Εκπλαγήκαμε με τις πυρκαγιές στην Ηλεία, στο Μάτι, με τις πλημμύρες στη Μάνδρα και τώρα με το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη! Πιο πριν με το «Σάμινα», τη Ρικομέξ με τους σεισμούς και πόσα άλλα. Απολογισμός; Εκατοντάδες νεκροί. Στα Τέμπη ο ανθός της νιότης. Και ποτέ κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη.
Φταίνε τα στοιχειά της φύσης. Ο απρόβλεπτος παράγοντας. Πόσες όμως αλήθειες μάθαμε να λέμε; Για τις αιτίες και τα συνεπακόλουθα αιτιατά. Τα τόσο οδυνηρά. Που στοιχίζουν ζωές συνανθρώπων μας; Κι όχι μόνο δεν λέμε αλήθειες, αλλά συσκοτίζουμε τα γεγονότα. Καλύπτουμε τις ευθύνες. Απλώς αφήνουμε τον χρόνο να τα προσπεράσει. Να τα υποβαθμίσει. Να τα αγνοήσει. Η καρέκλα, ο θώκος, με τα συνεπακόλουθά του, έχει γερές, στέρεες βάσεις. Eγινε επάγγελμα. Δεν εγκαταλείπεται. Αντιθέτως, ενδυναμώνεται. Και, προς τούτο, θα κάνουν όλες τις αβαρίες. Ο,τι τους ζητηθεί. Από ποιους; Απ’ αυτούς που εξαρτούν και εξαρτώνται. Για την, πάση θυσία, επανεκλογή.
Εν συνόψει: Η διαφθορά έφθασε μέχρι το μεδούλι. Διαπερνά την κοινωνία οριζοντίως και καθέτως. Σε μεγάλο βαθμό. Την πνίγει. Δεν μπορεί να ανασάνει. Δεν είναι μια κατάσταση προσωρινή. Είναι μόνιμη. Γιατί αυτοί κι όχι εγώ, σκέπτεται ο καθημερινός πολίτης. Γιατί το δώρο του Μαυράκη, που επικαλέσθηκε ο Α. Παπανδρέου, δηλαδή η κλεψιά, νομιμοποιήθηκε επίσημα. Κατασπαταλήθηκαν δισ. ευρώ εις βάρος του Δημοσίου και Ε.Ε. Ελάχιστοι τιμωρήθηκαν. Ακόμη και στον χώρο υγείας. Η Ελλάδα πτώχευε και οι Ελληνες πλούτιζαν. Και τόσα άλλα. Η διαφθορά είναι τρόπος σκέψης. Αφ’ ης στιγμής δοθεί η ευκαιρία θα το τολμήσει. Κι αν στο μικρό δεν υπάρχει τιμωρία, τότε γιατί να μην επιχειρήσει το μεγαλύτερο. Ολοι σχεδόν οι θεσμοί έχουν μολυνθεί. Ενδεικτικές οι σφυγμομετρήσεις για την απαξίωσή τους.
Κι όταν μια λίμνη είναι δηλητηριασμένη, είναι σε όλα τα σημεία. Και η κοινωνία είναι μια λίμνη. Η επανίδρυση, που είχε επαγγελθεί ο Κώστας Καραμανλής, έμεινε πριν καν ξεκινήσει. Ανίκητο θεριό η διαπλοκή, που συμβαδίζει αρμονικά με τη διαφθορά. Αλληλένδετα. Γι’ αυτό και η αποστροφή των νέων στην πολιτική και η μετακίνηση σε άλλες χώρες. Οπου γης και πατρίς. Η Ελλάδα δεν τους χωράει. Τους διώχνει. Μαζί και την αξιοπρέπειά τους. Πολλά τα δεινά κι όλες οι λύσεις είναι εμβαλωματικές. Σκεπάζουν τις τρύπες. Μικρές ή μεγάλες. Κι όταν έλθει το μοιραίο; Τότε θρήνοι και κοπετοί σκεπάζουν τη χώρα.
Μέχρι το επόμενο μοιραίο γεγονός. Και ξανά από την αρχή. Οι νεκροί, όμως, δεν γυρνάνε. Θα καταφέρει το πολιτικό σύστημα να ξεπεράσει τις στρεβλώσεις που έχουν δημιουργηθεί; Θα καταφέρει η χώρα να ορθοποδήσει; Να μπουν κάποιοι κανόνες, και να γίνονται σεβαστοί; Απλά πράγματα. Χωρίς περικοκλάδες. Χωρίς μεταμφιέσεις. Ή ο βασιλιάς είναι γυμνός; Και κάθε τόσο θα μας το θυμίζει. Με φονικά χτυπήματα. Ας ελπίσουμε όχι.
* Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.