«Αυτή είναι η Ελλάδα» είχε εκστομίσει με ειλικρίνεια και στωικότητα ο πρωθυπουργός, όταν αμέσως μετά το ναυάγιο του «Σαμίνα» (Σεπτέμβριος 1999) κυριαρχούσε το γαϊτανάκι απόδοσης ευθυνών. Σήμερα, ο φοβερός χιονιάς επικύρωσε πως όταν ο από μηχανής Θεός κοιμάται βαθιά, η κρατική μηχανή αγκομαχάει.
Σάκος του μποξ λοιπόν για τους γρονθοκόπους Ελληνες η Πολιτεία, τα μαύρα χάλια της οποίας, γνωστά και μη εξαιρετέα, βιώνουμε καθημερινά. Αυτό είναι το ένα κρατούμενο.
Το δεύτερο κρατούμενο:
Το κράτος ουδεμία ευθύνη φέρει όταν προειδοποιεί εγκαίρως «εάν δεν υπάρχει σοβαρή ανάγκη μην βγείτε από το σπίτι» και «τα αυτοκίνητα να κινούνται μόνον με αλυσίδες».
Ομως είδαμε πάμπολλους ΙΧήδες να διασκεδάζουν αφάνταστα με τα ακραία καιρικά φαινόμενα έως ότου «κόλλησαν». Τότε, αφρίζοντες κατήγγειλαν την Πολιτεία και την απουσία (του προσωπικού τους) χωροφύλακα.
Και ήταν τόσοι πολλοί οι εμπλεκόμενοι φορείς αλλά και είδος εν αφθονία αυτοί «που τα ξέρουν όλα», έτσι αυτές τις ημέρες Πολιτεία και πολίτες της, ταίριαζαν γάντι. Ενα ελληνικότατο μίγμα ασυνεννοησίας, ανευθυνότητας, αυτοσχεδιασμών.
Οι γονείς μας, στο τραπέζι της Κυριακής, μας μιλούσαν για το τρομερό κρύο του κατοχικού ’41 – απόρησαν τότε κι αυτοί οι Γερμανοί στρατιώτες.
Εμείς θα ‘χουμε να θυμόμαστε τον αδυσώπητο ευρω-Γενάρη του 2002, την ανίκανη Πολιτεία, το νερό που κόπηκε και μείναμε αξύριστοι, τους ταξιτζήδες με τη «δεκαπλή» ταρίφα, τους «μαυραγορίτες» που μοσχοπωλούσαν αντιολισθητικές αλυσίδες.
Βέβαιο είναι ότι κράτος και Ελληνες -κυρίως οι πρωτευουσιάνοι- αντιμετώπισαν τη Φύση με έπαρση. Γι’ αυτό και η ήττα τους δεν ήταν αξιοπρεπής…
