Με καταγωγή από πολιτική οικογένεια με προσφορά, με πικρά κειμήλια από ηρωικούς θανάτους, αμέτρητες διηγήσεις από την κατοχή και τον εμφύλιο για φυλακίσεις, βασανιστήρια, ακόμα και εικονικές εκτελέσεις, αισθάνομαι βαθιά αγανάκτηση όλη αυτή την περίοδο επειδή επιτρέψαμε να μας κυβερνάει αυτή η Αριστερά και η παρέα της. Ενθυμούμαι από μικρή τους γονείς μου, νοικοκυραίοι άνθρωποι ήταν, όχι φανατικοί, να συνδιαλέγονται με τους φίλους τους στο αστικό σαλόνι καταλήγοντας πολύ συχνά στη διαπίστωση «εμείς οι νικητές επιτρέψαμε στους ηττημένους να γράψουν την μονόπαντη ιστορία τους». Σε μια από τις κουβέντες αυτές – παιδάκι μου ήμουν – ακούστηκε και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος να λέει τα ίδια και το «αντίδωρο» ήρθε από τον Λεωνίδα Κύρκο όταν δήλωσε -σε ελεύθερη μετάφραση- πως ευτυχώς χάθηκε για αυτούς ο εμφύλιος.
Η άποψη περί ηρωικής «μοναδικότητας» της μιας πλευράς και «σκληρότητας» της άλλης και η θυματοποίηση της αθώας Αριστεράς επικράτησαν από την αρχή στους κόλπους της ευαίσθητης διανόησης και συντηρούνται, δυστυχώς, έως και σήμερα σε μεγάλες μάζες ημιμαθών νεοελλήνων γιατί εμείς αφήσαμε να γίνει η κυρίαρχη τάση που μεταφέρεται διαχρονικά στους χώρους μάθησης, στα Μ.Μ.Ε.
Καταχειροκροτήθηκαν οι αναρχο-πετροβολούσες γενιές της περιόδου της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από δασκάλους, γονείς και κοινωνία και σημειώστε ότι ήταν η εποχή ακόμη των «παχέων αγελάδων», των δανείων, των πλαστικών καρτών και των αγροτικών τζιπ του Κολωνακίου. Βυζαίνοντας διαχρονικά σταγόνα – σταγόνα το γάλα που δυνάμωνε την ιδιαιτερότητα της ηθικής της Αριστεράς με το που δόθηκε η αφορμή από κακές πολιτικές των Κυβερνήσεων, από επιλογές τύπου ΕΝΦΙΑ και την αδυσώπητη προπαγάνδα ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, 40 χρόνια τώρα, μόνον καταστροφή έφεραν στη χώρα, ξεπετάχτηκαν μέσα από τις οργισμένες κάλπες της 25ης του Γενάρη, οι Φλαμπουράρηδες. Οι εργολάβοι του υπαρκτού κόσμου της Αριστεράς.
Από τη στιγμή που το μνημόνιο Τσίπρα, έγραψε νέα ιστορία χρειάστηκε νέο αφήγημα (η Αριστερά έχει τον τρόπο να σε αποκοιμίζει και λεκτικά) περί «παλαιού» και «νέου». Όπου το «νέο» εκπροσωπείται από τον κ. Τσίπρα, ένα μεταλλαγμένο αντιμνημονιακό παλαιοκομμουνιστή, ο οποίος επέλεξε, την περίοδο που κατέρρεε ο σταλινικός κόσμος, το 1989, να εγγραφεί στην ΚΝΕ, ώστε να αποκτήσει το διαβατήριο του κομματικού σωλήνα, του πιο ισχυρού βιογραφικού εφεξής που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της εξουσίας, της ευζωίας, των πολυτελών καταλυμάτων για οικογενειακές διακοπές, των ακριβών ιδιωτικών σχολείων. Εκπροσωπείται από το όραμα του Αριστείδη Μπαλτά να πατάξει την Αριστεία, όπως και από τα πρόσωπα στα ψηφοδέλτια Επικρατείας και Α’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ γερασμένα υπολείμματα της παλαιομαρξιστικονεολενινιστικής κουλτούρας και, οπωσδήποτε, της κραταιάς συνδικαλιστικοπασοκαρίας που στην περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθούν να υλοποιήσουν τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Αναμφισβήτητα, η κρίση ισοπέδωσε ιδεολογίες, αξίες, παραδόσεις και τσαλαπάτησε τις όποιες αντιστάσεις των πολιτών απέναντι στην πολιτική αγυρτεία, με κίνδυνο να αποβεί η ανεκτικότητα της μεσαίας τάξης, των μετριοπαθών πολιτών, αφ’ ενός μοιραία για την ευρωπαϊκή πορεία του τόπου αλλά και να χρησιμοποιηθεί, όπως αποδεικνύεται, ως ασπίδα προστασίας για τα όσα παράλογα και ανήθικα συμβαίνουν από τα πεπραγμένα της «πρώτη φορά αριστερά». Εξακολουθούν να μιλούν για ηθική ανωτερότητα, ψαχουλεύοντας δήθεν τη λίστα Λαγκάρντ, αυτοί και αυτές, οι εκπρόσωποι του εναπομείναντος αριστερομπαρόκ ως holders και μεγαλοκαταθέτες σε χαρτοφυλάκια του εξωτερικού, που παρά την κατακραυγή για τα εξηντάευρα των capital controls και την ασφυξία των επιχειρήσεων, δεν έφεραν ούτε ευρώ πολιτικής αξιοπρέπειας πίσω στην Ελλάδα. Απολαμβάνουν, γιατί τους το επιτρέψαμε την προκλητική οικογενειακή θεσιθηρία, σε Κυβέρνηση, δημόσιους οργανισμούς, τα οφέλη από την πλήρη επιστροφή στο καταδικασμένο κομματικό κράτος, επαναφέροντας εκ νέου τη σίγουρη συνταγή της θυματοποίησης από την «προδοσία» των Λαφαζάνηδων, αυτή τη φορά, που ανάγκασε την πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση να πέσει, παρασύροντας σε αβεβαιότητα τον ακροδεξιό εκφραστή του, κατά δήλωσίν τους, «παλιού και σάπιου» πολιτικού συστήματος. Τον εκλεγόμενο από το 1993, μοναδικό εταίρο τους, Πάνο Καμμένο .
Μετρημένες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες σαν να ανεχόμαστε ακόμα, να μας κουνούν το δάκτυλο κρατικοδίαιτες θείτσες και θείτσοι, τύποι Κατρούγκαλου που μας καλούν να απολογηθούμε, αν και τη βλέπουν τη σκιά του στερεότυπου του εργολάβου της διαπλοκής, να υπερπηδά το φράγμα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς αφήνοντας ανεξίτηλα τα ίχνη του στο Μέγαρο Μαξίμου.
* Η κα Φωτεινή Πιπιλή είναι δημοσιογράφος και υποψήφια Βουλευτής Α’ Αθηνών της Ν.Δ.