Πόσοι πασόκοι χωράνε σ’ ένα ταξί; Ο πρώτος που έπιασε το τιμόνι, ήταν ο παλιός ιππότης της ασφάλτου και του σοσιαλισμού, Δ. Ρέππας. Καθώς το «ο παλιός είναι αλλιώς» ισχύει και στην πολιτική και την οδήγηση, ο κ. Ρέππας μόλις είδε τα σκούρα άρχισε τους ελιγμούς, μήπως και αφήσει πίσω τα κανονικά ταξί και τα προβλήματά τους. Μόνο που τελείωσε η υπουργική του βάρδια στη μέση της διαδρομής και παρέδωσε το βολάν στον Γ. Ραγκούση. Εκείνος, βλέποντας τους αυτοκινητιστές να του παίζουν τα φώτα στον κακοτράχαλο μνημονιακό δρόμο, τράβηξε επιτόπου χειρόφρενο. Στο πίσω κάθισμα, είκοσι ένας σοσιαλιστές ενοχλήθηκαν από τη νευρική οδήγηση. Τι κι αν έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον ιδιοκτήτη του ταξί, που εκτάκτως απουσίαζε στις Βρυξέλλες; Η κόντρα του Γ. Ραγκούση με τους ταξιτζήδες ήδη έμοιαζε σαν το παιχνίδι από τις ταινίες: δύο αυτοκίνητα ορμάνε το ένα ίσια πάνω στο άλλο. Για να τελειώσει το παιχνίδι, ή κάποιος θα δειλιάσει, και θα στρίψει, ή θα γίνει μετωπική.
Βλέπετε, με το που είδαν οι ταξιτζήδες το επάγγελμά τους να ανοίγει σαν γιαπωνέζικη βεντάλια, σκέφτηκαν να δείξουν στην κυβέρνηση πόσο κοντά βρίσκονται εννοιολογικά η «κούρσα» και ο «κουρσάρος». Το παλαιό σουξέ «πήγαινέ με όπου θέλεις, ταξιτζή» απέκτησε ρόλο εμβατηρίου. Με αυτό στο ράδιο, ο αρχηγός της «κίτρινης φυλής», ο κ. Λυμπερόπουλος, βρήκε ευκαιρία να τιμήσει το μικρό του όνομα. Πιστός στη μανιέρα του «Θύμιου» α λα Χατζηχρήστος, με τη μεσσηνιακή του προφορά και το μουσταρδί του πουκάμισο, ο κ. Λυμπερόπουλος κήρυξε την επανάσταση σε γέφυρες, λιμάνια και αεροδρόμια. Οι τουρίστες έζησαν το ριμέικ τού «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα», με τη βαλίτσα τους στον ρόλο της τσάντας, και τους ταξιτζήδες να φροντίζουν για την… κοπάνα. Και καθώς στο Ηράκλειο οι επισκέπτες ζούσαν ετεροχρονισμένα τη γιορτή του Αη Γιαννιού σέρνοντας μπαγκάζια ανάμεσα σε φωτιές από καμένα λάστιχα, στο υπουργικό συμβούλιο οι πιο πολλοί πρότειναν για τον ρόλο του πελεκουδιού να κάνει οντισιόν ο Γ. Ραγκούσης.
Τι κι αν ο πολυαγαπημένος πεθερός του Γ. Ραγκούση, ο κυρ Παντελής Ρούσσος, ο Παριανός με τ’ όνομα, ήταν 50 χρόνια ταξιτζής; Την προηγούμενη εβδομάδα θα πρέπει πρώτη φορά ο υπουργός να παρατήρησε πόσο μοιάζει η επιβίβαση στο ταξί με την είσοδο στο υπουργικό συμβούλιο: και στα δύο υφίστασαι όποιον σου κληρώσει η διπλοκούρσα ή ο ανασχηματισμός. Οσο κρατάει η διαδρομή, άλλος κρατάει το τιμόνι. Κι αν δεν σου αρέσει, μπορείς πάντα να κατέβεις. Αλλά θα πρέπει πρώτα να πληρώσεις το κόμιστρο.
Ανακούφιση
Υπό αυτή την έννοια, ήταν μια κάποια ανακούφιση για τον υπουργό η διαπίστωση πως με κάποιον παράξενο τρόπο ανακατεύτηκε το μπλε της Ν.Δ. στο κίτρινο των ταξί. Σαν να επρόκειτο για γαλάζιο inside joke, διαδόθηκε πως ο αρχηγός των ταξιτζήδων ζήτησε συμβουλές για τη διαχείριση κρίσεων από τον Π. Παυλόπουλο(!), ενώ ο Αντ. Σαμαράς καλοδέχτηκε τον πρώτο τη τάξει ταξιτζή στην Πολιτική Επιτροπή της Ν.Δ. μ’ ένα χαρμόσυνο: «έχουμε μαζί μας και τον αγαπητό Θύμιο!». Και όπως το κίτρινο με το μπλε μπερδεύονταν γλυκά, η όλο και πιο μεγάλη πράσινη μουντζούρα απλωνόταν στο λαϊκό προφίλ του ΠΑΣΟΚ. Με το επάγγελμα των ταξιτζήδων να ανοίγει και να κλείνει σαν τις Συμπληγάδες, κουτσουρεύοντας όλο και πιο πολύ την ουρά της κυβέρνησης, ακόμη και η Τόνια Αντωνίου βρήκε ευκαιρία να εξασκήσει ταλέντα πασιονάριας: «Δεν με φτάνει το ξύλο για το Μνημόνιο», διαμαρτυρήθηκε, θα τρώω και ξύλο για τα ταξί;». Και όχι μόνο για τα ταξί! Γιατί μετά τους αγρότες, τους φορτηγατζήδες, τους περιπτεράδες, τους δημόσιους υπαλλήλους, τους άνεργους και όλους τους άλλους αγανακτισμένους που κάποτε δήλωναν σοσιαλιστές, η απάντηση στην αρχική ερώτηση γίνεται όλο και πιο απλή. Πόσοι πασόκοι χωράνε σε ένα ταξί; Οπως πάει το Κίνημα, σε λίγο μέσα το ταξί θα χωράνε όλοι όσοι έμειναν…