Η τοποθέτηση του πρώην αρχηγού ΓΕΝ, ΓΕΕΘΑ και υπουργού Εθνικής Αμυνας, Ευάγγελου Αποστολάκη, ως επικεφαλής του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας, αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες παραμέτρους του ανασχηματισμού.
Τόσο η σύσταση του νέου υπουργείου, το οποίο για την Ελλάδα αποτελεί πλέον αναγκαιότητα, όσο και η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου, μιας υπερκομματικής προσωπικότητας που έχει προσφέρει στην πατρίδα του πολλά, είναι κινήσεις με τις οποίες δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει ένας καλόπιστος παρατηρητής.
Είχε και επικοινωνιακά χαρακτηριστικά η κίνηση του πρωθυπουργού; Προφανώς. Ωστόσο, αυτό που έχει – ή θα έπρεπε να έχει – μεγαλύτερη σημασία είναι κατά πόσον κινείται στη σωστή κατεύθυνση σε ό,τι αφορά την ουσία.
Ο ναύαρχος εν αποστρατεία διαθέτει όντως «την ικανότητα, τις γνώσεις, την εμπειρία, τις παραστάσεις και φυσικά το κύρος να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου υπουργείου με βάση την πολύχρονη εμπειρία του στις ένοπλες δυνάμεις τόσο σε επιχειρησιακό επίπεδο όσο και σε επίπεδο διοίκησης».
Η αρνητική, αν όχι ισοπεδωτική αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν λάθος. Διολίσθησε σε ατόπημα όταν έκανε λόγο για «αποστασία». Προσέβαλε τον εαυτό της, στρέφοντας τα βέλη εναντίον ενός «δικού της» άξιου ανθρώπου.
Δυστυχώς, ο κ. Αποστολάκης που είχε θέσει ως προϋπόθεση τη διακομματική συναίνεση στο πρόσωπό του και την ανεξαρτησία στη λειτουργία του νέου υπουργείου, απεσύρθη μη αποδεχόμενος την «τιμητική» πρόταση του πρωθυπουργού. Δυστυχώς, χάθηκε μια ευκαιρία, όχι για τον ίδιο, όχι για την κυβέρνηση, αλλά για τη χώρα.
Υπήρχε καλύτερος τρόπος αντίδρασης για τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι μια σωστή επιλογή δεν αναιρεί τις άλλες που είναι λανθασμένες, απαράδεκτες, και ό,τι άλλο θα ήθελε να προσάψει στον πρωθυπουργό για τον ανασχηματισμό που έκανε. Θα μπορούσε να του «θυμίσει» την κριτική που είχε ασκήσει στον κ. Αποστολάκη ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Δυστυχώς, επέλεξε να κάνει λόγο για αποστασία.
Υπάρχουν ενδεχομένως μέλη της νέας κυβέρνησης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που αφορούν στην προσωπικότητα, την εμπειρία, την προσφορά, την ικανότητα, στις οποίες μπορεί να ασκήσει κανείς κριτική. Ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας δεν ήταν ένα από αυτά.
Ενημερώνοντας τον Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Αποστολάκης φέρεται να δήλωσε στον τέως πρωθυπουργό ότι αποδέχεται «μια θέση που αφορά τη θωράκιση της χώρας από τις πυρκαγιές», προσθέτοντας ότι το κάνει διότι εκτιμά πως πρόκειται για «ένα εθνικό θέμα». Είχε δίκιο. Και στο εξαιρετικά δύσκολο έργο του θα έπρεπε να έχει τη στήριξη όλων των κομμάτων.
Οταν λέμε και γράφουμε ότι δεν έχει σημασία από που προέρχεται και τι πιστεύει κανείς πολιτικά, αλλά το κατά πόσον είναι ικανός και αποτελεσματικός στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων, αυτό ακριβώς εννοούμε.
Στην στελέχωση του συγκεκριμένου υπουργείου, τόσο επικοινωνιακά όσο και, κυρίως, ουσιαστικά, που είναι και το ζητούμενο, η κίνηση της κυβέρνησης ήταν σωστή και η αντίδραση της αντιπολίτευσης λάθος με αποτέλεσμα, τελικά, να χάσουμε όλοι.
Οσοι υποστηρίζουν διαχρονικά και με όλες τις κυβερνήσεις την αρχή της συναίνεσης στα μεγάλα προβλήματα του τόπου και στα εθνικά ζητήματα, θεωρούσαν ότι η επιλογή Αποστολάκη την υπηρετούσε.