«Ηταν η καλύτερη εποχή, ήταν η χειρότερη εποχή, ήταν η εποχή της σοφίας και η εποχή της ανοησίας… ήταν η άνοιξη της ελπίδας και ο χειμώνας της απελπισίας». Το πιο πάνω απόσπασμα από την «Ιστορία δύο πόλεων» (1859) του Καρόλου Ντίκενς κατέχει τιμητική θέση σε ένα αφιέρωμα-μαμούθ της «Γκάρντιαν» για τη χτεσινή Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης.
Το φιλολογικό δάνειο δεν είναι τυχαίο. O Ντίκενς (που δεν διεκδικούσε δάφνες «μιντιολόγου») ανακάλυπτε αναλογίες ανάμεσα στην προεπαναστατική Γαλλία του 18ου αιώνα και στη Βρετανία της εποχής του, όταν η Βιομηχανική Επανάσταση βρισκόταν στο κορύφωμά της. Και σήμερα, όσον αφορά την τηλεόραση, ζούμε σε μια εποχή μεγάλων προσδοκιών και μεγάλων διαψεύσεων, εκπληκτικής προόδου, αλλά και μοντέρνου σκοταδισμού, με εντυπωσιακή ποικιλία επιλογών και θλιβερή ομοιομορφία περιεχομένου. Παρά τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ ή τη Βρετανία (ως προς το μέγεθος της αγοράς, την παράδοση, το επίπεδο του επαγγελματισμού), τα κοινά σημεία στο τηλεοπτικό πεδίο και στους επερχόμενους μετασχηματισμούς είναι εντυπωσιακά. H διαδικασία της απορρύθμισης περνά στη φάση της ολοκλήρωσής της, ενώ η έλευση της ψηφιακής και της «διαδραστικής» (interactive) τηλεόρασης θα επηρεάσει βαθιά την ενημέρωση, την ψυχαγωγία, το εμπόριο και τη διαφήμιση, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Ποια είναι τα νέα στοιχεία που συναντάμε σήμερα στο διεθνές τηλεοπτικό περιβάλλον; Μπορεί κανείς να μιλήσει για την ποσότητα, για το πλήθος των καναλιών (εθνικής εμβέλειας, τοπικά, συνδρομητικά κ.λπ.)? για την καθιέρωση του «ριάλιτι σόου» ως είδους? για την εξαγωγή και μεταφύτευση εμπορικά πετυχημένων τηλεοπτικών ιδεών («κόνσεπτ») σε όλο τον κόσμο? για τη «δραματοποίηση» των δελτίων ειδήσεων και τη «βεντετοποίηση» των παρουσιαστών? για την τυραννία, το βραχνά των δεικτών τηλεθέασης. Παράλληλα, στα χωράφια της πολιτικής οικονομίας, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις εξελίξεις και τους παράγοντες που καθορίζουν το γενικότερο τοπίο, όπως τις μεγα-συγχωνεύσεις και τις μεγα-εξαγορές, τη γέννηση των μιντιακών γιγάντων που, εκτός από τα κανάλια, ελέγχουν την κινηματογραφική, μουσική και εκδοτική παραγωγή και επεκτείνουν τη δράση τους σε ολόκληρο το επικοινωνιακό πεδίο. Με το συνδυασμό ενός πλήθους παραγόντων, επιτυγχάνεται ένας νέος ορισμός του «δημόσιου συμφέροντος», που, σύμφωνα με έναν Βρετανό δημοσιογράφο, «είναι η ικανότητα να δίνεις ή να πουλάς στο κοινό αυτό που στην πραγματικότητα ΔΕχρειάζεται»
Η υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Βάσω Παπανδρέου υπογράμμισε ότι ο νέος προϋπολογισμός κινείται σε θετική κατεύθυνση και συνιστά αναπροσαρμογή της ασκούμενης πολιτικής τα τελευταία χρόνια. H κ. Παπανδρέου πρόσθεσε ότι τα μέτρα που ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα θα πρέπει να γίνουν γνωστά στην κοινή γνώμη και να μην περιοριστεί το ΠΑΣΟΚ στη μάχη του προΰπολογισμού στη Βουλή.