Θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον, αν δεν το είχαμε ξαναδεί: στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο, η Λούκα Κατσέλη ήρθε ετοιμοπόλεμη. Είχε μελετήσει τους πίνακες, τα χαρτιά της, τα πάντα. Με το που άρχισε να μιλά, οι λοιποί υπουργοί αντελήφθησαν πως είχε έρθει έτοιμη να τους λανσάρει το νέο κατσελικό σχέδιο σωτηρίας. Κοιτώντας κάπου ψηλά, εκεί που συναντάται το παρόν με το μέλλον της μικρής μας χώρας, η κ. Κατσέλη ανέλυε τις ιδέες της, μία προς μία, κι όταν πια τελείωσε, βούλιαξε στην καρέκλα με το γνωστό, νικηφόρο βλέμμα που απολαμβάνουν οι φωτογράφοι κάθε φορά που τους ποζάρει.
Τότε ήταν η ώρα του Γ. Παπακωνσταντίνου. Ο υπουργός Οικονομικών χωρίς πρόλογο ξεκίνησε να αποδομεί τις προτάσεις της κ. Κατσέλη μία προς μία. Κι αφού απαξίωσε τα επιμέρους σημεία του κατσελικού σχεδίου, είπε πως καμία απ’ τις προτάσεις που άκουσε δεν έχει να προσφέρει τίποτε στη χώρα, εκτός απ’ αυτές που ήδη περιλαμβάνονται στα νέα μέτρα. Το μικρό, απαξιωτικό λογύδριο του Γ. Παπακωνσταντίνου θα μπορούσε επίσης να ήταν ενδιαφέρον. Αλλά κι αυτό το είχαμε ξαναδεί.
Χάθηκε η μπάλα
Εκείνο, όμως που είχε πράγματι ενδιαφέρον γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν είχε ξαναδεί, ήταν το ύφος του Γ. Παπανδρέου ενώ συνέβαιναν όλα αυτά. Περίπου σα να παρακολουθεί αγώνα τένις, ο πρωθυπουργός γύριζε το κεφάλι του μία στην κ. Κατσέλη, μία στον κ. Παπακωνσταντίνου. Κι όταν ο αγώνας τελείωσε, δεν υποστήριξε ούτε τον ένα, ούτε τον άλλο. Διότι πλέον ήταν προφανές πως είχε χαθεί η μπάλα.
Δεν πρόκειται για νέα κόντρα, βεβαίως. Είναι απλώς μία ακόμα μάχη στον πόλεμο, που ξέσπασε απ’ την επομένη των εκλογών. Απ’ τη μία πλευρά η κ. Κατσέλη, που επί χρόνια ονειρευόταν ν’ ανθίσει στον κήπο της οικονομίας μακριά απ’ την πλατιά, ομολογουμένως, σκιά του συζύγου της, Γ. Αρσένη. Απ’ την άλλη ο κ. Παπακωνσταντίνου, που ονειρεύτηκε το υπουργείο των Οικονομικών μόνο σαν εφιάλτη απ’ τον Οκτώβριο και μετά. Οταν τα υπουργικά πόστα μοιράστηκαν, ο τίτλος «υπουργός Ανταγωνιστικότητας» απέκτησε νέα έννοια.
Εκτοτε, ο ανταρτοπόλεμος ξεκινά με κάθε πιθανή αφορμή. Οπως συνέβη στα μέσα αυτής της εβδομάδας: η κ. Κατσέλη είχε καλέσει τους δημοσιογράφους σε γεύμα εργασίας. Οσοι απ’ αυτούς υπέθεσαν πως κάτι μαγειρεύει, για κύριο πιάτο θα έχει μαγειρέψει Παπακωνσταντίνου, δεν έπεσαν και πολύ έξω.
Η κ. Κατσέλη, γνωστή για την τέχνη της στη μαγειρική, σέρβιρε πρώτα ως εξωτικό ορεκτικό τον επίτροπο Ολι Ρεν. Κατά τη διήγησή της όταν εκείνη του έλεγε «πήραμε μέτρα. Δίνετε εγγυήσεις;» εκείνος απλά κούναγε το κεφάλι. Και αφού η σεφ συνόδευσε το εναρκτήριο πιάτο με ολίγη από Γιούργκεν Σταρκ (που κατά την κατσελική διήγηση παρατήρησε το αφελές «οι αγορές θα το δούνε ότι είστε καλά παιδιά»!), συνέχισε με το πικάντικο κυρίως πιάτο. Το «κατά 70% θα πάμε στο ΔΝΤ» που άκουσαν οι δημοσιογράφοι δεν ήταν τίποτα μπρος στο «πάντως, καταρρίπτεται ο μύθος ότι το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης έχει σχέση με τα spreads στην αγορά» το οποίο ακολούθησε.
Κι αν προς στιγμήν ο κ. Παπακωνσταντίνου σκέφτηκε τις εναλλακτικές χρήσεις του «πιστολιού που περιμένει γεμάτο πάνω στο τραπέζι», δεν είχε έρθει ακόμη το επιδόρπιο. Οπως κάθε σωστή οικοδέσποινα, η κ. Κατσέλη μετά το πικάντικο πιάτο, σέρβιρε το γλυκό: με ανακοίνωση απ’ το γραφείο της έκανε την καλτ δήλωση «καμία επίθεση προς κανένα συνάδελφό της υπουργό (και γενικότερα προς οποιονδήποτε άλλο συνάνθρωπο!) δεν συνέβη». Υπ’ αυτή την έννοια, δύο πράγματα μπορεί να υποθέσει κανείς. Ή η κ. Κατσέλη δεν θεωρεί «συνάνθρωπο» τον κ. Παπακωνσταντίνου, ή με τον όρο «επίθεση» εννοεί κάτι σφοδρότερο – όπως ας πούμε αυτό που υπέστη η Χιροσίμα στον Β΄ Παγκόσμιο. Ο,τι απ’ τα δύο και να ισχύει, το μέλλον της σχέσης τους δεν μοιάζει ευοίωνο. Γιατί όπως θα έλεγε και ο Γ. Παναγιωτακόπουλος με τη βροντώδη, παλαιοπασοκική φωνή του, «ο αδελφοκτόνος πόλεμος είναι ο χειρότερος».