«Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει περίοδο χάριτος. Πρέπει να δείξει έργο από την πρώτη στιγμή» τόνιζε ο πρωθυπουργός στα μέλη της κυβέρνησής του, κατά την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, λίγο μετά τις εκλογές. Ακριβώς τέσσερις μήνες αργότερα, στο Περιστύλιο γαλάζιος βουλευτής, εμφανέστατα απογοητευμένος από τη διαμορφωθείσα κατάσταση, έλεγε στην «Κ»: «Κανονικά πρέπει να μας κόψουν από τον μισθό. Πληρωνόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα απολύτως. Ούτε ένα νομοσχέδιο δεν έχουμε παρουσιάσει»!
Ο εν λόγω βουλευτής, μέσα στην απογοήτευσή του, ήταν… ανακριβής: Υπήρξε ένα νομοσχέδιο που έχει να παρουσιάσει αυτή η κυβέρνηση ως πρωτογενή νομοθετική πρωτοβουλία της, και ήταν στις αρχές της θητείας της: του υπουργείου Παιδείας, που και πάλι όμως αφορούσε κάποιες «διορθώσεις» νόμου προηγούμενης περιόδου. Ολα τα άλλα που κατατίθενται προς επεξεργασία στις αρμόδιες επιτροπές και προς συζήτηση και έγκριση στην ολομέλεια δεν είναι παρά κυρώσεις Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, πρώην και τέως υπουργών, προηγούμενων κυβερνήσεων. Το νομοθετικό τέλμα αυτής της τετράμηνης περιόδου, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ιδιότυπη «στάση διακυβέρνησης», ήρθε να διακόψει το Προσχέδιο του Προϋπολογισμού. Και αυτό, ωστόσο, ήρθε κατά γενική ομολογία όχι για λόγους ουσίας (αφού εν αναμονή της συμφωνίας με τους δανειστές όλοι οι βασικοί κωδικοί είναι «ανοιχτοί»), αλλά επειδή έτσι επιβάλλουν το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής ως προς τις προθεσμίες που πρέπει να τηρούνται.
Υπό το πρίσμα αυτό, το μόνο που μένει είναι ο απόηχος επαναλαμβανόμενων υποσχέσεων από πολλούς υπουργούς στην αίθουσα της ολομέλειας ότι κάποια στιγμή τους προσεχείς μήνες «θα» φέρουν σχέδια νόμου που «θα» επιλύουν χρόνια προβλήματα και «θα» αντιμετωπίζουν κρίσιμα ζητήματα. Την ίδια στιγμή, εικόνα χάους ή και δηλωτική της προχειρότητας που επικρατεί μεταδίδουν και οι τροπολογίες: όπως και στο παρελθόν κατατίθενται την τελευταία στιγμή (απόγευμα Παρασκευής), ενώ ήδη ορισμένες κρίσιμες αποσύρθηκαν την έσχατη ώρα, μπροστά στον κίνδυνο να καταψηφιστούν από τους δύο εκ των τριών κυβερνητικών εταίρων.
Την αρνητική αυτή κατάσταση έρχεται να επιβαρύνει και μια σειρά άλλων γεγονότων, με χαρακτηριστικότερα:
Πρώτον, τη μη εφαρμογή του Κανονισμού της Βουλής, έναντι της βίαιης συμπεριφοράς των βουλευτών της Χρυσής Αυγής.
Δεύτερον, την προβληματική στάση αρκετών εκ των υπουργών που δεν προσέρχονται να απαντήσουν σε ερωτήσεις κοινοβουλευτικού ελέγχου, επικαλούμενοι «κώλυμα».
Τρίτον, το «πάγωμα» στοιχειωδών διαδικασιών του Κοινοβουλίου, όπως είναι η προώθηση αλλαγών στον Κανονισμό της Βουλής.