Βγήκε και φέτος η πολυαναμενόμενη λίστα με τα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου και στην κορυφή βρίσκεται το Mirazur, το γαλλικό εστιατόριο του Ιταλοαργεντινού σεφ Μάουρο Κολαγκρέκο στο Μεντόν της Κυανής Ακτής. Δεν θα ασχοληθούμε με την κουζίνα του γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μας. Μπορούμε όμως να αναρωτηθούμε για ποιους είναι πολυαναμενόμενη η συγκεκριμένη λίστα;
Είναι για τους χορηγούς που σε αυτό το γαστρονομικό επίπεδο έχουν ισχυρή παρουσία και επενδύουν σημαντικά ποσά, για τους σεφ με τα αστέρια Μισελέν που ποντάρουν στη διάκριση γιατί ανεβάζει το κασέ τους στις μεταγραφές, για τους επιχειρηματίες της εστίασης που μια καλή θέση στην κατάταξη μπορεί να απογειώσει την επιχείρησή τους αλλά και το αντίθετο. Επίσης για τους κριτικούς γεύσης και τους θεωρητικούς της γαστρονομίας.
Και το κοινό; Ενδιαφέρεται; Φυσικά. Υπάρχει ένα κοινό που ταξιδεύει για να δοκιμάσει νέες κουζίνες, αναζητάει τον πειραματισμό και την πρωτοπορία, γοητεύεται από τα αστέρια και τα βραβεία και εννοείται ότι αντέχει η τσέπη του να πληρώσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την απόλαυση να δειπνήσει σε ένα από τα εστιατόρια της λίστας. Αλλά ώς εκεί. Ο ντόρος που γίνεται τα τελευταία χρόνια γύρω από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου είναι μάλλον υπερβολικός και σίγουρα δυσανάλογος του πραγματικού ενδιαφέροντος του κοινού.
Η ίδια η λίστα είναι μια εξαιρετική επικοινωνιακή κατασκευή. Ενα ασανσέρ που ανεβοκατεβάζει εστιατόρια και σεφ. Η λογική της είναι διαφημιστική όπως και κάθε λίστας ή οδηγού που υπόσχεται πως προσφέρει στο κοινό τα καλύτερα. Είτε πρόκειται για κοψίδια στη Βάρη είτε για bao buns (τα ασιατικά φουσκωτά ψωμάκια ατμού) στη Σαγκάη. Ολα σε λίστες, όλα βαθμολογούνται, κερδίζουν αστέρια, χάνουν αστέρια, πέφτουν στην κατάταξη, εκεί που είναι πρώτα βρίσκονται την επόμενη χρονιά είκοσι θέσεις χαμηλότερα και μετά πάλι προς τη δόξα τραβούν.
Και η ιστορία αυτή όχι μόνο δεν έχει τέλος αλλά γίνεται όλο και πιο σύνθετη, όλο και πιο αγχωτική και όλο και πιο δύσκολα βρίσκεις την πραγματική πρωτοπορία ή απλά κάτι που να αξίζει πραγματικά. Είναι όλα λίγο θολά, σαν να φοράς γυαλιά μυωπίας και ν’ ανοίγεις την κατσαρόλα που βράζει για να δεις αν το φαγητό είναι έτοιμο.