Σε μείζον θέμα, από τη διευθέτηση του οποίου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας του Κοινοβουλίου και η ανάκτηση σημαντικού τμήματος της χαμένης αξιοπιστίας του, έχει εξελιχθεί το φαινόμενο της νομοθέτησης μέσω τροπολογιών. Η κατάχρηση που κάνουν, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, πολλοί υπουργοί, προκειμένου να προωθήσουν ζητήματα του τομέα ευθύνης τους, ως γνωστόν προκάλεσε προ ελαχίστων 24ώρων την αντίδραση του πρωθυπουργού, ο οποίος διεμήνυσε ότι θα πρέπει να προωθούνται προς ψήφιση μόνον εκείνες οι οποίες αφορούν θέματα σχετικά με τις μνημονιακές υποχρεώσεις. Την πρωθυπουργική αντίδραση πυροδότησε το γεγονός ότι σε νομοσχέδιο του υπ. Ανάπτυξης για την υποστήριξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας επιχειρήθηκε να συμπεριληφθούν ούτε λίγο ούτε πολύ 13 τροπολογίες διαφόρων υπουργείων. Αποτέλεσμα της εν λόγω παρέμβασης ήταν κατ’ αρχήν να αποσυρθούν πέντε εξ αυτών. Αντί να μείνουν, όμως, οκτώ, τελικώς δηλώθηκε ότι θα ετίθεντο προς ψήφιση συνολικά… 18, καθώς συμπεριελήφθησαν και αρκετές βουλευτικές.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι δύο εκ των βουλευτικών δεν ήταν παρά «οχήματα» επαναφοράς από την «πίσω πόρτα», ολοκληρωτικά ή εν μέρει, υπουργικών – από εκείνες που είχαν νωρίτερα αποσυρθεί: Η μία αφορούσε θέμα του υπ. Δημόσιας Τάξης – τοποθέτηση εισαγγελέα σε Διεύθυνση της ΕΛ.ΑΣ. με αρμοδιότητα τον έλεγχο δράσεων σε σχέση με ανθρώπινα δικαιώματα. Η δεύτερη, θέμα αρμοδιότητας του υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης – επίλυση προβλημάτων λειτουργίας αγροτικών συνεταιρισμών.
Οι βουλευτικές τροπολογίες συνήθως χωρίζονται σε δύο ομάδες: η πρώτη περιλαμβάνει τις προσπάθειες των βουλευτών να «διευθετήσουν» ζητήματα ενδιαφέροντος, κατά κανόνα, του εκλογικού ακροατηρίου τους. Η δεύτερη αποτελείται από «σκιώδεις υπουργικές τροπολογίες»: Οταν υπουργοί είτε δεν προλαβαίνουν (καθώς υπάρχουν και χρονικοί περιορισμοί από τον Κανονισμό της Βουλής) είτε έχουν κι άλλες ρυθμίσεις να περάσουν και δεν θα πρέπει να εμφανίζονται με πολλές τροπολογίες, ζητούν κάποιες από αυτές να προωθηθούν από βουλευτές, ώστε εκείνοι μετά να δηλώσουν ότι τις αποδέχονται.
Χαρακτηριστική, από τις τελευταίες, περίπτωση θεωρείται η τροπολογία για το πλαφόν στη συνταγογράφηση: Απαντες την ανέμεναν ως «τροπολογία Γεωργιάδη», πλην όμως κατατέθηκε όχι από τον υπουργό Υγείας, αλλά από τον «γαλάζιο» κ. Κέλλα. Φυσικά, έγινε αποδεκτή από τον κ. Γεωργιάδη.
Ελάχιστα 24ωρα πριν, επικριτικά σχόλια στο περιστύλιο είχε προκαλέσει και η κατάθεση τροπολογίας που εξαιτίας του μεγέθους της (πολυσέλιδη) χαρακτηρίστηκε ως «μίνι-νομοσχέδιο»: ήταν του υπ. Παιδείας και συμπεριελήφθη σε νομοσχέδιο για τις λαϊκές. Επικρίθηκε και για το γεγονός ότι ήδη το υπ. Παιδείας δηλώνει πως προωθεί σχέδιο νόμου για εκπαιδευτικά ζητήματα και υπογραμμίστηκε ότι η τροπολογία θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε αυτό. «Σε όλα αυτά, τέλος», έλεγε στην «Κ» εμφανέστατα ενοχλημένο κορυφαίο στέλεχος της Κ.Ο. της Ν.Δ. «Οι υπουργοί αν θέλουν, ας φέρνουν ν/σ με τις κανονικές διαδικασίες».