Η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με συλλαλητήρια. Τα υλικά της είναι η διπλωματική ευελιξία, η υποστήριξη που σου προσφέρουν οι σύμμαχοι, και το ύστατο επιχείρημα, η δύναμη των όπλων.
Ένα συλλαλητήριο όμως τέτοιου μεγέθους, σαν αυτό της πλατείας Συντάγματος δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη την εσωτερική πολιτική. Τα πλήθη που συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα, ασχέτως κολοκυθιάς των αριθμών, μπορεί να φώναζαν ρυθμικά «Η Μακεδονία είναι ελληνική», διαδήλωναν όμως την αντίθεσή τους και την έλλειψη εμπιστοσύνης τους στην κυβέρνηση που χειρίζεται το Μακεδονικό. Να το πω απλά: αν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είχε ανοίξει το θέμα το συλλαλητήριο δεν θα είχε γίνει.
Ως εκ τούτου τα συμπεράσματα βαραίνουν περισσότερο στην αποτίμηση της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, και λιγότερο στο αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων για το «Μακεδονικό» οι οποίες πιθανότατα θα παραπεμφθούν εις τας ελληνικάς καλένδας- στην κυριολεξία ελληνικές επί του προκειμένου.
Το κυβερνητικό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γεννήθηκε στην πλατεία των Αγανακτισμένων, και κυβέρνησε με την βεβαιότητα πως ό, τι κι αν κάνει θα έχει το πεζοδρόμιο και την πλατεία με το μέρος του. Έτσι μπόρεσε να μεταφράσει το Όχι του δημοψηφίσματος σε Ναι. Και να κερδίσει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 με τις τράπεζες κλειστές, και έχοντας υπογράψει το σκληρότερο μνημόνιο από κτίσεως Κρίσης. Παρέμεινε η μόνη συμπαγής μνημονιακή πλειοψηφία. Οι βουλευτές της σήκωναν το χεράκι τους, όχι μόνον λόγω ιδιοτέλειας, ανθρώπινη και κατανοητή, αλλά γιατί είχαν την συνείδησή τους ήσυχη. Είχαν το «λαϊκό αίσθημα» με το μέρος τους. Και αισθάνονταν τόσο ασφαλείς που διαδήλωναν και εναντίον του εαυτού τους.
Το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου έσπασε το μονοπώλιο της διαμαρτυρίας που κατείχαν οι εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις της αριστεροδεξιάς. Μπορεί πολλοί από όσους συμμετείχαν να είχαν ψηφίσει «Όχι» στο δημοψήφισμα, μπορεί να ψήφισαν και ΣΥΡΙΖΑ ή να τον υποστήριξαν όπως ο αιώνιος Μίκης, όμως θέλησαν να δείξουν ότι
το αίσθημά τους έχει αποσυνδεθεί από τις εξαρτήσεις που το καθοδηγούσαν τόσα χρόνια. Κάτι άλλο ζητούν, κάτι που δεν μπορεί να τους το δώσει εννοείται ούτε ο Μίκης που μιλά σαν ανδριάς του εαυτού του, ούτε οι διάφοροι ομιλητές που εμπνέονται μεν από τα πλήθη, δυσκολεύονται δε να τα εμπνεύσουν. Τώρα ποιον μπορεί να εμπνεύσει εκείνος ο Γιώργος Κασιμάτης ένας Θεός το ξέρει. Εντύπωση έκανε ότι πλήθος παρέμενε στην πλατεία μετά τις ομιλίες περιμένοντας προφανώς κάτι που δεν ερχόταν. Εντύπωση έκανε επίσης και το γεγονός ότι η παρουσία των βουλευτών των ΑΝΕΛ πέρασε απαρατήρητη. Το κόμμα του κ. Καμμένου έχει πάρει την άγουσα εις τας αιωνίους μονάς της ανυπαρξίας.
Ο κ. Τσίπρας, με τον κύριο Κοτζιά φέρθηκαν με την αλαζονεία των μονοπωλούντων το «λαϊκό αίσθημα». Αφού όλα τα μασάει, από τις κομμένες συντάξεις ως τις προσβολές του Ερντογάν, γιατί να μην μασήσει και αυτό; Υπολόγισαν χωρίς τον κορεσμό. Το συνήθως αόρατο σημείο όπου η ανοχή αγγίζει τα όριά της. Ο/ Η σύζυγος μπορεί να έχουν ανεχθεί τα πάντα, όμως ένα βλέμμα μπορεί να τους οδηγήσει σε διαζύγιο. Και το περίφημο «λαϊκό αίσθημα» ξεπέρασε τα όριά του. Το ζήτημα είναι αν οι κυβερνώντες θα αντιληφθούν ότι έχασαν την αθωότητά τους, και από την ανοχή περάσαμε στις ενοχές τους.
Θα μου πείτε την αθωότητά τους την έχουν χάσει προ πολλού.
Θυμηθείτε όλες τις απόπειρες θεσμικών εκτροπών, από τις τηλεοπτικέ; άδειες ώς τις συγκρούσεις με την δικαιοσύνη. Μόνον που όλ’ αυτά αφορούσαν τους θεσμούς, και είναι γνωστό ότι η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει με επιφυλάξεις τους θεσμούς της. Και αυτές τις επιφυλάξεις εκμεταλλεύτηκε ο εθνικολαϊκισμός για να παλέψει να εδραιώσει την εξουσία του. Πρότασσε πάντα το «λαϊκό αίσθημα» απέναντι στους θεσμούς αφού το θεωρούσε ιδιοκτησία του. Ως και τα σύνορα της χώρας κατήργησε με το προσφυγικό- μεταναστευτικό και μύτη δεν άνοιξε. Όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με θεσμούς. Έχουμε να κάνουμε με μια εθνική ευαισθησία που κανείς ποτέ δεν την φρόντισε.
Η παράγκα του αριστερού τους μικρόκοσμου δεν έχει θέα στην Ευρώπη. Και δεν εννοώ την επίσημη Ευρώπη, εννοώ την πραγματική Ευρώπη, αυτή που είναι ζωντανή και αλλάζει μέρα με την ημέρα. Είναι σαφές πως αυτή η Ευρώπη κλίνει επί το συντηρητικότερον. Αναζητά το πολιτισμικό οξυγόνο που της στέρησε επί δεκαετίες η πολιτική ορθότητα και η σοσιαλδημοκρατική τεχνοκρατία.
Η δημοκρατία δεν είναι μόνον ορθός λόγος. Από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν και αίσθημα που μοιραζόταν η κοινότητα. Γι’ αυτό και η λέξη δημαγωγός δεν είχε αρνητική σημασία παρά τοις αρχαίοις ημών προγόνοις. Ο Αριστοφάνης κατηγορεί τον Κλέωνα όχι επειδή είναι δημαγωγός, αλλά επειδή είναι απατεών δημαγωγός. Η αναζήτηση αυτών των πολιτισμικών παραμέτρων, του κοινού αισθήματος, παρ’ ημίν γίνεται μέσω του Μακεδονικού. Είθε να είναι ειλικρινής και να βγάλει και την εκπαίδευσή μας από τον εθνομηδενιστικό της βάλτο.
Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος ώστε να θεωρώ πως «αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα», όπως η Σκάρλετ Ο Χάρα. Μας περιμένουν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, αυτούς που δεν είχε να πληρώσει ο στρατηγός Δεκαβάλλας στο «Ένας ήρωας με παντόφλες» και του έκοψαν το ρεύμα με αποτέλεσμα να ζητήσει από τον ανδριάντα του να ρίξει τον προβολέα στο διαμέρισμά του για να το φωτίσει.
Δεν είμαι όμως και τόσο απαισιόδοξος για να πω ότι δεν έγινε και τίποτε. Κάτι έγινε στο Σύνταγμα, κάτι σαν το τέλος μιας περιόδου που την σημάδεψε η ανοχή. Η πλατεία, το προπύργιο της ανοχής της αριστεράς, της βροντοφώναξε την ενοχή της. Μένει οι δημοκρατικές δυνάμεις εξουσίας, όπως η ΝΔ, να αξιοποιήσουν την συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας.