«Μην ξεσκεπάσετε ποτέ αυτό το καζάνι που βράζει. Γιατί, θα ξεχειλίσει καυτή βρώμα και θα μας κάψει όλους». Αυτήν την απάντηση έδινε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, σε όποιον δικό του έκανε λόγο για «ηθικά ζητήματα» στον εκκλησιαστικό χώρο. Και όταν μιλούσε για «όλους», εννοούσε όχι μόνον τους ηθικά ελεγχομένους κληρικούς, αλλά και όλους τους υπόλοιπους, που γνωρίζουν το τι συμβαίνει και δεν τολμούν να «ξεσκεπάσουν το καζάνι». Θεωρούσε λοιπόν όλους ενόχους και φυσικά και τον εαυτό του. Πίστευε όμως, ότι δεν ήταν θέμα ατολμίας ή έλλειψης βούλησης, αλλά τρόμου μπροστά σε μια πιθανή περιπέτεια, στην οποία θα εμπλέκετο η Εκκλησία εάν «ξεχείλιζε το καζάνι». Αυτό βεβαίως δεν ησύχαζε τη συνείδησή του, γι’ αυτό και μέχρι το τέλος της ζωής του κυριαρχούσε στη σκέψη του το δίλημμα: «Μήπως δεν έκανα καλά; Μήπως θα έπρεπε εγώ να ξεσκεπάσω το καζάνι;».
Σημεία και τέρατα
Ομως, τέσσερα χρόνια και κάτι μετά τον θάνατο του Σεραφείμ αυτό το καζάνι έχει αρχίσει και, από μόνο του πλέον, να κοχλάζει και ανασηκώνει το καπάκι, με αποτέλεσμα ελάχιστες, ακόμη, ποσότητες -σταλαματιές- από «καυτή βρώμα» να έχει αρχίσει να «ζεματάει» τον ελλαδικό εκκλησιαστικό χώρο. «Περιφερειακά», καταγγελίες από τηλεοπτικούς σταθμούς για κληρικούς που «κάνουν πιάτσες» και «καμακώνουν» νταλικιέρηδες, ή από τέως… κληρικούς, που αποσχηματίζονται οικειοθελώς και με τη σειρά τους αποκαλύπτουν σημεία και τέρατα. H Διαρκής Ιερά Σύνοδος, απλώς τα παρακολουθεί, τα καταγγέλλει, αλλά και ζητεί «ντοκουμέντα». Συστήνει και Ειδική Επιτροπή -ένα Τμήμα Ηθών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί- που δεν θα επεμβαίνει όμως «αυτεπάγγελτα», αλλά θα περιμένει τους καταγγέλλοντες στα γραφεία του. Με άλλα λόγια, όπως είπε στην «K» με πολύ θλίψη -αισθανόμενος και αυτός συνένοχος για τη σιωπή του- γηραιός Μητροπολίτης υψηλού ήθους «ούτε τα σκόρπια θέματα που αφορούν τους απλούς παπάδες δεν τολμά να αγγίξει κανείς. Φανταστείτε τα σοβαρά…» και έκλεισε αργά, αργά το τηλέφωνο, αναστενάζοντας.
Γιατί, πράγματι, η πιο σοβαρή καταγγελία έγινε πριν από λίγο καιρό εναντίον Ιεράρχη της Θράκης και μια νέα πριν από λίγες ημέρες, κατά του νυν Μητροπολίτη Αττικής κ. Παντελεήμονος. Και στις δύο περιπτώσεις ακολουθήθηκε η ίδια «φιλοσοφία». «Να περιμένουμε τα κοσμικά δικαστήρια και βάσει των αποφάσεών τους, να αποφασίσουμε κι εμείς στη συνέχεια». Δηλαδή, «κατάργηση πλήρης των Ιερών Κανόνων και εκκοσμίκευση». Γιατί, όπως ανέλυσε το θέμα στην «K» καθηγητής του Κανονικού Δικαίου, «με άλλα κριτήρια κρίνει το κοσμικό δικαστήριο και με τελείως διαφορετικά η εκκλησιαστική δικαιοσύνη. Εάν δεν υπάρχει προσβολή της δημοσίας αιδούς ή παιδοπορνεία, το κοσμικό δικαστήριο δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει τι κάνει ένας κληρικός στην προσωπική του ζωή. Εάν έχει φίλο ή φίλη είναι προσωπικό του δεδομένο και απαγορεύεται από την αρμόδια αρχή προστασίας να ασχοληθεί ακόμη και η Δικαιοσύνη. Εξάλλου, τι ενδιαφέρει τον δικαστή, εάν ένας κληρικός βάζει αγόρια ή κορίτσια στην κρεβατοκάμαρά του, αφού δεν υποπίπτει σε κανένα νομικό παράπτωμα;
Μακρά αναμονή
Αντίθετα, όμως, την εκκλησιαστική δικαιοσύνη την αφορά άμεσα, γιατί, βάσει των ιερών κανόνων, οι… παρέες κληρικών και με αγοράκια και με κοριτσάκια, αποτελούν κώλυμα Ιερωσύνης και αυτομάτως ο κληρικός αυτός εκπίπτει και εντάσσεται στον χώρο των λαϊκών». Και ο συγκεκριμένος καθηγητής, συμπλήρωσε: «Δεν δικαιολογείται ή μάλλον αφήνει τελείως εκτεθειμένη την Ιερά Σύνοδο ή η απόφαση περί… αναμονής των αποφάσεων της κοσμικής δικαιοσύνης. Το γεγονός αυτό και μόνον -κατέληξε- μας κάνει να πιστεύουμε πως φοβούνται όλοι στην Εκκλησία να σταθούν με τόλμη και να αντιμετωπίσουν τα λεγόμενα ηθικά ζητήματα». Οπως μάλιστα είχε πει προηγουμένως στην «K» ο γηραιός Μητροπολίτης στον οποίο αναφερθήκαμε «ούτε και η διαρκής Ιερά Σύνοδος έχει το δικαίωμα να κρίνει εάν ένας φάκελος -ηθικού περιεχομένου- πρέπει να μπει στο αρχείο ή όχι. Αυτό το αποφασίζει ο ανακριτής που θα ορίσει η Σύνοδος οπωσδήποτε σε παρόμοιες περιπτώσεις, έπειτα από εξονυχιστικές ανακρίσεις. Ούτε και αυτό όμως τηρείται και τις υποθέσεις τις… κλείνει η ΔΙΣ».
Και συμπλήρωσε: «Να γίνουν εκκλησιαστικές ανακρίσεις, να γίνουν συνοδικά δικαστήρια εάν χρειαστεί, όπως ορίζουν οι κανόνες και εμείς βεβαίως με χαρά ψυχής θα υποδεχθούμε την αθώωση συλλειτουργών μας, ενώ την ίδια ώρα θα κάθονται στο σκαμνί οι ψευτοκατήγοροί τους.
Ή, στην αντίθετη περίπτωση, θα φεύγουν από τον κλήρο όσοι δεν είναι άξιοι. Επειδή όμως σε όλα ακολουθείται αντικανονική διαδικασία, ο καθένας λέει ό,τι θέλει και έτσι εκτίθεται στα μάτια του κόσμου ολόκληρη η Εκκλησία».