Τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε διάφορα περιστατικά, όπου το οπτικό υλικό από κάμερες βοήθησε την αστυνομία στην ταυτοποίηση και σύλληψη των κακοποιών. Είχαμε την απαγωγή της ανιψιάς ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας, όπου οι κάμερες του super-market βοήθησαν στην αναγνώριση του δράστη. Στην επίθεση του Αλβανού κακοποιού στο Μικρολίμανο, πάλι από τις κάμερες έγινε η αναγνώριση των μανιακού με το καλάσνικοφ. Αυτά όλα είναι γνωστά και τα ακούσαμε πολλές φορές από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Αυτό όμως που έγινε κυριολεκτικά «γαργάρα» είναι ότι όλες αυτές οι κάμερες που βοήθησαν στην ταυτοποίηση και μετέπειτα σύλληψη των εγκληματιών είναι ιδιωτικές κάμερες ασφαλείας και όχι μέρος ενός ολοκληρωμένου συστήματος με κάμερες ασφαλείας, το οποίο να ανήκει και να το διαχειρίζεται η αστυνομία.
Αυτό στήθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά μετά οι δημοκρατικές μας ευαισθησίες δεν επέτρεψαν τη λειτουργία του. Μας έχουν απομείνει οι 1.300 πυλώνες που φυτεύτηκαν στην Αττική για να φιλοξενήσουν τις κάμερες, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν μετά τη λήξη των Αγώνων. Επειδή έρχονται στο μυαλό μου αμυδρές εικόνες από εναερίτες της ΔΕΗ που σκαρφάλωναν στους πυλώνες για να σκεπάσουν τις κάμερες, αναζήτησα στο Διαδίκτυο αναφορές για το περιστατικό και βρήκα την ακόλουθη περιγραφή η οποία αναφέρεται στην απεργία της 12ης Δεκεμβρίου 2007: « Εκλεψαν την παράσταση στην απεργιακή κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης, όταν δεν δίστασαν να σκαρφαλώσουν στις κολόνες για να σκεπάσουν με σακούλες τις κάμερες παρακολούθησης. Οι εναερίτες της ΔΕΗ αποθεώθηκαν από τους απεργούς πριν συλληφθούν από τους αστυνομικούς, λίγο μετά το τέλος της συγκέντρωσης».
Ας σταθούμε στο ρήμα «αποθεώθηκαν», γιατί νομίζω ότι αποκαλύπτει πάρα πολλά για το θέμα μας, αλλά και για τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δηλαδή, τους κάναμε θεούς γιατί σκέπασαν με μαύρες σακούλες τις κάμερες που χρυσοπληρώσαμε με λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων και οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, όπως αποδεικνύεται καθημερινά από τα περιστατικά που παρακολουθούμε. Επιτέλους ας αποφασίσουμε τι θέλουμε, ώστε να σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε υποκριτικά και σχιζοφρενικά. Θέλουμε τάξη και ασφάλεια ή θέλουμε να καταργήσουμε όλα τα βοηθήματα που μπορεί να έχει η αστυνομία στην αντιμετώπιση της αυξανόμενης εγκληματικότητας; Δηλαδή σε άλλες χώρες, όπως η Μεγάλη Βρετανία, όπου λειτουργούν χιλιάδες κάμερες, οι πολίτες αυτής της χώρας είναι λιγότερο δημοκράτες και έχουν περιορισμένες ελευθερίες από ό,τι εμείς; Μάλλον όχι.
Ας δούμε όμως και μια άλλη πτυχή του θέματος: Νόμος και Τάξη. Μας έμεινε κατάλοιπο από την εποχή της δικτατορίας η αντιπάθεια προς την αστυνομία. «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι το σύνθημα που ακούγεται πάντοτε στις διάφορες «δημοκρατικές» εκδηλώσεις. Αν δεν απατώμαι το είπε και ένας βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, για να του δώσει και επίσημη χροιά. Επιτέλους πρέπει να αποφασίσουμε σαν κοινωνία, αν θέλουμε την Αστυνομία για να τηρεί την τάξη, ή όποτε θέλουμε θα την καταργούμε και όταν η αστυνομία προσπαθεί να επιβάλει την τάξη, θα διαμαρτυρόμαστε. Είδαμε στα πρόσφατα επεισόδια της 6ης Δεκεμβρίου 2014, να καταστρέφονται περιουσίες, να λεηλατούνται καταστήματα και να τραυματίζονται 13 αστυνομικοί. Πώς μπορεί κανείς να σταματήσει αυτές τις καταστροφές; Οταν επεμβαίνουν οι αστυνομικοί, μιλάμε για «αστυνομική βία» και «δυνάμεις καταστολής». Δηλαδή, όλοι αυτοί που μιλάνε για αστυνομική βία γιατί δεν μας λένε με ποιον άλλο τρόπο, οι αστυνομικοί θα σταματήσουν τους μπαχαλάκηδες από το καταστροφικό έργο τους.
Οταν το 2008, μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου, επικράτησε η ιδέα της «διακριτικής» παρουσίας της αστυνομίας, κατακάηκαν η Αθήνα και άλλες πόλεις. Φυσικά, όλοι τότε φώναζαν και καταδίκαζαν την απουσία της αστυνομίας από τα γεγονότα. Αλήθεια, πόση υποκρισία υπάρχει στο θέμα αυτό. Δυστυχώς, δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί κανένας άλλος τρόπος για την αντιμετώπιση της βίας, παρά μόνο με την αστυνομία. Δεν είναι δυνατόν να τους κατηγορούμε όταν προσπαθούν να επιβάλουν την τάξη. Αν υπάρχουν περιπτώσεις κατάχρησης από την πλευρά των αστυνομικών τότε υπάρχουν οι διαδικασίες για να εντοπίζονται και να τιμωρούνται οι παραβάτες. Δυστυχώς, όμως στον τόπο μας έχουν επικρατήσει τέτοιες αντιλήψεις, ώστε ο διαδηλωτής επιτρέπεται να βαράει τον αστυνομικό, αλλά ο αστυνομικός δεν επιτρέπεται να βαράει τον διαδηλωτή. Ετσι λειτουργούν τα αριστερά αντανακλαστικά μας.
Και φτάνουμε στο θέμα του Γρηγορόπουλου. Είναι σίγουρα εξαιρετικά δυσάρεστο ότι ένα παιδί 15 χρόνων έχασε τη ζωή του από σφαίρα αστυνομικού. Παρόμοια περιστατικά όμως έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες του κόσμου, χωρίς όμως αυτό το περιστατικό να γίνεται αφορμή για ετήσιες εκδηλώσεις βίας. Αν θυμάμαι καλά, αστυνομικοί στο Λονδίνο πυροβόλησαν ένα άοπλο νεαρό Βραζιλιάνο, γιατί νόμιζαν ότι ήταν τρομοκράτης. Εγιναν διαμαρτυρίες, αλλά η ημέρα του θανάτου του δεν έγινε επαναλαμβανόμενη επέτειος για διαδηλώσεις και καταστροφές. Αλλά το άκρον άωτον της υποκρισίας καταδεικνύεται από ένα άλλο γεγονός.
Μήπως είδατε ποτέ να γίνει καμία διαδήλωση στην επέτειο (αν τη θυμάται κάνεις) της δολοφονίας των τριών υπαλλήλων της Marfin το 2010; Αυτοί δεν ήταν θύματα των διαδηλωτών; Στο κάτω κάτω, οι αστυνομικοί που πυροβόλησαν τον Γρηγορόπουλο δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Αυτοί όπως που δολοφόνησαν τους τρεις (και το αγέννητο παιδί της εγκύου) της Marfin, έχουν φαίνεται ασυλία. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα άλλο νέο παιδί που δολοφονήθηκε τον Ιούλιο το 2012, γιατί οι τρομοκράτες βιαζόντουσαν να πάνε διακοπές. Τον 20χρονο Θάνο Αξαρλιάν. Είδατε ποτέ να γίνει καμία πορεία για τη μνήμη του; Αλήθεια, πόση υποκρισία κουβαλάμε σαν κοινωνία, ώστε να κλείνουμε τα μάτια μας, αλλά και τα μυαλά μας μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.
Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να κλείσω αυτό το κείμενο χωρίς αναφορά στην περίπτωση του Ρωμανού. Η κατάσταση, θεωρητικά αποφορτίσθηκε, με την τροπολογία για το «βραχιολάκι» και σταμάτησε η απεργία πείνας. Το βραχιολάκι είναι μια λύση, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από μια πολύ μεγάλη χρηματική εγγύηση, γιατί τίποτα δεν εμποδίζει κάποιον που είναι αποφασισμένος να ζήσει στη παρανόμια, να κόψει το βραχιολάκι και να την κοπανήσει. Μέσα στα πέντε λεπτά που προβλέπονται μέχρι να ειδοποιηθεί η αστυνομία, μπορεί να βρίσκεται πολύ μακριά. Σε μια τέτοια περίπτωση, όλοι αυτοί που φώναζαν υπέρ του Ρωμανού, θα κριτικάρουν την αστυνομία ότι τον άφησε να δραπετεύσει. Ετσι λειτουργούμε.
Ενας δηλωμένος αναρχικός που θέλει να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, μάλλον σαν οξύμωρο σχήμα μοιάζει. Ούτε ταιριάζει με τα πιστεύω του ιδίου, όπως αυτά αναπτύσσονται στα γραπτά του. Σε κάποια προηγούμενη επιστολή του (8/6/2013) γράφει: «Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που "ξεκλειδώνει" πολλές δυνατότητες. Κατ’ αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει». Μας δηλώνει ξεκάθαρα τι θέλει να κάνει και όχι να ασχολείται με τη «μισθωτή εργασία». Ληστής θέλει να γίνει. Αλλά υπάρχει και ένα πολύ πιο σοβαρό θέμα.
Ο ίδιος στην πρόσφατη επιστολή του παραδέχεται ότι ξεκίνησε την απεργία πείνας λέγοντας «δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού». Θέλουμε τη συντεταγμένη πολιτεία να υποκύπτει σε εκβιασμούς; Αν ναι, θα πρέπει να καθορίσουμε και το πού σταματάμε, γιατί από κει και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή.
Η συνεχής επίκληση της «ελευθερίας» μου φέρνει πάντοτε στη σκέψη, τη ρήση του Αποστόλου Πέτρου στην Α΄ επιστολή του όπου λέγει: «…και μη ως επικάλυμμα έχοντες της κακίας την ελευθερίαν…». Το πλήρες απόσπασμα σε μετάφραση είναι: «Υποταχθείτε, λοιπόν, κατά Θεόν εις τας αρχάς και τας εξουσίας σαν ηθικώς ελεύθεροι άνθρωποι και όχι σαν άνθρωποι, που έχουν την ελευθερίαν ως πρόφασιν και καμουφλάρισμα της κακίας, αλλά σαν αληθινοί δούλοι του Θεού». Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία και όχι η αναρχία!
* O κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων