Ο κ. Μανδραβέλης μου έκανε την τιμή να ασχοληθεί με το πρόσωπό μου, εκφράζοντας προβληματισμούς κατά πόσον βουλευτής μπορεί συγχρόνως να εργάζεται και δη ως δικηγόρος. Κατέληξε μάλιστα στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία η διάσκεψη των Προέδρων για να καλύψει το όποιο ηθικό κενό του εργαζόμενου βουλευτή.
Εθεσε τρεις ενστάσεις για να επιχειρηματολογήσει ότι ο βουλευτής δεν πρέπει να εργάζεται.
Η πρώτη αφορά στο εάν είναι συνεπής στα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα, έχοντας και το βάρος της εργασίας. Το εάν κάποιος είναι ή όχι συνεπής φαίνεται από το έργο του και την παρουσία του στο Κοινοβούλιο και φυσικά όχι από το εάν μπορεί παράλληλα να ασκεί και επάγγελμα.
Η δεύτερη ένσταση έχει να κάνει με το εάν ο βουλευτής δικηγόρος, όταν μιλάει ως βουλευτής υπερασπίζεται τα συμφέροντα ατόμων που εκπροσωπεί ως δικηγόρος. Το επιχείρημα αυτό είναι φυσικά προσβλητικό για τον κάθε εργαζόμενο, παρουσιάζοντάς τον εξαρτημένο. Διότι εάν ο βουλευτής επηρεάζεται από την εργασία του ως δικηγόρου, αντίστοιχα ηχούν στα αυτιά μου τα αστεία επιχειρήματα όσων λένε ότι οι δημοσιογράφοι είναι φερέφωνα του ιδιοκτήτη του μέσου που εργάζονται και επομένως εάν μετά γίνουν βουλευτές εξυπηρετούν συμφέροντα. Ούτε ο δικηγόρος είναι προέκταση του εντολέα του ούτε ο δημοσιογράφος φερέφωνο του ιδιοκτήτη του μέσου, ούτε ο κάθε εργαζόμενος υποτακτικός του εργοδότη.
Η τρίτη συγκεκαλυμμένη ένσταση έχει να κάνει με το εάν επαρκεί ή όχι ο παχυλός μισθός του βουλευτή. Η απάντηση είναι ότι κατά την άποψή μου ο βουλευτής πρέπει να εργάζεται για τρεις λόγους.
Πρώτον, για να βρίσκεται μέσα στην κοινωνία και να βλέπει τα προβλήματα και να μην είναι κλεισμένος στη γυάλα της πολιτικής. Ο εργαζόμενος πολιτικός ξέρει το νομοθέτημά του πώς επηρεάζει τους άλλους εργαζομένους.
Δεύτερον, για να έχει προσωπική ανεξαρτησία. Ανθρωπος που εργάζεται δεν εξαρτάται από τη βουλευτική αποζημίωση ή από οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση και ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις ως προς τον βιοπορισμό του.
Τρίτον, για να έχει και πολιτική ανεξαρτησία. Στην πολιτική μπορεί να βρεθείς σε στιγμές που να διαφωνήσεις. Ενας πολιτικός πλήρως εξαρτημένος από τη βουλευτική του αποζημίωση, πιο εύκολα θα καταπιεί τις διαφωνίες του. Ενας που έχει εργασία πιο εύκολα θα εκφράσει αυτό που πιστεύει χωρίς να φοβάται βιοποριστικές συνέπειες.
Αποψή μου είναι ότι ο βουλευτής πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με γνώμονα να είναι συνεπής βουλευτής. Σίγουρα αυτό προέχει όταν εκλέγεσαι. Υπάρχουν μάλιστα καλοί βουλευτές που έχουν επιλέξει να μην εργάζονται και καλοί που έχουν επιλέξει να εργάζονται. Εάν όμως ακολουθηθεί η προτροπή του κ. Μανδραβέλη θα οδηγηθούμε σε μια Βουλή, όπου ελιτιστικά θα συμμετέχει στην πολιτική όποιος έχει λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα ή θεωρεί την πολιτική επάγγελμα.
* Ο κ. Θάνος Πλεύρης είναι αν. κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, βουλευτής Α΄ Αθηνών της Ν.Δ.