Η απονομή της Δικαιοσύνης στη χώρα μας στηρίζεται στην εξατομίκευση της ευθύνης του δράστη, το δύσκολο όμως είναι όταν πρόκειται περί συναυτουργίας, δηλαδή της τέλεσης μιας πράξης από περισσότερους, ο καθορισμός του βαθμού συμμετοχής και υπαιτιότητας ενός εκάστου. Σαφώς η προσπάθεια συγκάλυψης ενός εγκλήματος τετελεσμένη ή σε απόπειρα συνιστά το από το άρθρο 231 Π.Κ. προβλεπόμενο αδίκημα της υπόθαλψης. Γεννάται όμως το ερώτημα εάν αυτό γίνεται με νομιμοφανή τρόπο, δηλαδή μία αρχή ενεργεί μία νόμιμη πράξη όχι για να επιφέρει ένα νόμιμο αποτέλεσμα δηλαδή να συντελέσει στην αποκάλυψη ενός εγκλήματος, αλλά στην πραγματικότητα σκοπεί με τον τρόπο αυτό στη συγκάλυψή του, εάν τότε διαπράττεται το παραπάνω αδίκημα. Το ζήτημα κρίνεται εκ του αποτελέσματος, δηλαδή αν επήλθε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, οπότε έχουμε τετελεσμένο έγκλημα ή πρόκειται περί απόπειρας, που θα κριθεί αν υπάρχει κατά το άρθρο 42 παρ. 1 Π.Κ., δηλαδή πότε υπάρχει αρχή εκτελέσεως.
Στο φύλλο της «Καθημερινής» της Κυριακής υπάρχει ένα εκτενέστατο δημοσίευμα για την προσπάθεια εκ μέρους υψηλά ισταμένων παραγόντων της προηγουμένης κυβερνήσεως να συγκαλύψουν κυβερνητικούς παράγοντες για τις ευθύνες τους για τη πυρκαγιά στο Μάτι. Η προσπάθεια αυτή επικεντρώνεται σε δύο περιπτώσεις α) στην πίεση μετά απειλών της τότε ηγεσίας του Π.Σ. να πείσει τον εμπειρογνώμονα αξιωματικό της Πυροσβεστικής να συντάξει έκθεση πραγματογνωμοσύνης, που να απαλλάσσει τα κυβερνητικά στελέχη και να αποδίδει την εκατόμβη των θυμάτων σε άλλα αίτια, β) το έγγραφο της τότε εισαγγελέως Α.Π. κ. Ξένης Δημητρίου προς τον εισαγγελέα κ. Ζαγοραίο να σταματήσει τη συνέχιση της προκαταρκτικής εξέτασης και να αναμένει το πόρισμα της διοικητικής εξέτασης που είχε διατάξει στις 6-9-2018 η τότε ΓΕΔΔ Μ. Παπασπύρου για τη διερεύνηση στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες των διοικητικών ευθυνών για την πυρκαγιά. Η κ. εισαγγελεύς του Α.Π. την επόμενη ανακάλεσε το έγγραφό της, αλλά το πόρισμα του ΓΕΔΔ δεν έχει ακόμα κατατεθεί, που γεννά ερωτήματα για τον σκοπό της εντολής για τη σύνταξή του. Η πρώτη περίπτωση μπορεί να συνιστά ηθική αυτουργία σε απόπειρα για ψευδή πραγματογνωμοσύνη (άρθ. 226 Π.Κ.) και υπόθαλψη (231 Π.Κ), η δεύτερη περίπτωση μπορεί να συνιστά το πειθαρχικό παράπτωμα της παρέμβασης στη Δικαιοσύνη, όπως η παρέμβαση του τότε εισαγγελέως κ. Κόλλια προς τον ανακριτή κ. Σαρτζετάκη στη υπόθεση Λαμπράκη.
Εάν τα παραπάνω συνέβαιναν στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα συνιστούσαν το παράπτωμα της παρακώλυσης της Δικαιοσύνης (obstruction of justice), που επιτρέπει στο δικαστήριο να κρίνει συνολικά την υπόθεση. Μήπως πρέπει να εισαχθεί και στο ημεδαπό νομικό σύστημα παρόμοια ρύθμιση;
* Ο κ. Λέανδρος Τ. Ρακιντζής είναι αρεοπαγίτης ε.τ.