Είκοσι χρόνια μετά την εφαρμογή του νόμου 1268 του 1982 -της νεαρής ακόμη τότε κυβέρνησης του A. Παπανδρέου- που στόχευε στον «εκδημοκρατισμό», με αιχμή την κατάργηση του θεσμού της πανεπιστημιακής έδρας στα ελληνικά AEI, στην πλειονότητά τους έχουν βυθισθεί στο διοικητικό χάος, κυριαρχούνται από δημοσιοϋπαλληλικό πνεύμα, που παραλύει την έρευνα και είναι εξαρτημένα από την πενιχρή κρατική επιχορήγηση.
Σήμερα τα πανεπιστήμια μοιάζουν κενά, παρότι έχουν γεμίσει καθηγητές και φοιτητές. H δομή τους είναι άναρχη, η διοίκησή τους έχει καταρρεύσει, οι περισσότεροι των πρυτάνεων εξαντλούνται σε δημόσιες σχέσεις, οι φοιτητές δεν γνωρίζουν τους πολλαπλώς ετεροαπασχολούμενους καθηγητές, οι σχολές παραπαίουν, «εξωτικά» νέα τμήματα που δεν υπακούουν σε καμία λογική εμφανίζονται συνεχώς, τα συγγράμματα είναι υπερτιμολογημένα και αμφίβολης επιστημονικής αξίας και η ανάδειξη των ακαδημαϊκών Αρχών γίνεται με όρους σκληρής κομματικής αναμέτρησης. H άλλοτε κραταιά Ιατρική Σχολή Αθηνών κυριαρχείται από μια απίστευτη συντεχνία, τα ερευνητικά της προγράμματα είναι παραδομένα στις φαρμακευτικές εταιρείες και στους προμηθευτές, ενώ με εξαίρεση το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ορισμένα από τα καινούργια περιφερειακά πανεπιστήμια, που βρήκαν ένα επίπεδο ισορροπίας σε αυτό το άναρχο περιβάλλον, τα υπόλοιπα Ιδρύματα μοιάζουν παραδομένα σε μια βαθιά κρίση.
Το ανώτατο σχολείο, αυτό που αποτελεί έπαθλο για χιλιάδες μαθητές, είναι ένας οργανισμός που δεν ανταποκρίνεται στην υπερπροσπάθεια των παιδιών, είναι ένα πεδίο χωρίς όραμα, ένας τόπος όπου η γνώση χάνεται, που χρειάζεται το ταχύτερο επέμβαση ανασυγκρότησης.
