόνοιας, απέσυρε τις κατηγορίες, και το θέμα έκλεισε.
Ο Κίπλινγκ
Πράγμα που δεν σκοπεύει να κάνει ο εφοπλιστής Φώτης Μανούσης. Κι έτσι, αυτές τις μέρες ο Αριστοτέλης Παυλίδης δεν μπορεί πια να χαμογελάσει ούτε με τη σκέψη που πάντα στο παρελθόν τον διασκέδαζε: πως δηλαδή στη διαδρομή του βίου του κατάφερε και διάνυσε όλη την απόσταση απ’ τη φτωχή Αντιμάχεια της Κω όπου γεννήθηκε ώς την οδό Νεοφύτου Βάμβα του Κολωνακίου όπου διαμένει, κάτω απ’ την οποία έχει και τρεις θέσεις στάθμευσης ολόδικές του. Μπρος στον Γολγοθά που του μέλλεται, προσπαθεί να διασκεδάσει τη θλίψη του, συγκεντρώνοντας τους Οννεδίτες της Δωδεκανήσου και απαγγέλλοντάς τους το «Αν», του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, με έμφαση στον στίχο «Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος…». Αν και, δεδομένων των περιστάσεων, στην επόμενη σύναξη των Δωδεκανήσιων Οννεδιτών, ίσως πιο ταιριαστό να είναι το έτερο πόνημα το Κίπλινγκ. Αυτό που επιγράφεται «ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς»…