Η εικόνα ασυντόνιστης ορχήστρας που παρουσιάζουν κυβέρνηση, Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και κόμμα -με τον παράγοντα Ανεξάρτητοι Ελληνες να παραμένει για την ώρα σε δεύτερο πλάνο, αποτελώντας ωστόσο μια διαρκώς απρόβλεπτη παράμετρο- μεταφέρει το ερώτημα για την προοπτική επίτευξης συμφωνίας από το μέτωπο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο. Ο χρόνος που κυβέρνηση και εταίροι έδωσαν στη διαπραγμάτευση εκπνέει, και από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου σταθερά τις τελευταίες ημέρες μεταδίδεται το μήνυμα ότι έχει καλυφθεί πολύς δρόμος και ότι η πιθανότατα επίτευξης συμφωνίας είναι πλέον αυξημένη. Ισως να είναι ακριβώς η προοπτική επίτευξης συμφωνίας που ξυπνά τα αντανακλαστικά των διαφόρων ομάδων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και έχει ανεβάσει τους εσωκομματικούς αντιπολιτευτικούς τόνους εσχάτως.
Ενα βασικό πρόβλημα στην αναζήτηση κοινού βηματισμού ανάμεσα στο κόμμα και την κυβέρνηση είναι η ανεκπλήρωτη προσδοκία κομματικών στελεχών να υπάρχει διαρκής έλεγχος της κυβέρνησης από τα κομματικά όργανα, κάτι που στην πράξη ποτέ δεν έγινε. Οι κυβερνητικές επιλογές ερήμην του κόμματος, όχι μόνο στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης, έχουν προκαλέσει διάχυτη εσωκομματική μουρμούρα, η οποία λαμβάνει πλέον εκρηκτικές διαστάσεις στις συνεδριάσεις της Πολιτικής Γραμματείας, όπου επανέρχεται ως μόνιμη επωδός ότι το κόμμα και τα όργανά του δεν ενημερώνονται και δεν (συν)αποφασίζουν με (και για) την κυβέρνηση.
Μέσα σε αυτό το δύσβατο τοπίο, ο πρωθυπουργός και το στενό επιτελείο συνεργατών του σε κόμμα και κυβέρνηση μετρούν συμμαχίες για την επομένη μιας συμφωνίας, «χαρτογραφώντας» τάσεις και διαθέσεις, ενώ, ταυτόχρονα, εξελίσσεται μια διαρκής εσωκομματική σύγκρουση γύρω από τον χρόνο σύγκλησης της Κεντρικής Επιτροπής, δεδομένης της βαρύτητας που έχουν οι όποιες αποφάσεις ληφθούν εκεί.
Η προοπτική επίτευξης συμφωνίας συναντά την αντίθεση ενός ετερόκλητου μετώπου που, στο όνομα των «κόκκινων γραμμών» και της συνέπειας μεταξύ προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών πράξεων, διαφοροποιείται. Η Αριστερή Πλατφόρμα του κ. Π. Λαφαζάνη είναι η πλέον διευρυμένη ομάδα, ενώ ηχηρή είναι η διαφοροποίηση των ομαδοποιήσεων ΚΟΕ του Ρούντι Ρινάλντι και ΔΕΑ του Αντώνη Νταβανέλου. Τη δική της πορεία, με διαφοροποίηση από κεντρικές κυβερνητικές αποφάσεις, ακολουθεί η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, ενώ αποστάσεις λαμβάνει σταθερά ο κ. Αλ. Μητρόπουλος.
Στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, δηλώνοντας «εξοικειωμένοι με την εσωκομματική φασαρία», εκτιμούν ότι συχνά γίνεται θόρυβος για τον θόρυβο και εκτιμούν ότι, εφόσον επιτευχθεί συμφωνία και έπειτα από τη συζήτησή της στα αρμόδια όργανα, ενδεχόμενες διαρροές κατά την ψηφοφορία στη Βουλή δεν θα προέλθουν από τις ομαδοποιημένες εσωκομματικές αντιπολιτευόμενες ομάδες, αλλά από μεμονωμένους βουλευτές και πιθανότατα από κάποιους που δεν έχουν τις ρίζες τους στο κόμμα, αλλά αποτελούν όψιμες συμπορεύσεις.