Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούν τις τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα οι μεγάλες ξένες τράπεζες και τα επενδυτικά funds που είναι εδώ τοποθετημένα. «Το ελληνικό ζήτημα πρέπει να λυθεί το συντομότερο δυνατόν, για πολλούς λόγους» λέει στην «Κ» στέλεχος αμερικανικής τράπεζας, που δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις, υποστηρίζοντας ότι «αν και οι δύο πλευρές το αφήσουν να σέρνεται έως τον Ιούνιο, αυτό μόνο κακό θα κάνει στην οικονομία σας».
Και βεβαίως, προσθέτει, αν ανακύψει –για οποιονδήποτε λόγο– θέμα πρόωρων εκλογών προσεχώς, «τότε να το θεωρείτε σχεδόν δεδομένο ότι θα γίνουν σε περιβάλλον περιορισμού κεφαλαίων». Ο λόγος προφανής: Πολλοί θα είναι και πάλι εκείνοι που θα τρέξουν να «σηκώσουν» τα λεφτά τους από τις τράπεζες. Ή, τουλάχιστον, όσα έχουν μείνει από αυτά. Κι αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να το αντέξει το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
«Γι’ αυτό τον λόγο, η συζήτηση για capital controls και άλλα τέτοια παρεμφερή ζητήματα μόνο κακό κάνουν και πρέπει να σταματήσουν» προσθέτει, με τη σειρά του, Ελληνας τραπεζίτης, που βιώνει το πρόβλημα καθημερινά. Ακόμα και τώρα, που το κλίμα έντασης και ανησυχίας για την επόμενη μέρα της χώρας δεν βρίσκεται στην κορύφωσή του, όπως, για παράδειγμα, τις παραμονές της 20ής Φεβρουαρίου ή και στα τέλη Μαρτίου –όταν είχε τεθεί ανοικτά θέμα τακτοποίησης των υποχρεώσεων του Ελληνικού Δημοσίου– οι εκροές συνεχίζονται, έστω και περιορισμένα. Σε καθημερινή βάση υπολογίζονται περί τα 150 εκατ. ευρώ.
Ελληνες και ξένοι οικονομικοί παράγοντες συμφωνούν σε ένα πράγμα: Ο,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατόν. «Φανταστείτε να ξεκινήσει η τουριστική σεζόν στη χώρα, να επενδύονται τόσο πολλά σε αυτή και να ξεσπάσει νέα κρίση με τους δανειστές τον Ιούνιο» είναι η κοινή αποστροφή στον λόγο τους. «Ποιος ξένος θα έρθει στην Ελλάδα, υπ’ αυτές τις συνθήκες;». Γι’ αυτό και όλοι συμφωνούν «λύση το συντομότερο», έστω και αν, όπως αντιλαμβάνονται, «στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης είναι να κερδηθεί όσο το δυνατόν περισσότερος χρόνος». Και βεβαίως, «ό,τι είναι να γίνει, να γίνει χωρίς περιορισμούς, capital controls και οτιδήποτε παραπέμπει σε αυτού του είδους τους περιορισμούς». Γιατί σε αυτή την περίπτωση, το χτύπημα θα είναι μεγάλο.
Η Κύπρος, μόλις την Παρασκευή, ανακοίνωσε ότι από αύριο απελευθερώνεται πλήρως η κίνηση κεφαλαίων μέσω τραπεζών. Χρειάστηκε, δηλαδή, να περάσουν δύο χρόνια για να τα καταφέρει. Και στην περίπτωσή της, ο βαθμός προσαρμογής στις οδηγίες – απαιτήσεις των δανειστών δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον αντίστοιχο ελληνικό. Στην Ελλάδα, διαφωνίες προκύπτουν ακόμα και για όσα θεωρούνται αυτονόητα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η περίπτωση του ΑΔΜΗΕ
Είναι ενδεικτική η περίπτωση του ΑΔΜΗΕ και της αποκρατικοποίησής του. Οταν εξηγήθηκε από ενδιαφερόμενους σχετικά με το project ότι ακόμα και μετά την πώλησή του το Δημόσιο θα είναι ο ρυθμιστής του ρεύματος στην Ελλάδα, οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες αρνήθηκαν και να συζητήσουν το ενδεχόμενο. «Μα η υποδομή δεν πρόκειται να φύγει, εδώ θα μείνει. Δεν μπορούμε να της βάλουμε ρόδες για να φύγει. Είναι σαν να πουλάτε μια πλατεία. Θα μείνει εκεί και μετά. Εσείς θα εξακολουθήσετε να αποφασίζετε για τη ροή, οπότε εσείς θα είστε οι ελεγκτές» επέμεναν οι ξένοι. «Δεν γίνεται» ήταν η απάντηση.
Στην πραγματικότητα, με την επένδυση αυτή, οι όποιοι υποψήφιοι αγοραστές το μόνο που θα έκαναν, θα ήταν να εξασφαλίσουν μια απόδοση της τάξης του 5% ή του 6% σε βάθος χρόνου. Δηλαδή, σαν να αγόραζαν τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου. Η απάντηση, όμως, παρέμεινε σταθερά αρνητική. Οπότε, κάθε συζήτηση σταματά εκεί.