Την πιτσαρία MIRACOL- (ένα O έχει ξεκολλήσει από την σκοτεινή επιγραφή), σε ένα στενάκι υποβαθμισμένης αθηναϊκής γειτονιάς, εως την ώρα που γράφονταν αυτές οι αποκαλυπτικές γραμμές την ήξεραν ο ηρωϊκός ιδιοκτήτης και οι λίγοι του πελάτες. Ενα βράδυ πριν από λίγα 24ωρα, γράφτηκε στο ταπεινό κατάστημα κεφάλαιο πολιτικής ιστορίας. Αυτοκίνητα, δικυκλιστές, άνδρες με γράμμωση ζηλευτή οδήγησαν υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας δύο κυρίους, στο εσωτερικό της πιτσαρίας.
Πέντε-έξι τραπεζάκια, όλα άδεια. Ηταν καθημερινή. Οι δυο κύριοι, ο νέος και ο μεσήλικας, ο ένας χωρίς, ο άλλος με γραβάτα, κάθισαν σε γωνιακό. Οι γραμμωμένοι τράβηξαν τις κουρτίνες. Στον τοίχο πάνω από τα κεφάλια τους ένα κλουβί με δυο παπαγαλάκια. Το ένα αρσενικό. Οσα ειπώθηκαν μας τα ξετυλίγει εχέμυθος ωτακουστής με τον όρο σεβασμού της ανωνυμίας του για να μην βρεί κάνα μπελά.
«Αλέξη θα πάρουμε μια σπέσιαλ που θα γλείφεις τα δάκτυλά σου. Νίκο έρχεσαι;» Ο Νίκος είναι ο πιτσαράς, παλαιός καρδιακός φίλος του μεσήλικα από τα πέτρινα χρόνια και αποτυχών υποψήφιος βουλευτής στις τελευταίες εκλογές στη Β΄ Αθηνών· γι΄αυτό επελέγη η MIRACOL-.
«Βασίλη η σπέσιαλ να μην έχει ζαμπόν, μπέικον, σουτζούκι, σαλάμι, κάνω αυστηρή δίαιτα. Ούτε μανιτάρια, πιπεριά, με πειράζουν».
«Αλέξη με ξενέρωσες».
Σαλάτα; Του Καίσαρα, είπε ο Αλέξης. Με εκδικητική αποφασιστικότητα, ο Βασίλης διαμήνυσε: τονοσαλάτα θα πάρουμε. Ηρθαν και τα ποτά. Αναψυκτικό λάιτ για τον Αλέξη, μπύρα χωρίς αλκοόλ για τον ωριμότερο. Με τις πρώτες γουλιές,ήταν και η κούραση, οι γλώσσες λύθηκαν.
Βασίλης: Ξέρεις ότι σε συμπαθώ, είμαστε και οι δυο του Πολυτεχνείου, μαθηματικά μυαλά, σε βλέπω σαν παιδί μου, όχι βέβαια όπως αυτός ο Φλαμουρτάρης -(σημ: έτσι τον αποκάλεσε). Λοιπόν, τα περί οικουμενικής , εσύ τόχεις πάρει χαμπάρι ότι είναι παραμύθια για να κοιμίζω τους άλλους. Θα σε στηρίξω αρκεί να απαγκιστρωθείς το ταχύτερο απ’ αυτούς τους ΑΝΕΛ. Δεν βλέπεις τι κακό σου κάνουνε; Και οι Ευρωπαίοι ούτε να τους βλέπουν θέλουν, ιδίως αυτόν- (σημ: εκστόμισε βαριά κουβέντα).
Αλέξης: Κι΄εγώ σε συμπαθώ Βασίλη. είσαι σύμβολο του κινήματος ο επιμένων νικά, με διαδρομή πεντακάθαρη, τιμημένη στο πανελλήνιο, και αισθάνομαι ήδη πιο άνετα ξέροντας ότι μπορώ να βασιστώ στο δικό σου μαξιλαράκι. Αλλά πρέπει να βρούμε μια χρυσή ευκαιρία. Είδες, με τον Μουζάλα δεν έκατσε. Τέτοια κωλοτούμπα ο άλλος…
Βασίλης: Μια κυβέρνηση αριστεράς με γέμιση από Κεντρώους θα χειροκροτηθεί από τους έξω, ξέρεις ότι μιλάω με όλους, όλοι οι ηγέτες και πολιτικοί αρχηγοί μου βγαίνουν στο τηλέφωνο, εκτός από αυτή την καρικατούρα, τον Μπέπε Γκρίλο. Η κίνησή μας θα συσπειρώσει τον κόσμο στην Ελλάδα, φιλί της ζωής. Η λέξη ΚΕΝΤΡΟ είναι μαγνήτης παιδί μου. Πώς σου φαίνεται; ΣΥΡΙΖΑ-ΚΕΝ. Σπέσιαλ έτσι;
Αλέξης: Δεν τρως καθόλου πίτσα.
Βασίλης: Προτείνω να ανακοινώσουμε το ευχάριστο γεγονός Μεγαλοβδομάδα, να συνδυασθεί και με την ανάσταση της οικονομίας.
Αλέξης: Να σου βάλω τονοσαλάτα;
Βασίλης: Αστο, αηδίασα, βρήκα μέσα μια τρίχα, από τα μαλλιά του Νίκου θα είναι, αλλά είναι φίλος και δεν του λέω τίποτα. Πολύ σκεπτικό σε βρίσκω.
Αλέξης: Το κρατάω μέσα μου χρόνια. Θα σκάσω αν δεν στο πώ, θέλω αν προκύψει συνεργασία, να είναι πάνω από όλα έντιμη, να χτιστεί σε γερά θεμέλια. Πολιτικοί μηχανικοί δεν είμαστε; Ακου, Βασίλη. Τότε που έκανες εκπομπές στην τηλεόραση, θυμάσαι που έτρωγες χοντρή καζούρα. Ξέρεις , μεταξύ άλλων, εγώ και οι κολλητοί μου σε παίρναμε τηλέφωνο και σε τσιγκλάγαμε για να σπάμε πλάκα, εσύ μας σκυλόβριζες. Και μη θυμώσεις. Που και που σου στέλναμε και πίτσες. Τις πιο φθηνές. Ησουν απολαυστικός Βασίλη, σου χρωστάμε πολλά.
Εδώ ακριβώς, όπως μας μετέφερε ο ισχυρομνήμων ωτακουστής, σαν να πάγωσε ο χρόνος μέσα στην ταπεινή πιτσαρία. Ο μεσήλικας απάντησε με σιωπή που σκοτώνει, γούρλωσαν τα μάτια του, έπεσαν τα γυαλιά του, ξέσφιξε τη γραβάτα, έσφιξε τη γροθιά και σηκώθηκε (πιο απότομα δεν γινόταν) όρθιος.
«Βασίλη, μη», αλλά ήταν ήδη αργά..
.«Αυτό θα το πληρώσεις ακριβά, τώρα θα δεις τι εστι κεντρώα λυσσώδης αντιπολίτευση. Οικουμενική και πάλι οικουμενική. Θα σε ταράξω». Και φεύγοντας με μια ευελιξία εφήβου: «κερασμένα από μένα, κακή χώνεψη να ‘χεις…»
Ο Αλέξης, εμβρόντητος, βρήκε αποκούμπι στον άγνωστο Νίκο: «Μα τι έπαθε ο πρόεδρος; τρόμαξα».
«Τον ξέρετε τον Βασίλη κύριε Πρόεδρε, πάντα ένα μεγάλο παιδί. Μέχρι το Πάσχα θα του περάσει. Σας άρεσε η πίτσα; Κερασμένη από μένα».
*Πηγή: Η Αυγή της επόμενης Κυριακής.