Οταν ο κ. Σημίτης έγινε πρωθυπουργός, το 1996, ήταν αντίθετος με την πολιτική της σκληρής δραχμής – είχε, μάλιστα, αρθρογραφήσει επ’ αυτού. Ο μόνος που υποστήριζε ότι χωρίς την πολιτική της σκληρής δραχμής δεν θα καταφέρουμε να μπούμε στην ΟΝΕ, ήταν ο κ. Λ. Παπαδήμος. Ο κ. Σημίτης, προς τιμήν του, επείσθη από την επιχειρηματολογία Παπαδήμου, ανέτρεψε τις προεκλογικές δεσμεύσεις του και ακολούθησε με συνέπεια την πολιτική της σκληρής δραχμής, υπηρετώντας τον κεντρικό στόχο του, την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Το λάθος διορθώθηκε, διότι υπήρχε ξεκάθαρος στόχος, ισχυρή ηγεσία, ικανή ομάδα.
Τι ο μύθος δηλοί;
Η προεκλογική αντιπαράθεση διεξάγεται, ευτυχώς, στο πεδίο της πολιτικής και των συγκεκριμένων μέτρων – όχι στη σφαίρα του «φωτός και του σκότους». Αλλά, αν και είμαι από τους τελευταίους που θα υποτιμούσα τη συζήτηση για τα μέτρα καθαυτά, πιστεύω ότι δεν είναι σοφό να τα αντιμετωπίζουμε όπως οι καλόγεροι το Ευαγγέλιο.
Τα μέτρα που παρουσιάζουν οι δύο πολιτικοί αρχηγοί συνιστούν δύο σύνθετα συστήματα πολλών μεταβλητών, όπου καθεμία εξαρτάται από τις άλλες. Η εφαρμογή ενός μέτρου εξαρτάται από τον βαθμό υλοποίησης των άλλων, ο χρόνος της εφαρμογής του συναρτάται με τη γενική εξέλιξη του συστήματος. Τα επιμέρους μέτρα δεν μετεωρίζονται, αυτοτελώς, σε κενό αέρος.
Ετσι, θεωρώ χρήσιμη την καταρχήν αξιολόγηση όσων εξαγγέλλονται με δύο κριτήρια:
Πρώτον, τη γενική κατεύθυνση του μείγματος των μέτρων. Ο κ. Καραμανλής ρίχνει το βάρος του στο «πάγωμα» δαπανών, μιλώντας ελάχιστα για αναδιάρθρωση και ανάπτυξη, ενώ ο κ. Παπανδρέου στην τόνωση της οικονομίας, περιγράφοντας ταυτόχρονα ένα πλαίσιο αναδιάρθρωσης των κρατικών δαπανών και ανακατανομής των κοινωνικών βαρών. Η διαφορά είναι σαφής. Δεύτερο κριτήριο, ποιοι θα μετουσιώσουν τα μέτρα σε πράξη και, ειδικότερα, ποιος μπορεί να αποκαταστήσει κλίμα εμπιστοσύνης – άνευ του οποίου, ουδέν. Ο κ. Καραμανλής βαρύνεται με δραματική αστοχία στην επιλογή των συνεργατών του – από αυτούς, άλλωστε, σήμερα επιχειρεί να απαλλάξει τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ., προσπαθώντας να αποδεσμευτεί από το βάρος μιας 5ετίας που σημαδεύτηκε από ατομικά και ομαδικά σκάνδαλα. Ο κ. Παπανδρέου, μένει να αποδειχθεί ότι εννοεί την επαγγελία περί κυβέρνησης των αρίστων και ότι θα διατηρήσει (και) ως κυβερνήτης το ισχυρό χαρτί του, την αυτονομία της πολιτικής.
Τα υπόλοιπα, υπάρχει (λίγος…) χρόνος να εξετασθούν ενδελεχώς.