Χθες γιορτάσαμε(;) την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης και τη συμπλήρωση 12 χρόνων ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα. Οι εγχώριες και οι διεθνείς τηλεοπτικές εξελίξεις δείχνουν ότι ζούμε σε μια εποχή μεγάλων προσδοκιών και μεγάλων διαψεύσεων, εκπληκτικής προόδου, αλλά και μοντέρνου σκοταδισμού, με εντυπωσιακή ποικιλία ως προς τις επιλογές, αλλά και ανησυχητική ομοιομορφία ως προς το περιεχόμενο – κάτι που άγει σε παγκόσμια τηλεοπτική «κλωνοποίηση».
Σε όλο τον κόσμο παρατηρούνται κοινές τάσεις, όπως η μετατροπή των τηλεπαρουσιαστών σε σταρ, η βελούδινη «δικτατορία» των δεικτών τηλεθέασης και η εισβολή, δίκην οδοστρωτήρος, ομογενοποιημένων τηλεοπτικών συνταγών τύπου «Big Brother». Αυτές αναπαράγονται απομυζώντας το μέγιστο μέρος των διαφημιστικών εσόδων και συρρικνώνουν δραματικά τους πόρους που θα μπορούσαν να διατεθούν για εκπομπές που αναδεικνύουν και αναπτύσσουν τον εθνικό πολιτισμό κάθε χώρας