Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος επί των ημερών του οποίου τα εθνικά στατιστικά στοιχεία ανέκτησαν την καταρρακωμένη αξιοπιστία τους να διώκεται στη χώρα του ως προδότης; Είναι ο Ανδρέας Γεωργίου εξιλαστήριο θύμα των αρνητών της πραγματικότητας για την κρίση του 2009-10 ή πειθήνιο όργανο μιας διεθνούς συνωμοσίας;
Τα πραγματικά –οικονομικά και νομικά– δεδομένα δείχνουν μια σαφή προκατάληψη στη συγκεκριμένη υπόθεση. Διαδοχικοί εισαγγελείς έκριναν ότι οι κατηγορίες κατά του κ. Γεωργίου ήταν απολύτως αστήρικτες – κι όμως, το κατηγορητήριο εναντίον του έρχεται και επανέρχεται (και, σαν Λερναία Υδρα, πολλαπλασιάζεται).
Μιλώντας στην «Κ» από την οικία του στο Μέριλαντ των ΗΠΑ, ο κ. Γεωργίου δίνει το στίγμα των συνεπειών που έχει, στα μάτια του, η συνεχιζόμενη δοκιμασία του. «Εχουν υπάρξει προτάσεις κατά καιρούς προς στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ από διάφορους του τύπου “να βάλουμε ένα νουμεράκι να βοηθήσουμε”. Υστερα από αυτά που έχουμε υποστεί οι συνάδελφοί μου κι εγώ, ποιος εγγυάται ότι θα υπάρξουν επαρκείς αντιστάσεις από τα σημερινά στελέχη της Αρχής απέναντι σε αντίστοιχες προτάσεις;».
Την περασμένη Τρίτη ο κ. Γεωργίου κρίθηκε ένοχος από το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Αθηνών για το αδίκημα της μη ενημέρωσης του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ πριν από τη διαβίβαση στη Eurostat των τελικών στοιχείων για το έλλειμμα του 2009. Το κλίμα στις συνεδριάσεις την περασμένη εβδομάδα; Εως και 150 άτομα φιλονικούσαν με τους νομικούς του εκπροσώπους (ο ίδιος βρίσκεται στις ΗΠΑ), τους μάρτυρες υπεράσπισης και το ίδιο το προεδρείο. Η διαδικασία διακόπηκε δύο φορές, για να ολοκληρωθεί με την παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης.
Τον Δεκέμβριο, σε πολύ πιο ήρεμες συνθήκες, το Δ΄ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών είχε κρίνει αθώο τον κ. Γεωργίου για την ίδια κατηγορία, με τη σύμφωνη γνώμη της εισαγγελέως. Ο κώδικας πρακτικής της Eurostat (άρθρο 1.4) άλλωστε, που έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο με τον ν. 3832/2010, αναφέρει ρητά ότι οι επικεφαλής των εθνικών στατιστικών αρχών έχουν «την αποκλειστική ευθύνη», μεταξύ άλλων, για «το περιεχόμενο και την επιλογή της χρονικής συγκυρίας για τη δημοσίευση στατιστικών στοιχείων».
Κι όμως, η υπόθεση οδηγήθηκε ξανά στα δικαστήρια, έπειτα από έφεση της μη εμπλεκόμενης στην υπόθεση Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, και ο κ. Γεωργίου καταδικάστηκε σε διετή ποινή φυλάκισης, με τριετή αναστολή. Αρκετή για να εξευμενίσει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» (όπως το ερμηνεύουν πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο), αλλά ενδεχομένως όχι αρκετά προκλητική ώστε να προξενήσει τη δυναμική αντίδραση των Ευρωπαίων.
Αυτό μένει να φανεί, γιατί η δίκη Γεωργίου έχει κι άλλα επεισόδια. Στις 19 Ιουλίου, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου, στην εκπνοή της σχετικής προθεσμίας, έκανε αίτηση αναίρεσης του απαλλακτικού βουλεύματος του περασμένου Μαΐου για το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης. Εάν ο Αρειος Πάγος κάνει δεκτό το αίτημα, ο κ. Γεωργίου αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο ακόμα και ισόβιας κάθειρξης. Ο τέως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ έχει επίσης καταδικαστεί για δυσφήμηση (η αρχική κατηγορία ήταν συκοφαντική δυσφήμηση, αλλά δεν αποδείχθηκε ότι οι επίμαχοι ισχυρισμοί ήταν ψευδείς) για δελτίο Τύπου της Αρχής, τον Ιούλιο του 2014, στο οποίο μιλάει για τις ευθύνες των προκατόχων του για τα προβληματικά στατιστικά στοιχεία της χώρας. Ο ενάγων στην υπόθεση αυτή, Νίκος Στρόμπλος, πρώην στέλεχος της ΕΣΥΕ και της ΕΛΣΤΑΤ, έχει καταθέσει επίσης αγωγή, ζητώντας από τον κ. Γεωργίου 73.000 ευρώ, ποσόν που δεν διαθέτει, όπως λέει ο ίδιος.
Η άλλη πλευρά
Η ποινική διερεύνηση των ευθυνών Γεωργίου για τη διόγκωση του ελλείμματος είναι υπόθεση έξι ετών πλέον. Ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2011 από τον οικονομικό εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη. Τον ίδιο μήνα ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, μέσω του πρόεδρου του, Γιάννη Αδαμόπουλου, καταθέτει μηνυτήρια αναφορά για το ίδιο ζήτημα. Ο κ. Αδαμόπουλος, ως πρόεδρος του συντονιστικού των δικηγορικών συλλόγων της χώρας, επανήλθε στο ζήτημα με επιστολή του στον Αρειο Πάγο τον Αύγουστο του 2013, αφού η ειδική ανακρίτρια Ελένη Πεδιαδίτη εισηγήθηκε την αθώωση του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, τόσο σχετικά με την ψευδή βεβαίωση όσο και με την παράβαση καθήκοντος, και παραμένει δραστήριος στην υπόθεση.
«Το θέμα του ελληνικού χρέους και της αλλοίωσης των στοιχείων για την εξαγωγή του ποσοστού του χρέους ήταν και παραμένει μείζον εθνικό θέμα», δηλώνει στην «Κ» ο κ. Αδαμόπουλος. Ο πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ αρνείται ότι ο κ. Γεωργίου έχει υποστεί δυσμενή μεταχείριση («η Δικαιοσύνη δεν έχει εμμονές», αναφέρει), και χαρακτηρίζει «περίεργη και λυπηρή» την «απροκάλυπτη παρέμβαση που επιχειρήθηκε στην ανεξαρτησία της ελληνικής Δικαιοσύνης από Ευρωπαίους αξιωματούχους και συστημικά ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης».
«Με κατηγόρησαν ότι δεν αντιστάθηκα στη Eurostat, δεν έκανα διαπραγμάτευση για τα στοιχεία, που, όπως οι ίδιοι λένε, γινόταν πριν παγίως. Αυτό ήταν όμως που κατέληξε στα Greek Statistics. Δεν μπορούν οι κανόνες να είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης», σημειώνει στην «Κ» ο κ. Γεωργίου.
Γιατί κατηγορείται, τι έχει απαντήσει, ποιοι επιμένουν
Αξίζει να εξεταστεί πιο διεξοδικά η υπόθεση του κακουργήματος της ψευδούς βεβαίωσης. Ο κ. Γεωργίου ουσιαστικά κατηγορείται (από τον Ιανουάριο του 2013, με παραγγελία Πεπόνη), μαζί με ακόμα δύο στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, ότι διόγκωσε εσκεμμένα το έλλειμμα του 2009 για να διευκολύνει την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς του μνημονίου. Η ζημία που προκάλεσε, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, φτάνει τα 210 δισ. ευρώ.
Το ποσό αυτό προκύπτει από ανάλυση της Ζωής Γεωργαντά και του Νίκου Λογοθέτη, πρώην μελών του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ, αμφότερων διεκδικητών της θέσης του προέδρου και βασικών κατηγόρων του κ. Γεωργίου. Ο κ. Λογοθέτης εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από το Δ.Σ. (το οποίο στη συνέχεια, το 2012, καταργήθηκε) για την υπόθεση της συστηματικής υποκλοπής των ηλεκτρονικών επικοινωνιών του κ. Γεωργίου. Στη δίκη που έγινε, αθωώθηκε γιατί κρίθηκε ότι έκανε τις υποκλοπές στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος, ενώ το αδίκημα είχε επίσης παραγραφεί.
Υπενθυμίζεται ότι το σύνολο του δανεισμού της Ελλάδας από τα δύο πρώτα μνημόνια ήταν 194 δισ. ευρώ, ενώ οι δύο πρώην συνάδελφοι του κ. Γεωργίου συμπεριλαμβάνουν στον λογαριασμό και 18,9 δισ. από το «κούρεμα» των αποθεματικών των Ταμείων με το PSI. Με άλλα λόγια, η ανάλυση αυτή προϋποθέτει ότι, χωρίς τις «ραδιουργίες» του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ και των «εντολέων» του, η Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν καθόλου επιπλέον δανεισμό στην περίοδο 2010-14! Η ίδια η κ. Γεωργαντά έχει καταθέσει δημοσίως την άποψή της ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν στην πραγματικότητα μόλις 3,9% του ΑΕΠ.
Η «παράλειψη»
Η επιχειρηματολογία αυτή βασίζεται σε κατ’ εξακολούθησιν διαψευσθείσες υποθέσεις, με κυριότερη τη δήθεν παράτυπη συμπερίληψη μεγάλου αριθμού ΔΕΚΟ στον υπολογισμό του ελλείμματος. Ο αριθμός του 3,9% του ΑΕΠ, ειδικότερα, βασίζεται στην αφαίρεση στοιχείων από το χρέος του 2009 (18,2 δισ. των ΔΕΚΟ, 5,3 δισ. για το διαβόητο swap του 2001, 3,8 δισ. σε χρέη των νοσοκομείων), τα οποία δεν αφαιρούνται από το 2008 (το αντίστοιχο ποσό για τη χρονιά εκείνη είναι 25,1 δισ.). Με την «παράλειψη» αυτή εξαφανίζεται διά μαγείας έλλειμμα ίσο με το 11% του ΑΕΠ.
Η «λογική» αυτή υιοθετήθηκε από την –αντεισαγγελέα τότε– του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν άσκησε αναίρεση κατά του πρώτου απαλλακτικού βουλεύματος για την ψευδή βεβαίωση. Στην έκθεση αναίρεσης που υπέβαλε, όπως και στη νεότερη (του περασμένου μήνα), προκαλούν εντύπωση οι πολυσέλιδες αναλύσεις οικονομικών-στατιστικών επιχειρημάτων. Κι αυτό, γιατί οι αιτήσεις αναίρεσης αφορούν μόνο νομικές παραλείψεις, όχι θέματα ουσίας.
Η αίτηση της κ. Δημητρίου έγινε δεκτή τον Αύγουστο του 2016. Ωστόσο, το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών έκρινε ξανά αθώο τον κ. Γεωργίου τον περασμένο Μάιο, οδηγώντας στη νέα αίτηση αναίρεσης της κ. Δημητρίου – εισαγγελέως, πλέον, του Αρείου Πάγου.
Το πολιτικό μήνυμα όλης αυτής της ιστορίας; Για τους πρωταίτιους της δημοσιονομικής κατάρρευσης του 2009, τίποτε δεν είναι πιο βολικό από την απόδοση ευθυνών στον αγγελιοφόρο που έβαλε τέλος στο «μαγείρεμα» του μηνύματος (ο κ. Γεωργίου ήταν γνωστός για την απροθυμία του να συνεννοηθεί με τον κ. Παπακωνσταντίνου και άλλους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ για τα στοιχεία που θα δημοσίευε). Για τον ΣΥΡΙΖΑ, μια υπόθεση που διχάζει τη Νέα Δημοκρατία είναι ένα δώρο που ποτέ δεν εξαντλείται. Οσο για τον Πάνο Καμμένο, η υπόθεση της «συνωμοσίας Γεωργίου» ήταν από τις πρώτες που «σήκωσε» όταν ίδρυσε το αντιμνημονιακό του κόμμα.