Ο Στέφανος Μάνος έχει γνωρίσει και έχει συνεργαστεί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και με τον Κώστα Καραμανλή. Κι ενώ η συνεργασία με τον ιδρυτή της Ν.Δ., ο οποίος τον επέλεξε και τον ενέταξε στα ψηφοδέλτια το 1977, υπήρξε εποικοδομητική, η συνεργασία του με τον νεότερο Καραμανλή ήταν μάλλον άγονη και επεισοδιακή. Eληξε γρήγορα με τη διαγραφή του Μάνου από τη Ν.Δ. το 1998. Η «Κ» επικοινώνησε με τον Στέφανο Μάνο για μια συζήτηση που εν πολλοίς επικεντρώθηκε στον εντοπισμό της διαφοράς μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Κώστα Καραμανλή. «Με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ασκούσα εκτελεστική εξουσία, ήμασταν στην κυβέρνηση, έπρεπε να πραγματοποιήσω έργο. Και ο Καραμανλής δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο σε αυτά τα οποία έκανα. Ηταν πάντοτε υποστηρικτικός. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν ότι συμφωνήσαμε σε μια χωροταξική πολιτική για την Ελλάδα (η οποία εγκαταλείφθηκε μετά, επί Ράλλη). Με τον Κώστα Καραμανλή ήμασταν στην αντιπολίτευση. Δυστυχώς δεν τον ενδιέφερε τόσο αυτό το οποίο θέλαμε να κάνουμε, αλλά το πώς αυτό θα φανεί. Ενδιαφερόταν κυρίως για το πώς θα αντιδρούσε η κοινή γνώμη σε αυτά που θα κάναμε. Ο Κώστας Καραμανλής απέφευγε να λέει τη δική του γνώμη. Ακουγε χωρίς να λέει τη γνώμη του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αντίθετα, ήξερες ακριβώς τι θέλει».
Ο Μάνος λέει ότι ο νεότερος Καραμανλής απέφευγε να λαμβάνει υπόψη του τα αντικειμενικά δεδομένα. «Δεν τον ενδιέφερε η πραγματικότητα. Ακουγες πολλά ωραία λόγια, αλλά προχωρούσε ανεξάρτητα από την πραγματικότητα, σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που δεν ανεχόταν κάτι που δεν ήταν πραγματικό. Ηθελε ακριβείς απαντήσεις. Ο Κώστας, αντίθετα, δεν ενδιαφερόταν για την ακριβολογία. Ούτε ήταν παρατηρητικός. Για παράδειγμα, μπορεί να ερχόταν από τη Ραφήνα στην Αθήνα και να μην παρατηρούσε ότι τα δένδρα στη διαδρομή είχαν ξεραθεί. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αντίθετα, παρατηρούσε τα πάντα και μόλις διέκρινε λάθη ή προβλήματα έδινε αμέσως οδηγίες για να διορθωθούν ή να επιλυθούν».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέλεγε ό,τι καλύτερο έχει ο τόπος, ενώ ο Κώστας Καραμανλής έβαζε στην άκρη ό,τι ήταν ανταγωνιστικό.
Ο πρώην υπουργός αναγνωρίζει ότι η σοβαρότητα είναι ένα από τα θετικά στοιχεία του Κώστα Καραμανλή. «Είναι σοβαρός άνθρωπος. Είχε πάντα μια εκφορά λόγου με βαρύτητα. Χαρακτηρίζεται από λιτότητα λόγου και ευπρέπεια, χωρίς αμφιβολία. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος στη σημερινή Βουλή που να διαθέτει ανάλογη ικανότητα στην ομιλία όσο ο Κώστας Καραμανλής. Αναμφίβολα λοιπόν ξεχωρίζει. Και αν υποθέσουμε ότι με την αποχώρησή του θέλει να δώσει ένα μήνυμα για τις υποκλοπές, αν υποθέσουμε ότι γνωρίζει πράγματα που εγώ δεν γνωρίζω, και αυτό το συγκαταλέγω στα θετικά του». Ωστόσο, ο Μάνος επιμένει ότι ο Καραμανλής δεν αξιοποίησε τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που είχε. «Το 2004 εξελέγη με μεγάλη πλειοψηφία. Ηταν μια στιγμή ανάτασης του ελληνικού λαού και νόμιζες ότι ο Καραμανλής μπορούσε να κάνει τα πάντα. Λέω ότι απέτυχε συγκρίνοντας αυτά που έκανε με αυτά που θα μπορούσε να κάνει. Σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που το 1974 παρέλαβε μια κατάσταση χαοτική και στέριωσε τη χώρα, ο Κώστας Καραμανλής παρέλαβε μια κατάσταση πολύ καλή, η οποία σταδιακά διολίσθησε». Ο Μάνος αναρωτιέται τι έμεινε από την περίοδο Κώστα Καραμανλή. «Περνάνε τα χρόνια και αναρωτιέσαι: Τι έμεινε;. Λένε διάφοροι ότι έμεινε το βέτο του Βουκουρεστίου στη σύνοδο του ΝΑΤΟ για να μην ενταχθεί η ΠΓΔΜ χωρίς λύση του ονοματολογικού. Ευτυχώς όμως αυτό το βέτο ακυρώθηκε από τον Τσίπρα από τη συμφωνία που έκανε στις Πρέσπες».
Ο Μάνος καταλογίζει ακόμη στον Κώστα Καραμανλή σπατάλη στον δημόσιο τομέα μέσα από αλόγιστες προσλήψεις και μονιμοποιήσεις, καθώς και υπαναχώρηση στα ελληνοτουρκικά. «Χάλασε τη συμφωνία του Ελσίνκι κι αυτό μας έκανε ζημιά». Στο τέλος του 2004 ο Καραμανλής ήρε το βέτο για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε., χωρίς να έχει προηγουμένως παραπεμφθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης η ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο, όπως προέβλεπε η Συμφωνία του Ελσίνκι του 1999. «Υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να προχωρήσουν τα πράγματα με την Τουρκία, αλλά ο Καραμανλής δεν τολμούσε να δεχθεί ότι κάποιο δικαστήριο, η Χάγη εν προκειμένω, δεν θα μας τα έδινε όλα. Για μια ακόμη φορά επικράτησε αυτή η ψεύτικη εικόνα της πραγματικότητας. Πορευόμαστε με αυτή την ψεύτικη εικόνα ότι δήθεν μας ανήκουν όλα και έτσι διαρκώς κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα. Το χαρακτηριστικό μας είναι η άρνηση της πραγματικότητας».
Τελικά, τι έμεινε από την περίοδο 2004-2009; «Δυσκολεύομαι να πω κάτι καλό. Υπάρχει, βέβαια, η ανάμνηση της επιτυχίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι Αγώνες έγιναν επί Καραμανλή, αλλά δεν οφείλονταν στον Καραμανλή. Οφείλονταν στη Γιάννα Αγγελοπούλου την οποία μετά ξέχασε ο Καραμανλής. Αντί να αναδείξει την Αγγελοπούλου, αντί να την αξιοποιήσει, την άφησε στην άκρη. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε το αντίθετο. Επέλεγε ό,τι καλύτερο έχει ο τόπος, ενώ ο Κώστας Καραμανλής έβαζε στην άκρη ό,τι ήταν ανταγωνιστικό».