Ο υπερπληθυσμός των Καταστημάτων Κράτησης και οι συνθήκες κράτησης –τις οποίες το Συμβούλιο της Ευρώπης και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχουν επανειλημμένα αναδείξει ως αντικείμενες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ)– αποτελούν πρόβλημα που πάντοτε απασχολούσε την Πολιτεία. Εν τούτοις, εκείνη επέλεξε διαχρονικά την «πυροσβεστικού χαρακτήρα» λύση της παρέμβασης με μέτρα που εξαντλούνται στην απελευθέρωση ομάδων κρατουμένων, απλώς για να μειωθεί ο πληθυσμός των φυλακών.
Η έκτιση, όμως, της ποινής και, ειδικότερα, η διάρκειά της δεν αποτελεί πεδίο ανεξέλεγκτης επιλογής του νομοθέτη, αλλά τμήμα της δικαστικής απόφασης. Το Δικαστήριο, καταδικάζοντας τον δράστη, λαμβάνει υπόψη του τη βαρύτητα της πράξης και επιβάλλει συγκεκριμένη ποινή, με σκοπό να την εκτίσει ο δράστης, σύμφωνα με τον νόμο που ισχύει τότε.
Η εκ των υστέρων παρέμβαση του νομοθέτη μονομερώς και χωρίς περιορισμούς ή εξαιρέσεις, ανάλογα με το είδος, τη βαρύτητα του εγκλήματος ή την προσωπικότητα του δράστη και η μείωση του χρόνου έκτισης της ποινής, με μόνο σκοπό να αποσυμφορηθούν οι φυλακές, απλώς γιατί η Πολιτεία αδυνατεί να εξασφαλίσει τις κατάλληλες συνθήκες κράτησης των αποδεδειγμένα εγκληματιών, ισοδυναμεί με ακύρωση των δικαστικών αποφάσεων που τις επέβαλαν.
Aναιρεί το γενικό και ειδικό προληπτικό αποτέλεσμα της επιβληθείσας ποινής, αποδομεί το σχήμα της επιβολής τιμωρίας δίκαιης και ανάλογης με το έγκλημα που τέλεσε ο δράστης, είναι δυνατόν να εγείρει ζητήματα διακινδύνευσης της δημόσιας τάξης και ενισχύει την εντύπωση μιας Πολιτείας που λειτουργεί με ασυνέχεια, αυτοαναιρούμενη και μη σεβόμενη τους νόμους που η ίδια θέσπισε.
* Ο κ. Δημήτρης Ζημιανίτης είναι εισαγγελέας Πρωτοδικών και γενικός γραμματέας της Ενωσης Εισαγγελέων Ελλάδος.