Μέσα σε κείμενα κατ’ επίφαση νουάρ που είναι μπλεγμένες οι
διαχωριστικές γραμμές της πραγματικότητας με τη φαντασία,
αυτοπροσδιορίζεται ως τιμωρός του συστήματος και «καλλιτέχνης της
βίας» ο ήρωας των καταχωρήσεων του 29χρονου συλληφθέντα. Κίνητρό
του για την ακραία εγκληματικότητα των κειμένων του εμφανίζεται η
επαγγελματική ανασφάλεια, η κοινωνική περιθωριοποίηση και η
συστημική καταπίεση, που οδηγούν τον «ήρωα» σε δολοφονίες, ληστείες
και μαζί με αυτές… εκδρομές.
«Πρέπει να βρω λεφτά για την εκδρομή. Έξι ώρες ακόμα για να δω την
«…». Όμως έχω δυο πιστόλια. Δυο πιστόλια και την Ελληνική
Αστυνομία στο κατόπι μου … Είναι δύο παρά πέντε. Μπαίνω στην
τράπεζα και πηγαίνω στον διευθυντή. Του λέω γέμισε την τσάντα»,
αναφέρει σε ένα από τα διηγήματά του. «Πηγαίνει με την τσάντα προς
τα ταμεία. Την γεμίζει. Μου την δίνει. Τον βλέπω να πατάει τον
συναγερμό. Αγανακτώ. Τον πιάνω με το καλό. Σας λέω δεν θέλω να
δουλέψω. Μου λέτε πρέπει. Σας λέω οκ και μου λέτε πως δεν έχει
δουλειές για μένα αυτήν την περίοδο και γενικώς είναι δύσκολα τα
πράγματα. Τι φάση είναι αυτή; Θα σας παρακαλάω; Σας λέω αφού οι
τράπεζες έχουν τόσα λεφτά. Τι θα τα κάνουν; Όλες τις αντιφάσεις του
καπιταλισμού εγώ θα τις πληρώσω; Και εδώ που τα λέμε δεν ντρέπεσαι
λίγο; Εσύ δεν ήσουν αυτός που μας παρακαλούσε να πάρουμε δάνεια και
όταν σε παρακαλούσαμε λίγα χρόνια μετά να μην μας πάρεις το σπίτι
έλεγες ότι δεν το παίρνεις εσύ αλλά η τράπεζα; Ε;», γράφει ο
Θεοφίλου για να ακολουθήσει η εκτέλεση του διευθυντή, οι «τσιρίδες
του κόσμου σαν μουσικό χαλί» και η πραγμάτωση της εκδρομής.