Τις ημέρες αυτές εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας ένα εφιαλτικό σενάριο. Η Ελλάδα χρεοκοπεί και βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η πολιτική αστάθεια που προκάλεσε η διαρκής και ατελέσφορη διαπραγμάτευση οδήγησε την οικονομία σε ασφυξία. Η αυξημένη αβεβαιότητα επανέφερε την ύφεση, την άνοδο της ανεργίας, το «πάγωμα» παραγγελιών, την υποβάθμιση των προοπτικών της χώρας.
Σήμερα, η αδυναμία εξεύρεσης λύσης τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια των επιχειρήσεων κάθε μεγέθους και κλάδου. Με κλειστές τράπεζες, χωρίς χρήματα στα χέρια, χωρίς δουλειά, διχασμένοι και απομονωμένοι από την Ευρώπη, είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε την αβεβαιότητα που απλώνεται μπροστά μας.
Πολλοί πιστεύουν ότι η αρνητική ψήφος στο δημοψήφισμα θα εκληφθεί από τους Ευρωπαίους ως άρνηση του ελληνικού λαού στη λιτότητα. Οτι δηλαδή θα είναι μια δημόσια επίδειξη περηφάνιας και αξιοπρέπειας.
Ομως αυτή η άποψη είναι λανθασμένη για δύο λόγους:
Πρώτον, γιατί όλοι στην Ευρώπη θεωρούν ότι οι Ελληνες λένε ΟΧΙ στο ευρώ και θέλουν να ακολουθήσουν μια μοναχική πορεία. Ενα τέτοιο μήνυμα θα κόψει κάθε γέφυρα με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις πηγές χρηματοδότησης που θα κρατήσουν ζωντανή τη χώρα.
Δεύτερον, γιατί η ίδια η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται σχέδια συμφωνίας παρόμοια με αυτό που ζητάει από τον ελληνικό λαό να απορρίψει. Αρα ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα;
Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα παραμείνουμε στο προστατευτικό (και πολλές φορές ενοχλητικό) δίχτυ της Ευρώπης ή θα επιλέξουμε να βγούμε μόνοι στα πελάγη της αστάθειας, της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας.
Οσοι στηρίζουμε το ΝΑΙ την Κυριακή δεν σημαίνει ότι στηρίζουμε τη λιτότητα. Δεν επικροτούμε τις σκληρές απόψεις ή τις εμμονές που υπάρχουν στην Ευρώπη. Σταθερά ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, με τις ευθύνες του και τα λάθη του, στηρίζει την ανάπτυξη και την εργασία, όχι τη φτώχεια και την ανεργία.
Αυτοί που προσπαθούν να μας παρουσιάσουν ώς το «κακό κεφάλαιο» που εκμεταλλεύεται τους εργαζομένους ξεχνούν ότι οι δικές μας επιχειρήσεις, εκτός από δύο εκατομμύρια εργαζομένους, συντηρούν τα δημόσια έσοδα και τα Ταμεία εδώ και χρόνια, για να μπορεί το ελληνικό Δημόσιο να δίνει συντάξεις και μισθούς. Αυτή είναι η αξιοπρέπεια. Η αλληλεγγύη μεταξύ αγοράς και κράτους, μεταξύ δυνατών και αδυνάτων, μεταξύ Ελλήνων και Ευρωπαίων.
Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν. Κανείς Ελληνας δεν πρόκειται να αισθανθεί αξιοπρεπής όταν, εκτός ευρώ, θα έχει χάσει τις λιγοστές αποταμιεύσεις του, την πενιχρή του σύνταξη και την όποια δουλειά ή επιχείρηση του έχει απομείνει. Η ομαλοποίηση των σχέσεων με τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη είναι, συνεπώς, μονόδρομος, καθώς τυχόν πορεία σύγκρουσης οδηγεί τους Ελληνες στη φτώχεια, στον διχασμό και στη δυστυχία.
Επιλέγουμε λοιπόν το ΝΑΙ χωρίς εξάρσεις, χωρίς φανατισμό, αλλά με επίγνωση της ευθύνης που έχουμε όλοι μας. Σήμερα, δεν μπορεί πια να κρυφτεί κανείς.
* Ο κ. Θεόδωρος Φέσσας είναι πρόεδρος του ΣΕΒ.