Πάνε πολλά χρόνια από τότε που έφυγαν τα περίφημα «πλακάτ» με συνθήματα, σύμβολα και πρόσωπα σε πολιτικές συγκεντρώσεις και σε διαφόρων τύπων πολιτικές δραστηριότητες. Ομοίως, οι μαζικές συναθροίσεις κάτω απο τα μπαλκόνια πολιτικών αρχηγών έχουν εκλείψει. Ομολογουμένως, η γενιά μου δεν τα πρόλαβε αυτά στην πολιτική πραγματικότητα μέσα στην οποία γαλουχήθηκε.
Η γενιά μου ωρίμασε πολιτικά, στις μαζικές συγκεντρώσεις πολιτικών αρχηγών, με καλά στημένες κάμερες,σκηνοθετημένα κοινά, debate, αφισοκολλήσεις σε όλα τα πιθανά μέρη και φυσικά με τις παραδοσιακές συνεντεύξεις στα τηλεοπτικά κανάλια.
Πράγματι, η πολιτική επικοινωνία του χθες, επικεντρωνόταν στην επικοινωνία ενός μηνύματος προς το κοινό, δίχως να περιμένει απάντηση σε αυτό το μήνυμα που έστελνε.
Ίσως και αυτό να ήταν το διαχρονικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε το πολιτικό σύστημα της χώρας στην επικοινωνία του με το εκλογικό σώμα.
Αυτή η μονοδιάστατη επικοινωνία, δεν επέτρεπε στον «παραλήπτη» να στείλει την ανταπόκριση του σε αυτό το μήνυμα, καθώς η πολιτική στρατηγική του κάθε πολιτικού χώρου επικεντρώνονταν σε μία μάζα «μαντρωμένων» ψηφοφόρων με σκοπό, κυρίως, όχι την αύξηση των ποσοστών σε απόλυτο αριθμό εκλογικής επιρροής.Αλλά την συσπείρωση του κύριου κορμού ψηφοφόρων στο κόμμα πουαπευθύνονταν .
Με πιο απλά λόγια, τα κόμματα επικεντρώνονταν περισσότερο στους «δικούς» τους ακροατές, παρά να επιχειρήσουν να επικοινωνήσουν το μήνυμα τους σε μία ευρύτερη βάση πολιτών.
Ως εκ τούτου, το πολιτικό σύστημα κώφευε προς τις ανάγκες του εκλογικού σώματος, με αποτέλεσμα οι ψηφοφόροι να συμπεριφέρονται όπως οι νέοι άνθρωποι σε μακροχρόνιες σχέσεις…
Άρχιζαν να βαριούνται.
Είναι γεγονός, πως για αρκετά χρόνια πριν το 2009 πολλοί εκλογείς καθόριζαν την εκλογική τους απόφαση με ένα απλό «βαρέθηκα τους ίδιους».
Και είναι λογικό, η πολιτική πόλωση του σήμερα δεν υπήρχε και ο μέσος ψηφοφόρος αισθανόταν ότι δεν ακούγεται. Άρα γιατί να ενδιαφερθεί;Αυτό που άλλαξε, δεν είναι μόνο η παρούσα οικονομική,πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα. Άλλαξε πραγματικά ο τρόπος που αντιλλαμβανόμαστε την πολιτική, τους πολιτικούς και τα ίδια τα πολιτικά κόμματα.
Πλέον η πληροφορία είναι διάχυτη, είναι παντού, είναι εύκολα προσβάσιμη και ο κάθενας με μία σύνδεση στοinternet έστω και με ένα κινητό μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτή. Δεν μπορεί πλέον ένα ΜΜΕ, οποιασδήποτε πολιτικής αποχρώσεως, να έχει το μονοπώλιο της πληροφορίας.
Με ευκολία ένας πολίτης που ενδιαφέρεται μπορεί να βρει την πληροφορία που θέλει και να διασταυρώσει τις πηγές του άρθρου που διαβάζει προκειμένου να κρίνει την αξιοπιστία του.
Αναγνωρίζοντας λοιπόν την ευκολία με την οποία οι ψηφοφόροι μπορούν ανά πάσα ώρα και στιγμή να ελέγξουν την ορθότητα μίας πληροφορίας όλο το πολιτικό σύστημα έγινε λίγο πιο προσεκτικό στις επικοινωνιακές του δράσεις.
Και αυτό γιατί μαζί με την ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία, η νέα πολιτική επικοινωνία, έχει ένα άλλο κρίσιμο στοιχείο. Την διαδραστικότητα.
Ξεκινώντας με την «διαβούλευση» του Γιώργου Παπαναδρέου, το πολιτικό σύστημα άρχισε να ανοίγεται επικοινωνιακά αξιοποιώντας σιγά-σιγά τα νέα μέσα δικτύωσης (social media). Εκεί ξεκίνησε μία νέα δίοδος επικοινωνίας για όλους τους πολιτικούς φορείς. Κυρίως, διότι τα social media δίνουν τη δυνατότητα όχι μόνο να επικοινωνήσεις ένα μήνυμα προς τα έξω, αλλά και να λάβεις.
Δεν είναι δύσκολο για ένα μέσο ψηφοφόρο να σχολιάσει ένα status ενός πολιτικού, ή ένα tweet ή ένα γραφιστικό.
Αυτό, δίνει το απαραίτητο «feedback» στους πολιτικούς στρατηγιστές του πολιτικού φορέα για τον οποίο εργάζονταιώστε να επαναδιατυπώσουν το μήνυμα τους, ή να αλλάξουν την στόχευση τους.
Πλέον, μία ατάκα,ένα έξυπνο γραφιστικό και ένα hashtagμπορεί να είναι αρκετά για να «σηκωθεί» επικοινωνιακά ένα θέμα το οποίο ένας πολιτικός φορέας ή πρόσωπο θέλει να αναδείξει.
Κρίσιμο είναι, να υπάρχει η απαραίτητη στρατηγική ώστε να διαμορφώνεται ένα ενιαίο μήνυμα το οποίο πρέπει να επικοινωνούν όλοι δίχως την παραμικρή αλλαγή.
Και αυτό γιατί ένα μήνυμα, είναι σαν μία βιτρίνα, εάν ραγίσει έστω και λίγο οποιοσδήποτε μπορεί να το δεί, έτσι και ένας πολίτης αντιληφθεί μία ρωγμή στην «ιστορία-μήνυμα» (ή narrative) που προσπαθεί να επικοινωνήσει ένας πολιτικός φορέας ή πρόσωπο γρήγορα θα προσπαθήσει να ψάξει περισσότερο το θέμα ή ακόμα χειρότερα να αλλάξει τη γνώμη του.
Η προσπάθεια για την ενιαία επικοινωνία γίνεται ακόμα πιο δύσκολη έχοντας μπει πλήρως στην ψηφιακή πολιτική επικοινωνία.Παλαιότερα ένα γραφείο τύπου διαχειρίζονταν δηλώσεις, δελτία τύπου και την καθημερινή επαφή με τους δημοσιογράφους.
Πλέον αυτό δεν είναι αρκετό, άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως πλέον και οι τίτλοι έχουν αλλάξει όχι μόνο σε πολιτικούς φορείς αλλά και στα πολιτικά γραφεία. Νέες φράσεις όπως ο «στρατηγικός σχεδιασμός» ή «στρατηγική επικοινωνία» έχουν μπει στο λεξιλόγιο των πολιτικών στελεχών και επαγγελματιών στα ΜΜΕ. Γραφεία τύπου πλέον μετονομάζονται σε γραφεία τύπου και επικοινωνίας, και δημοσιογράφοι πλέον αυτοπροσδιορίζονται ως σύμβουλοι επικοινωνίας.
Είναι ένας πραγματικός πονοκέφαλος, καθώς πρέπει να καταφέρεις να τιθασεύσεις ,ιδίως στην περίπτωση ενός πολιτικού φορέα, τα στελέχη του, τις δηλώσεις και τα δελτία τύπου που στέλνονται σε ΜΜΕ, τις τηλεοπτικές εμφανίσεις στελεχών, τα Facebook posts , τα Tweets στο Twitter ή ακόμη και τις φωτογραφίες που «ανεβαίνουν» στοInstagram.
Το να προσπαθείς να καταφέρεις την επικοινωνία ενός μηνύματος μέσα από τόσες πλατφόρμες και έχοντας τον παράγοντα άνθρωπο πάντα κατα νού δυσχεραίνει τόσο πολύ το έργο του στελέχους που ασχολείται με την επικοινωνία οθώντας τους στην απλοποίηση του μηνύματος.
Ως εκ τούτου, εστιάζεται η προσοχή σε κάποια βασικά μηνύματα τα οποία πρέπει να επικοινωνηθούν.
Τις λέξεις.
Οι λέξεις, είναι ο κύριος όγκος των μηνυμάτων που επιχειρούν να επικοινωνήσουν όλοι οι πολιτικοί φορείς.Σπάνια επιχειρείται η επικοινωνία μίας φράσης καθώς είναι πολύ δύσκολο το κοινό να την απομνημονεύεσει.
Έτσι βλέπουμε την διαφορά των μηνυμάτων οι μεν:ανταγωνιστικότητα , αισιοδοξία,δουλειές και ευκαιρίες. Και οι δε: μιζέρια, μνημόνιο, κατοχή, και μειώσεις.
Έχοντας λοιπόν υπόψη τα παραπάνω, είναι κρίσιμο να προσπαθείς να επικοινωνήσεις μηνύματα απλά και εύκολα,ώστε να γίνουν αντιληπτά χωρίς να απαιτείται ανάλυση.
Όσοι απο εμάς βλέπουμε μία διαφορετική Ελλάδα,οφείλουμε να δίνουμε τα κατάλληλα μηνύματα στον κόσμο που ψάχνει να βρει ελπίδα.
Υπάρχουν ιστορίες αισιοδοξίας και επιτυχίας τριγύρω μας,αρκεί να τις αναδείξουμε. Δεν υπάρχει μόνο μιζέρια,υπάρχει και η Ελλάδα που καινοτομεί και πρωτοπορεί, οι νέοι Έλληνες που (πλέον) δεν κυνηγούν την «καρέκλα» στο Δημόσιο αλλά επιχειρούν με προσωπικό ρίσκο ,κάποιοι κάνοντας και εξαγωγές, δημιουργώντας θέσεις εργασίας για τους συνομηλίκους τους.
Εκτιμώ, πως το μέλλον του φιλελεύθερου πολιτικού χώρου θα κριθεί εν πολλοίς στο τί αφήγημα θέλουμε να εξιστορήσουμε και τί όραμα θέλουμε να δώσουμε στον Λαότου σήμερα ,έχοντας υπόψιν το ιστορικό χρέος στο Έθνος μας. Και σε αυτό, το κύριο όπλο μας θα πρέπει να είναιπλέον η ανάδειξη των μικρών «success stories» της διπλανής πόρτας και όχι οι μεγαλεπίβολες επενδύσεις δισεκατομμυρίων.
Άλλωστε, η ιστορία του Έθνους μας ήταν πάντα βασισμένη στην ικανότητα του Λαού μας να εφευρίσκει λύσεις όταν όλα φάνταζαν αδύνατα.
Ήρθε η ώρα να το ξανακάνουμε. #GoGreece
*Ο Θάνος Λεοντάρης είναι τελειόφοιτος της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ και υπεύθυνος Τύπου,Ενημέρωσης και Επικοινωνίας της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης, έχει εργαστεί ως υπεύθυνος μάρκετινγκ και επικοινωνίας σε ιδιωτικό κολλέγιο στη Θεσσαλονίκη.