Παρατηρώντας την πορεία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ) μετά τη διπλή εκλογική ήττα, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη η ανάγκη ριζικών αλλαγών, σε πρόσωπα, δομές και πρακτικές ώστε να λειτουργήσει αποτελεσματικά μέσα στο κοινοβουλευτικό και κοινωνικό της πλαίσιο και να ξαναβρεί τον βηματισμό της προς τη διακυβέρνηση της χώρας.
Το τέλος της μεταπολίτευσης και οι νέες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της μετα-κρίση εποχής, απαιτούν η κέντρο-δεξιά παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 να εξετάσει παράλληλα και την αλλαγή του 40χρονου πλέον, ονόματός της. Βέβαια, μια απλή αλλαγή ονόματος χωρίς ριζική ανανέωση θα ήταν μάταιη καθώς δεν θα είχε ουσία, αλλά και μια ριζική ανανέωση που δεν θα συνοδεύεται από ένα νέο όνομα είναι ημιτελής, καθώς αυτή η αλλαγή δεν επικοινωνείται στο κοινό στο οποίο απευθύνεται. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε μετονομάσει σε ΕΡΕ τον Εθνικό Συναγερμό που παρέλαβε το 1952 και στην συνέχεια το 1974 με το νέο όνομα ¨Νέα Δημοκρατία¨ σηματοδότησε την μετεξέλιξη της κεντροδεξιάς φιλελεύθερης παράταξης.
Οι σκέψεις αυτές αποκτούν την σημασία τους , με δεδομένο ότι μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων άλλοι αναφέρουν ότι θα τ’αλλάξουν όλα, εκτός από το όνομα, ενώ άλλοι δεν αναφέρονται καθόλου σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Σήμερα, στην υπόλοιπη Ευρώπη και ιδιαίτερα στο Νότο η σύνδεση του ονόματος με την πολιτική κατεύθυνση ενός πολιτικού φορέα δεν είναι καινοφανής, αλλά αποτελεί συχνά μέρος της στρατηγικής. Οι πρώτες κινήσεις του Νικολά Σαρκοζί αφού ανέλαβε ξανά την ηγεσία του UMP, περιλαμβάνουν και ένα νέο όνομα, Les Républicains. Η αλλαγή αυτή σηματοδοτεί το κάλεσμα όλων των πολιτών όσων πιστεύουν στις αρχές της Γαλλικής Πολιτείας (République) υπό τη στέγη του ανανεωμένου αυτού κόμματος.
Πολλοί, σωστά θα τονίσουν κάποιοι, το ρίσκο μιας τέτοιας απόπειρας. Η αλλαγή ονόματος επιφέρει τον κίνδυνο να χαθεί ένας συναισθηματικός δεσμός αλλά και μια ισχυρή επωνυμία (brand name) η οποία συνδέει έναν φορέα με πολλούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους του. Κι όμως πολλά άλλα παραδείγματα κομμάτων που έκαναν παρόμοιες κινήσεις δείχνουν ότι ο κίνδυνος αυτός είναι υπερεκτιμημένος.
Η αλλαγή ονόματος ιστορικά αποτέλεσε την αφετηρία μιας νέας πορείας και σε καμία περίπτωση την απόσβεση της ιστορίας. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι το Forza Italia στη γειτονική Ιταλία, μια χώρα με πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη δική μας, το οποίο το 2007 από τη μια μέρα στην άλλη μετονομάστηκε από το Σίλβιο Μπερλουσκόνι σε Popolo della Liberta (Λαός της Ελευθερίας) και κέρδισε τις εκλογές. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Συνασπισμός, ο οποίος μετά την ενοποίησή των διαφόρων συνιστωσών, μετονομάστηκε σε ΣΥ.ΡΙΖ.Α με τη γνωστή μετέπειτα επιτυχημένη του πορεία.
Αναμφίβολα, μια τέτοια αλλαγή στη Ν.Δ. πρέπει να έχει την στήριξη όλων των προηγουμένων εν ζωή αρχηγών της ΝΔ, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά, (κατά χρονολογική σειρά εκλογής) . Με αυτόν τον τρόπο, οποιαδήποτε αλλαγή δεν θα σηματοδοτεί και ρήξη με την ιστορία, την ενότητα, ή τις αξίες της κεντροδεξιάς παράταξης οι οποίες θα αποτελούν οδηγό και έμπνευση για τη νέα σχέση με την κοινωνία. Βέβαια, όπως σε κάθε αλλαγή, το πολιτικό ρίσκο μιας τέτοιας κίνησης πάντα θα παραμένει, αλλά ένας ηγέτης θα πρέπει να είναι σε θέση να πει «το αναλαμβάνω».
*Ο Γιώργος Κράτσας είναι δικηγόρος, διδάκτωρ νομικής του University College London