Ελάχιστα 24ωρα μετά τις εκλογές του 2004, σαράντα έξι στελέχη της Ν. Δ. με πλατιά χαμόγελα στα πρόσωπά τους προσέρχονταν στην τελετή ορκωμοσίας της τότε νέας κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Σήμερα, χωρίς να έχουν περάσει έξι χρόνια, οι 28 εξ αυτών -δηλαδή περίπου έξι στους δέκα- βρίσκονται εκτός Βουλής! Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί πως από τους 17 «διασωθέντες» -εξαιρείται ο κ. Κ. Καραμανλής-, οι δύο (Γ. Σουφλιάς και Δ. Σιούφας) συμμετείχαν στην εκλογική μάχη από τις σίγουρες θέσεις του ψηφοδελτίου Επικρατείας, που δεν χρειαζόταν σταυρό, αλλά τελικώς και ο κ. Σουφλιάς παραιτήθηκε χθες.
Από τους υπουργούς της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή δεν είναι πλέον βουλευτές οι: Γ. Αλογοσκούφης (Οικονομίας), Π. Μολυβιάτης (Εξωτερικών), Σπ. Σπηλιωτόπουλος (Αμυνας), Γ. Σουφλιάς (ΠΕΧΩΔΕ), Μαριέττα Γιαννάκου (Παιδείας), Ν. Κακλαμάνης (Υγείας), Σ. Τσιτουρίδης (Αγροτικής Ανάπτυξης), Αν. Παπαληγούρας (Δικαιοσύνης), Μιχ. Λιάπης (Μεταφορών), Γ. Βουλγαράκης (Δημόσιας Τάξης), Θ. Ρουσόπουλος (Επικρατείας), Ν. Τσιαρτσιώνης (Μακεδονίας – Θράκης), Αρ. Παυλίδης (Αιγαίου) και Φάνη Πάλλη-Πετραλιά (αναπλ. Πολιτισμού). Από τους υφυπουργούς οι: Απ. Ανδρεουλάκος, Π. Δούκας, Χρ. Φώλιας, Αδ. Ρεγκούζας, Γ. Βαληνάκης, Π. Σκανδαλάκης, Γ. Σαλαγκούδης, Γ. Καλός, Ν. Αγγελόπουλος, Γ. Κωνσταντόπουλος, Ευ. Μπασιάκος, Αν. Λιάσκος, Π. Τατούλης και Γ. Ορφανός (ο κ. Θ. Ξανθόπουλος στο ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν εξωκοινοβουλευτικός). Εκτός είναι και η πρόεδρος εκείνης της Βουλής, Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη.
Ο αριθμός των γαλάζιων που διετέλεσαν υπουργοί ή υφυπουργοί αυτά τα χρόνια και δεν διατηρούν σήμερα τη βουλευτική τους ιδιότητα διευρύνεται περαιτέρω, καθώς στους προαναφερθέντες θα πρέπει να προστεθούν και άλλοι τους οποίους στην πορεία του χρόνου αποφάσισε να αξιοποιήσει ο κ. Καραμανλής σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης, όπως για παράδειγμα ο κ. Β. Μαγγίνας (υπ. Απασχόλησης), ο κ. Π. Χηνοφώτης (υφ. Δημ. Τάξης) και ο κ. Θ. Κασσίμης (υφ. Εξωτερικών).
Κατά καιρούς, οι μετέχοντες σε αυτόν τον «κύκλο των χαμένων ισχυρών» -που ξεχώρισαν από τις κυβερνήσεις Καραμανλή- στοχοποιήθηκαν ακόμα και από το εσωτερικό της Ν. Δ., καθώς θεωρήθηκαν ως εκ των κυρίων υπευθύνων για τη διαρκή φθορά του κόμματος. Στην πλειονότητά τους συγκέντρωσαν τα βέλη των αντιπάλων και της κριτικής, για θέματα ύφους κατά την άσκηση της εξουσίας (τρόπος ζωής, αλαζονεία στην αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης), ενώ δεν έλειψαν και επικρίσεις αναφορικά με τον βαθμό (αν) επάρκειάς τους κατά την παραγωγή πολιτικής, ο καθένας στον τομέα ευθύνης του.
«Οι φεουδάρχες του»
«Φέρονται σαν να θεωρούν εαυτούς ισόβιους στην καρέκλα που έχουν», φώναζαν τόσο όσο αρκούσε για να ακουστούν στο Περιστύλιο ουκ ολίγοι εκ των Νεοδημοκρατών βουλευτών, ακόμα και σε περιόδους που το κόμμα έδειχνε ιδιαίτερα ισχυρό. «Πιο εύκολα βλέπουμε τον πρωθυπουργό παρά τους φεουδάρχες του.
Τα υπουργικά γραφεία είναι κλειστά και η εκλογική βάση βράζει», έλεγαν οι δικοί τους. «Οι υπουργοί της Νέας Δημιουργίας απαξιώνουν τη Βουλή, αρνούμενοι συστηματικά να έρθουν να απαντήσουν στην αντιπολίτευση», διαμαρτύρονταν με τη σειρά τους οι βουλευτές της τότε αντιπολίτευσης, βλέποντας τους υφυπουργούς, τον ένα μετά τον άλλο, να αντικαθιστούν τους πολιτικούς προϊσταμένους τους στη διαδικασία κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Ομως, και αρκετοί εκ των υφυπουργών που «α λα καρτ» αντικαθιστούσαν τους ωσεί παρόντες υπουργούς, αν και «ταλαιπωρήθηκαν» μέσω αυτής της διαδικασίας, είδαν εαυτούς να χάνουν τη μάχη της επανεκλογής. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των Αντ. Μπέζα, Ι. Μπούγα και Σοφίας Καλαντζάκου.