«Εχει φτάσει η ώρα, με αφορμή και όσα γράφτηκαν στην «Καθημερινή», να λεχθούν ορισμένα πράγματα με το όνομά τους. Θα θίξω μερικά κύρια σημεία:
α) Με την ισχύουσα πανεπιστημιακή νομοθεσία οι πρυτάνεις μόνοι τους δεν έχουν αρμοδιότητα να πάρουν καμία μείζονος σημασίας απόφαση. Ολες οι αποφάσεις λαμβάνονται από τα θεσμοθετημένα συλλογικά όργανα (Γ.Σ. Συγκλήτου, Πρυτανικό Συμβούλιο κ.ά.).
β) Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι (πανεπιστημιακοί, φοιτητές, γονείς, δημοσιογράφοι κ.ά.) ότι τα AEI δεν έχουν ουσιαστική αυτοδιοίκηση -διοικητική, οικονομική, εκπαιδευτική (σε επίπεδο σχεδιασμού και ικανοποίησης αναγκών)-, ώστε να ευθύνονται για ό,τι κακό συμβαίνει στα πανεπιστήμια.
γ) Τα προβλήματα του πανεπιστημίου δεν λύνονται με αφελείς, πονηρές και ειδικής σκοπιμότητας αυξομειώσεις της διάρκειας της θητείας των πρυτάνεων, αν δεν αλλάξουν ριζικά οι αρμοδιότητες των πρυτανικών αρχών.
δ) Το να ψηφίζουν όλοι οι εγγεγραμμένοι φοιτητές (περίπου 100.000 για το Πανεπιστήμιο Αθηνών) δεν αλλάζει στην πράξη τα ποσοστά δύναμης των φοιτητών που διαμορφώνονται με βάση τις όποιες πολιτικές και κοινωνικές ιδέες και πεποιθήσεις τους. Τα ποσοστά βαρύτητας της ψήφου των φοιτητών είναι καθαρώς πολιτική απόφαση που πρέπει να απασχολήσει την κυβέρνηση και τη Βουλή.
ε) H επίθεση εναντίον των πρυτάνεων είναι επίθεση εναντίον του συνταγματικά κατοχυρωμένου δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων, γιατί μόνο σε ιδιωτικά πανεπιστήμια ο πρόεδρος, που διορίζεται με κύριο προσόν την ικανότητα αναζήτησης οικονομικών πόρων για τη λειτουργία του πανεπιστημίου, έχει την εξουσία να λύνει οποιοδήποτε πρόβλημα. Αυτή όμως η υπερεξουσία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι συμβατή με ένα δημόσιο πανεπιστήμιο.
στ) Οσο ευπρόσδεκτη και δημιουργική είναι η κριτική για αλλαγές και διορθωτικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν στο πανεπιστήμιο, άλλο τόσο επικίνδυνος είναι ο αλόγιστος αφορισμός των πανεπιστημίων. Αυτή η συστηματική απαξίωση του καίριου έργου και της προσφοράς των πανεπιστημίων είναι η ασφαλέστερη οδός προς την ιδιωτικοποίηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
ζ) Επείγει ένας ευρύτερος ουσιαστικός διάλογος μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια για αισθητές αλλαγές στο πανεπιστημιακό θεσμικό πλαίσιο, απαραίτητες ύστερα από 20 χρόνια εφαρμογής του. Γι’ αυτό και είναι χρήσιμη η έρευνα της «Καθημερινής», αρκεί να γίνεται με όρους που δεν μεταθέτουν τις ευθύνες από τους πραγματικούς υπευθύνους».
