Το 1954 ο ιστορικός René Rémond γράφει το εμβληματικό βιβλίο «La Droite en France de 1815 à nos jours», Η Δεξιά στη Γαλλία απο το 1815 έως τις μέρες μας , το οποίο έμελλε να γίνει ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς στη πολιτική ιστορία της Γαλλίας.
Στο έργο του ο Rémond ο οποίος προερχόταν από τη Χριστιανοδημοκρατική παράδοση της Γαλλίας κάνει τη κλασική πλέον διάκριση των τριών Δεξιών της Γαλλίας , της φιλελεύθερης ( orléaniste) , της νομιμόφρωνος Δεξιάς (légitimiste) δηλαδή της κληρονόμου της υπερβασιλικής παράδοσης (ultraroyaliste) όπως αυτή διαμορφώνεται ως αντιπάλου δέους της Γαλλικής Επανάστασης και της βοναπαρτιστικής δεξιάς δλδ της Δεξιάς που δίνει βάρος στο πρόσωπο του ηγέτη, πιστεύει στην ισχυρή κεντρική εξουσία και αντλεί συχνά νομιμοποίηση από τα δημοψηφίσματα. Στις μετέπειτα εκδόσεις του θεμελιώδους έργου του, η γενεαλογία αυτή θα βρει τη συνέχεια της στη σύγχρονη εποχή με το χριστιανοδημοκρατικό κέντρο, το καθεστώς Βισύ και τον γκωλισμό αντίστοιχα.
Η « νομιμόφρων» δεξιά του 54 είναι η σημερινή ακροδεξιά η οποία στο Γαλλικό πολιτικό πεδίο υπήρξε πάντα ενεργή και τροφοδοτούμενη από τη σύγχρονη Γαλλική ιστορία: Καθεστώς Βισύ-Πουζαντισμός-Αποαποικιοποίηση- Εθνικό Μέτωπο είναι μερικά από τα σημεία αναφοράς της Ακροδεξιάς στη Γαλλία που την καθιστούσαν πάντα έναν σημαντικό παίκτη απέναντι στο « δημοκρατικό μέτωπο».
Μέχρι που το 2014 στις δημοτικές εκλογές η ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου Μαριν Λεπέν καταφέρνει να κάνει την Ακροδεξιά κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη Γαλλία. Στις δημοτικές του 2014 η «ιστορική ένωση» των εθνικιστικών και πατριωτικών δυνάμεων της Γαλλίας παίρνει σάρκα και οστά: Αντί-ρεπουμπλικάνοι, αντί-διαφωτιστές , μοναρχικοί, ακροδεξιοί, ευρώ-σκεπτικιστές, υπέρμαχοι της αντί-παγκοσμιοποίησης, προστατευτιστές, θιασώτες του κρατικού παρεμβατισμού, εθνικιστές-ρεπουμπλικάνοι, εθνικοκυριαρχιστές (souverainistes) κατάφεραν να συνασπιστούν πετυχαίνοντας το καλύτερο αποτέλεσμα τους σε τοπικές εκλογές στη σύγχρονη ιστορία της χώρας ενώ λίγο αργότερα στις Ευρωεκλογές το Εθνικό μέτωπο κατακτά τη πρωτιά μ ένα ποσοστό κοντά στο 25%.
Η Λεπέν στάθηκε ιδιαίτερα τολμηρή στην πολιτική της μετάλλαξη. Δεν δίστασε να υιοθετήσει και να χρησιμοποιήσει ακόμα και τον ιστορικό πολιτικό όρο του στρατηγού Ντε Γκώλ «Rassemblement» (στα ελληνικά αποδόθηκε ο όρος συναγερμός αλλά κυριολεκτικά σημαίνει συσπείρωση) ιδρύοντας μια νέα συμμαχία την RΒΜ (Rassemblement Bleu Marine) , μια συσπείρωση όλων αυτών των συνιστωσών γύρω από το ναυτικό μπλε , το χρώμα των γάλλων βασιλέων δηλαδή , ευθεία αναφορά στο προεπαναστατικό παρελθόν της χώρας αλλά κάνοντας και ένα λογοπαίγνιο με το όνομα της ( Marine).
Απέναντι στη φρενήρη πορεία του Εθνικού Μετώπου προς την εξουσία το κατεστημένο πολιτικό σύστημα φαινόταν ότι δεν μπορούσε να αντιτάξει μια ευπρόσωπη παρουσία, μέχρι που η παραδοσιακή Δεξιά μετά από μια αρκετά κοπιώδη αλλά και υποδειγματική διαδικασία έκανε την έκπληξη και υπέδειξε ως υποψήφιο της για τις Προεδρικές του 2017 τον πρώην πρωθυπουργό ( 2007-2012) Φρανσουά Φιγιόν.
Νομικός, κλασικό επαγγελματικό κομματικό στέλεχος, , βουλευτής από το 1982 , υπουργός για πολλά χρόνια, καθολικός, μέλος της πτέρυγας του « κοινωνικού γκωλισμού» στο RPR στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 υπό τον Φιλίπ Σεγκέν , υποστηρικτής της υποψηφιότητας Μπαλαντύρ το 1995 ( της τελευταίας φοράς που το Κέντρο διεκδίκησε με αξιώσεις τη Προεδρία στη Γαλλία) και όχι του Σιράκ, καταγόμενος από τη συντηρητική « μέσα Δυτική Γαλλία» που δεν βλέπει δλδ Ατλαντικό κοντά στο κέντρο της αντεπανάστασης της Βανδέας αλλά και βουλευτής Παρισιού πλέον και μάλιστα του πολύ αστικού 7ου διαμερίσματος ο Φιγιόν συγκεντρώνει αναπάντεχα πολλά χαρακτηριστικά μαζί για να μπορέσει να νικήσει τη Λεπέν στις Προεδρικές του 2017.
Στο πρόσωπο του συμφιλιώνονται ο παραδοσιακός γκωλισμός, η χριστιανοδημοκρατική πολιτική παράδοση, η γαλλική συντηρητική επαρχία που είχε απενοχοποιήσει τη ψήφο στην Ακροδεξιά αλλά τώρα βρίσκει έναν υποψήφιο στα μέτρα της αλλά και το Παρίσι που κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς. Οι δύο άλλες ιστορικές τάσεις της Γαλλικής Δεξιάς η Χριστιανοδημοκρατική και η Γκωλική φαίνεται ότι βρήκαν στο πρόσωπο του Φιγιόν μια κοινή έκφραση έστω και αν αυτό σημαίνει μια μετατόπιση προς τα δεξιά της ατζέντας στο κοινωνικό τουλάχιστον πεδίο σ επίπεδο ρητορικής πιο πολύ καθώς ο Φιγιόν έχει δεσμευτεί ότι δε θα μεταβάλει τη νομοθεσία δραστικά.
Φιγιόν-Λεπέν μοιάζει το πιο πιθανό ζευγάρι των Γαλλικών Προεδρικών εκλογών του 2017 καθώς οι Σοσιαλιστές μοιάζουν ιδιαίτερα αδύναμοι και πολυδιασπασμένοι. Ο Φιγιόν εγκαινίασε ήδη την αντιπαράθεση χαρακτηρίζοντας την Ακροδεξιά στο λόγο νίκης του στις προκριματικές ως « χρεοκοπία» . Εκτός από μια μεγάλη πολιτική σύγκρουση η επικείμενη προεδρική εκλογή μοιάζει και ως ένα μεγάλο ιστορικό ραντεβού αναμέτρησης στο στρατόπεδο της Γαλλικής Δεξιάς.
*Δρ. Μεσογειακών και Ανατολικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Στρασβούργου