Πολλαπλές πραγματικότητες άπειρων κόσμων

Πολλαπλές πραγματικότητες άπειρων κόσμων

3' 38" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ιδέα της ύπαρξης πολλών κόσμων, πέραν του ενός σύμπαντος, είναι εξαιρετικά ελκυστική. Αλλά εκτός από αυτό θα μπορούσε να απαντήσει και σε δύο μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο είναι το ποια είναι η αληθινή φύση της αρχής της απροσδιοριστίας και το δεύτερο εάν ισχύει η λεγόμενη «ανθρωποκεντρική αρχή», που θέλει το Σύμπαν μας να έχει σχεδιαστεί ακριβώς για να αποτελέσει τον ιδανικό τόπο για την ανάπτυξη της ανθρώπινης ζωής.

Μια εναλλακτική τάση της κβαντικής θεωρίας, υποστηριγμένη από τον Hugh Everett το 1957, δεχόταν ότι το Σύμπαν στην πράξη συμπεριφέρεται όπως υπέθεταν οι φυσικοί του 19ου αιώνα, αλλά μέσα σε ένα σε ένα πεδίο απροσδιόριστων πιθανοτήτων. Για να «δουλέψει» αυτός ο συλλογισμός, το Σύμπαν δεν μπορεί να είναι μόνο του. Θα πρέπει να υπάρχει παράλληλα ένας άπειρος αριθμός άλλων κόσμων, οι οποίοι θα δίνουν διαφορετικές εκδοχές της πραγματικότητας. Μία από αυτές, με βάση την αρχή της απροσδιοριστίας, ακολουθεί το Σύμπαν μας.

Αν και οι περισσότεροι ερευνητές απέρριψαν τη θεωρία του Everett, θεωρώντας ότι είναι πιο δύσκολο να την «καταπιούν» ακόμα και από την αρχή της απροσδιοριστίας, ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο David Deutch, όχι μόνον αποδέχθηκε την ύπαρξη πολλών κόσμων, αλλά και υποστήριξε ότι είναι δυνατή η επικοινωνία μαζί τους, με όπλο τους κβαντο-υπολογιστές. Οι κβαντικοί υπολογιστές έχουν τη δυνατότητα να διεξάγουν πολλούς παράλληλους υπολογισμούς, την ώρα που ενδιάμεσα βήματα παραμένουν ανεκτέλεστα. Το επιχείρημα του δρος Deutch είναι ότι οι υπολογισμοί αυτοί δεν μπορούν να διεξάγονται σε ένα μοναδικό Σύμπαν. Η πληροφορία που υπολογίζεται πρέπει να αντιστοιχεί σε κάτι φυσικό. Η μόνη πιθανή εξήγηση γι’ αυτόν είναι ότι οι διαφορετικοί, παράλληλοι υπολογισμοί αντιστοιχούν σε διαφορετικά, παράλληλα σύμπαντα.

Ο Lee Smolin, ερευνητής σε ίδρυμα στο Οντάριο, υποστηρίζει ότι πρόσφατες μαύρες τρύπες είναι οι σπόροι για τη δημιουργία νέων κόσμων. Σύμφωνα με την άποψή του, μετά το φαινόμενο της μαύρης τρύπας, διαμορφώνεται ένα νέο σύμπαν, που εξαπλώνεται εξωτερικά, σε νέες διαστάσεις διαφορετικές από αυτές που όριζε η τρύπα. Ετσι κάθε σύμπαν δίνει ζωή σε ένα άλλο.

Πρόκειται για μια μη πειστική -τουλάχιστον από κοσμολογική άποψη- ιδέα. Αλλά ο δρ Smoliπήγε παραπέρα, σε κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα κοσμικό οικοσύστημα. Σύμφωνα με την άποψή του οι νόμοι της Φυσικής σε ένα νεογέννητο σύμπαν είναι παρόμοιοι, αλλά όχι ίδιοι και απαράλλακτοι με αυτούς του «πατέρα» του. Το αποτέλεσμα μοιάζει με τη μη σεξουαλική αναπαραγωγή στους ζώντες οργανισμούς.

Η «εκπύρωση» είναι μία άλλη ιδέα, μόλις μερικών μηνών, που όμως αναπτύσσεται ραγδαία. Την ονειρεύτηκε ο Paul Steinhardt, στο Κέμπριτζ. Σύμφωνα με αυτήν, δύο παράλληλα σύμπαντα συγκρούονται. Τέτοιες συγκρούσεις, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ερευνητών, παράγουν αποτελέσματα ανάλογα με αυτά της θεωρίας του πληθωριστικού σύμπαντος. Στην πρώτη εκδοχή, η θεωρία του Paul Steinhardt περιέγραφε μόνο μία τέτοια σύγκρουση, αλλά τώρα οι ερευνητές διεύρυναν το πεδίο. Πιστεύουν ότι κάθε μερικά τρισεκατομμύρια χρόνια γίνεται μία σύγκρουση? και τότε, ένα νέο κύμα δημιουργίας αρχίζει.

Αναζητείται το αποτύπωμα

Οπως οι καλύτεροι μύθοι για τη δημιουργία του κόσμου, αυτός ο τελευταίος μοιάζει να μπορεί να ελεγχθεί. Για μία ακόμα φορά το σύστημα ΜΑΡ πρέπει να δώσει την απάντηση. H πληθωριστική επέκταση θα πρέπει να έχει δημιουργήσει βαρυτικά κύματα. Αυτά θα άφηναν στο κοσμικό υπόβαθρο ακτινοβολίας μικροκυμάτων (KYAM) ένα αναγνωρίσιμο χνάρι, επιπροσθέτως σε αυτό που άφησαν οι παγωμένες κβαντικές διακυμάνσεις της δημιουργίας. Η εκπύρωση, όμως, δεν πρέπει να αφήνει παρόμοια σημάδια. Η απουσία απόδειξης δεν είναι, βέβαια, απόδειξη απουσίας, αλλά εάν δεν βρεθεί το αποτύπωμα της πληθωριστικής επέκτασης, τότε αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η ίδια απλώς δεν υπήρξε και να δικαιωθεί η θεωρία της εκπύρωσης.

Μερικές φορές οι απαντήσεις έρχονται από άσχετες ερωτήσεις. Στις αρχές του 1990 υπήρχε ένα πρόβλημα σχετικά με την ηλικία του σύμπαντος, την οποία υπολογίζαμε σε δώδεκα δισεκατομμύρια χρόνια. Ορισμένα αστέρια όμως φαίνονταν γηραιότερα: 15 δισεκατομμυρίων ετών. Μέχρι τότε ο υπολογισμός της ηλικίας του σύμπαντος προέκυπτε από τον υπολογισμό της ταχύτητας με την οποία οι γαλαξίες συστέλλονται και από την απόσταση από αυτούς τους γαλαξίες. Για να απαντηθεί το πρόβλημα έπρεπε να βρεθούν νέες προσεγγίσεις. Δύο ομάδες αστρονόμων, μία υπό τον Robert Kirschner του Χάρβαρντ και μία υπό τον Saul Permutter από την Καλιφόρνια, έριξαν την ιδέα να μελετηθεί ένας τύπος αστεριού που έχει εκραγεί. O συγκεκριμένος τύπος ονομάστηκε 1Α σουπερνόβα. Πρόκειται για δυαδικά αστέρια, όπου το ένα μέρος «ρουφάει» μάζα από το άλλο. Οταν το πρώτο αστέρι φτάσει ένα συγκεκριμένο κρίσιμο μέγεθος, εκρήγνυται. Αυτό σημαίνει ότι το μέγεθος και η λάμψη της έκρηξης είναι η ίδια σε κάθε αστέρι 1Α σουπερνόβα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή