Δίπλα στην αποθέωση, υπάρχει το ανάθεμα. Εύκολα και τα δύο σε κόσμους παρορμητικούς, έντονα συναισθηματικούς και ευμετάβλητους, που από τη μια κατηγορία μεταπίπτουν στην άλλη. Η Κιβωτός του Κόσμου ήταν δημιούργημα ενός νέου ιερωμένου που θέλησε μέσα από το έργο του να προσφέρει στην κοινωνία, στέγη και ελπίδα σε κατατρεγμένα παιδιά. Πολλές ελπίδες στηρίχθηκαν σε αυτόν τον μεγαλεπήβολο σχεδιασμό.
Το μεγάλο κρατικό κενό, που υπήρχε στην πρόνοια, το κάλυπτε ή επιδίωξε να καλύψει η Κιβωτός σε μεγάλο βαθμό. Ιδρύθηκε με τη μορφή ΜΚΟ, για τη μέγιστη πλειοψηφία των οποίων έχω πολύ δυσάρεστες εμπειρίες, αφού υπερισχύει η ιδιοτέλεια και η εκμετάλλευση των παρεχόμενων προνομίων και επιδοτήσεων. Κι ας μην ξεχνάμε μια άλλη ΜΚΟ, την Αλληλεγγύη της Εκκλησίας της Ελλάδος με τη σωρεία σκανδάλων και τη λεηλασία των οικονομικών της από τους ταγμένους να την υπηρετούν. Χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες κι αυτή. Οπως τόσες άλλες, με τη βούλα του νομοθέτη, που έσπευσε να δώσει άφεση αμαρτιών με τη γνωστή μέθοδο της παραγραφής. Μέσα στο καλοκαίρι. Μόλις ολοκληρωνόταν έρευνα των εισαγγελικών αρχών για ΜΚΟ, με την οποία μεγάλα γνωστά ονόματα θα παραπέμπονταν σε δίκη. Δικά μας παιδιά ήταν.
Αυτή την Κιβωτό και το έργο της έσπευσαν να αγκαλιάσουν και να ενισχύσουν ιδιώτες από όλη τη χώρα. Η φήμη της είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της ενορίας και ίσως της χώρας. Εμνημονεύετο και παντού την συναντούσες. Σε κηδείες, μνημόσυνα, σε χαρές και λύπες. Ολοι, σχεδόν, έδιναν τον οβολό τους και η Κιβωτός έγινε η δική μας Κιβωτός και ο ιδρυτής της ο δικός μας έμπιστος άνθρωπος. Η ιδιότητα του ιερωμένου έπαιζε βασικό ρόλο στην ανάπτυξη της δομής. Αισθάνθηκε ότι ήταν όλα δικά του δημιουργήματα. Απογειώθηκε. Ατελής η ανθρώπινη φύση. Ολοι τον λιβάνιζαν και όλοι επιζητούσαν τη γνωριμία και την εύνοιά του. Πολιτικοί και μη. Ο ταπεινός ιερέας και η πρεσβυτέρα του εισχώρησαν σε άλλους κόσμους. Αγνωστους και πρωτόγνωρους. Οι δωρεές συνεχείς, πολλές σε ακίνητα και το χρήμα έρρεε αδιάλειπτα. Μεγάλος ο πειρασμός και πώς να αντισταθείς στις σειρήνες.
Οι δομές έγιναν πολυδαίδαλες, δεν μπορούσαν να ελεγχθούν και παρεισέφρησαν πολλοί και διάφοροι. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Καλοί και κακοί. Εντιμοι και πρόστυχοι. Κάποιοι καιροφυλακτούσαν. Τα τηλεοπτικά πιράνχας έτοιμα πάντα να καταβροχθίσουν το υπαρκτό ή μη θύμα. Η τηλεοπτική Δικαιοσύνη, αμείλικτη, δεν συγχωρεί, δεν διακρίνει, απλώς καταδικάζει στο πυρ το εξώτερο. Η κανονική Δικαιοσύνη αργεί για τη δική της ετυμηγορία. Οι Ιερεμιάδες άρχισαν τον θρήνο τους. Το κράτος απόν από τον έλεγχο. Ξαφνικά θυμήθηκε ότι υπάρχει και έσπευσε, ως αναμάρτητο, πρώτο τον λίθον να βάλει. Διόρισε νέο Δ.Σ. και αυτό προχώρησε σε διαδικασίες χωρίς άδεια δικαστικού οργάνου. Ο εναγκαλισμός από την κοινωνία κάθε ανάλογου εγχειρήματος από ιδιώτες, δείχνει την ανάγκη να εκφρασθεί και να συνδράμει τέτοιες πρωτοβουλίες, με αγαθοεργό σκοπό. Καχύποπτη αρχικά και πώς να μην είναι με την ενδημούσα διαφθορά να καλπάζει, δίνει τον μικρό ή μεγάλο οβολό της για την επιτυχία του σκοπού. Και από την άλλη δείχνει την απαξίωση των θεσμών, την έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος. Και είναι το πιο τραγικό για τη συνέχεια της ιστορίας.
Το οικοδόμημα έγινε μεγάλο και οι πλάτες του πατέρα Αντωνίου, και της πρεσβυτέρας ήταν αδύνατο να αντέξουν. Μεγάλο πολύ το φορτίο.
Μένουμε όμως δυστυχώς μόνο στο ανάθεμα, αναιρώντας τα όποια καλά προφανώς επιτεύχθηκαν στην Κιβωτό του Κόσμου. Κι αυτό δεν αναιρείται. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα γιατί έτσι ισοπεδώνουμε τους εαυτούς μας και την όποια προσφορά μας. Τωρινή ή μελλοντική. Ασχετα με τον κάθε φιλόδοξο ιερέα ή μη, που στην πορεία πιθανόν άλλαξε ρότα και ήρθε αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη. Και αυτή θα κρίνει!
* Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.