Η είδηση της εύρεσης έστω και τεσσάρων αμαξών στο παλιό βουστάσιο στο Τατόι –που επιτέλους άνοιξε– είναι εξαιρετικά ευχάριστη, ιδίως διότι μεταξύ αυτών είναι η κλειστή άμαξα τελετών, της οποίας δίνω εδώ στα γρήγορα την ιστορία:
Μετά την ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία και την πτώση του Ναπολέοντος Γ΄, στις πρώτες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 8 Φεβρουαρίου 1871 ο γαλλικός λαός έστειλε στη Βουλή πλειοψηφία βασιλοφρόνων βουλευτών (396 επί συνόλου 638), οπαδών είτε του πρεσβυγενούς κλάδου των Βουρβόνων (légitimistes) είτε του κλάδου της Ορλεάνης.
Καθώς η παλινόρθωση φαινόταν εξασφαλισμένη, παραγγέλθηκαν στους διάσημους αμαξοποιούς Binder στο Παρίσι (1820-1914) οι άμαξες της πομπής εισόδου του Ερρίκου Ε΄ στην πρωτεύουσά του. Ο επίδοξος βασιλιάς της Γαλλίας, κόμης του Chambord (1820-1883), εγγονός του Καρόλου Ι΄, ζούσε εξόριστος στην Αυστρία.
Με πρόφαση την άρνηση του Ερρίκου να δεχθεί την τρίχρωμη γαλλική σημαία, αλλά στην ουσία ανήσυχες λόγω της φιλεργατικής και φιλολαϊκής πολιτικής του, την οποία επί δεκαετίες διακήρυττε μέσω μανιφέστων και ανοικτών επιστολών, οι ηγεσίες των ορλεανιστών και των συντηρητικών δημοκρατών συμμάχησαν ώστε να αποτρέψουν την παλινόρθωση, την οποία επίσης φοβούνταν ως πηγή μελλοντικών αναστατώσεων. Κέρδισαν χρόνο έως ότου στις επαναληπτικές εκλογές της 27ης Απριλίου 1873 η αισθητή στροφή των Γάλλων προς τη δημοκρατία ακύρωσε ουσιαστικά τη δυνατότητα επιστροφής της μοναρχίας στη Γαλλία.
Εμεναν οι οκτώ άμαξες. Η μεν βασιλική, μεγαλύτερη και πιο στολισμένη από τις άλλες, μεταφέρθηκε στον πύργο του Chambord, όπου εκτίθεται και σήμερα. Οι λοιπές ετέθησαν προς πώληση.
Ευρισκόμενος στο Παρίσι, ο Γεώργιος Α΄ αγόρασε μία από αυτές και την έφερε στην Ελλάδα για να χρησιμεύσει ως επίσημη άμαξα τελετών. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην τελετή ενηλικίωσης του διαδόχου Κωνσταντίνου, το 1886, και εν συνεχεία στον γάμο του Κωνσταντίνου με τη Σοφία της Πρωσίας το 1889, στον γάμο του βασιλόπαιδος Γεωργίου με τη Μαρία Βοναπάρτη το 1907, στον γάμο του διαδόχου Παύλου με τη Φρειδερίκη του Αννοβέρου το 1938 και στον γάμο της πριγκίπισσας Σοφίας με τον Χουάν Κάρλος των Αστουριών το 1962. Στον Μεσοπόλεμο η άμαξα ήταν ένα από τα κύρια εκθέματα του «Μουσείου Γεωργίου Α΄», που λειτουργούσε σε αίθουσες του ισογείου στη βόρεια πτέρυγα της Βουλής.
Αγνοώ αν μεταξύ των αμαξών που βρέθηκαν είναι το λαντό που χρησιμοποιήθηκε από το βασιλικό ζεύγος Κωνσταντίνου και Αννας- Μαρίας στον γάμο τους, το 1964. Και η άμαξα αυτή αρχικώς ήταν κλειστή. Εκλήθη τότε στο Τατόι –επρόκειτο σχεδόν για απαγωγή– ο Πρεβεζάνος καλλιτέχνης και διακοσμητής Λέανδρος Σπαρτιώτης για να την κόψει και να τη μετατρέψει σε ανοικτή. Τα λεπτομερή σχέδια των φάσεων της μετατροπής φυλάσσονται από τον ίδιο στο αρχείο του στον Αγιο Θωμά, έξω από την Πρέβεζα. Κατά δήλωσή του στον γράφοντα, τα θέτει στη διάθεση του μουσείου οχημάτων στο Τατόι, μόλις αυτό δημιουργηθεί.
Κάτι που, όπως ελπίζουμε, δεν θα αργήσει να γίνει.