Ο κ. Μητσοτάκης κέρδισε την πλειοψηφία που ζητούσε και μπορούμε να είμαστε ξέγνοιαστοι ότι από αύριο θα έχουμε μια καλή κυβέρνηση –όχι αλάνθαστη βέβαια– που θα ενεργεί μελετημένα, δραστήρια και υπεύθυνα.
Χρειαζόμαστε όμως και μια καλή αντιπολίτευση, διότι χρειάζεται μια δεύτερη δεξαμενή ιδεών και η δυνατότητα εναλλαγής στην εξουσία, αλλά κυρίως, κυριότητα επειδή ορισμένα θέματα λύνονται καλύτερα και πιο στέρεα όταν είναι αποτέλεσμα συνεργασίας και συναίνεσης περισσοτέρων πολιτικών δυνάμεων.
Ποιος μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο; Ας ξεχάσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν μπορούσε, θα το είχε κάμει από το 2019. Ας ξεχάσουμε και όλα τα μικρά κόμματα. Ακόμη και αν ένα ή περισσότερα απ’ αυτά επεδείκνυαν τέτοια σύνεση, δεν αντιπροσωπεύουν ένα αρκετά μεγάλο τμήμα της κοινωνίας ώστε να προσθέτουν το ζητούμενο κύρος. Ξεχνάμε και το ΚΚΕ, μια και εκείνο μας έχει ξεχάσει – τελεία και παύλα.
Μένει το ΠΑΣΟΚ. Δεν θα πρέπει να είναι ευχαριστημένο από τον ρυθμό της ανοδικής του πορείας. Βρίσκεται πολύ πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και εάν εξακολουθήσει να κάνει αντιπολίτευση παρόμοια με του Τσίπρα, τότε κινδυνεύει να χάσει τελείως τη δυναμική του. Εχω την ιδέα πως αν εμφανιζόταν στη Βουλή με πρωτοβουλίες, με νομοσχέδια που θα βελτιώνουν ό,τι προτείνει η Νέα Δημοκρατία και την εκπεφρασμένη πρόθεση να συνεργαστεί στη μελέτη τους και να τα ψηφίσει μαζί της, έτσι ώστε να εδραιωθούν για καλά, θα κέρδιζε όλον εκείνον τον κόσμο του κέντρου που κατά εποχές εκφράζει την επιθυμία του για συνεργασία, χωρίς ποτέ να εισακούεται.
Το διακύβευμα δεν είναι ποιος θα ανατρέψει τον Μητσοτάκη και τη γραμμή που έχει χαράξει. Αυτή είναι η σωστή και δεν υπάρχει άλλη και αυτήν θέλει η πλειοψηφία. Θα μπορούσε, όμως, ένας προικισμένος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να του πάρει τον αέρα απ’ τα πανιά, συνεργαζόμενος μαζί του;
Χρειάζεται, βέβαια, προς τούτο να έχει ανάστημα. Θα ήταν, όμως, μια ευλογία για όλους μας.
* Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.