Είχε μόλις τελειώσει την κατάθεσή του ο αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου κ. Παναγιώτης Ταρασουλέας ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων. Δεν έβγαινε από την αίθουσα ακροατηρίου, που είχε σχεδόν αδειάσει, μόνον οι αστυνομικοί έμεναν μέσα. Κάθησε στην άκρη του κεντρικού διαδρόμου, όπου τον πλησιάσαμε τρεις δημοσιογράφοι. Ηταν εμφανώς κουρασμένος, όχι μόνον σωματικά, αλλά και ψυχικά. Σαν να μονολογούσε προλαβαίνοντας την ερώτησή μας είπε: «Μια ώρα και ένα τέταρτο στεκόμουν εκεί, με τα χτυπημένα πόδια μου. Και ούτε ένας δεν με ρώτησε «πώς είμαι τώρα», «τι προβλήματα έχω»… Μόνον «από πού μπήκε η σφαίρα, προσθίως; Πώς βγήκε;»». Και ανασηκώνοντας το παντελόνι του μας έδειξε τα πόδια του, με οιδήματα από τα γόνατα και κάτω. Τα σκέπασε και αναστενάζοντας σηκώθηκε με δυσκολία και πήγε προς το μέρος της συζύγου του, της κυρίας Ελπίδας, που είναι καθηγήτρια αλλά δηλώνει «οικιακά». Είναι η επόμενη μάρτυς που έδωσε κατάθεση για όσα είδε και άκουσε. Πυροβολισμούς, σφαίρες με στόχο τον άντρα της, που σωριάστηκε χάμω, στην οδό Ανθέων, στο Χαλάνδρι, εκείνη την 18η Ιανουαρίου 1989, ανήμερα του Αγίου Αθανασίου. «O άγιος τον έσωσε. Πριν έρθει σπίτι να με πάρει να φύγουμε για τη γιορτή γνωστού μας, πέρασε απο την εκκλησία της ενορίας μας, τον Αγιο Αθανάσιο, μεγάλη η Χάρη του, και του άναψε κερί…», μας είπε, απέξω, πριν μπει μέσα να καταθέσει η κυρία Ελπίδα.
Ψηλός εκείνος, ψηλή κι εκείνη. Συγκρατημένοι και αξιοπρεπείς, άνθρωποι αστοί, μορφωμένοι, με την ταραχή για τα όσα πέρασαν εκείνο το βράδυ, πριν από 14 χρόνια, να φανερώνεται μόνο στα θλιμμένα μάτια τους. Στον διάδρομο συναντήθηκαν με την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, την κόρη της Αλεξία, τον γιο της Κώστα Μπακογιάννη που είναι μάρτυρες, πολιτικώς ενάγοντες για τη δολοφονία του συζύγου τότε, και πατέρα πάντα βουλευτού – δημοσιογράφου Παύλου Μπακογιάννη. Τους συνοδεύει η οικογένεια, η Κατερίνα Μητσοτάκη με τους γιους της Κωστή και Γρηγόρη Δημητριάδη, ο σύζυγος της Ντόρας κ. Ισίδωρος Κούβελος, ο κ. Δημήτρης Ζαφειριάδης, σύζυγος της Αλεξίας, διευθυντής πολιτικού γραφείου της δημάρχου Αθηναίων. Πιο πέρα, ο αδελφός, κ. Νίκος Μπακογιάννης.
Εδώ, όμως, στον Κορυδαλλό, στην ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα για τη δίκη, υπάρχει μια γυναίκα, μια κόρη και ένας γιος, μικρά παιδιά τότε, και η οικογένεια. «Μαζί τα περάσαμε όλα αυτά, την κηδεία στο Καρπενήσι, θυμάσαι, τα μνημόσυνα, το άδειο σπίτι. Τα παιδιά ήταν μικρά και μεγάλωσαν μέσα στο πένθος, ρωτώντας «γιατί;». Γι’ αυτό τους φέραμε μαζί. Για να δουν τι θα πει δίκη, για να ακούσουν αυτά που ξέρουν, και να περιμένουν να μιλήσει η δικαιοσύνη»… «Αυτά μας είπε, φανερά αγχωμένη, η Ντόρα Μπακογιάννη, χωρίς τίτλους εδώ, πανύψηλη και ευγενική. O κόσμος κοιτάζει από μακριά. H σιωπή είναι ένας τρόπος να εκδηλώσει κανείς τη λύπη του για όσα πέρασαν, ο συνταξιούχος πλέον αντεισαγγελέας και η οικογένεια του Παύλου Μπακογιάννη.
«Ο πρόεδρος μας ζήτησε να ‘ρθουν οι μάρτυρες για τον Παύλο Μπακογιάννη και ήρθαμε», η φωνή της Ντόρας, σταθερή.
Λίγο πριν, στη ροή της κατάθεσης, ο κ. Ταρασουλέας, με υπόδειξη του προέδρου κ. Μιχ. Μαργαρίτη -που ήταν λιοντάρι χθες, από σεβασμό στον παθόντα αντεισαγγελέα- είχε στραφεί και είχε δείξει αυτόν που τον πυροβόλησε: «O πρώτος» είπε, και τον έδειξε με το χέρι. Εννοεί τον Σάββα Ξηρό, που μοιάζει κι αυτός καταπτοημένος. Οπως όλοι στο ακροατήριο, με τα όσα άκουσαν για τη σκηνή των πυροβολισμών. Θα πήγαιναν με τη γυναίκα του, ανθρώπινα, σαν όλα τα ζευγάρια να χαιρετίσουν ένα φίλο που γιόρταζε. O κ. T. πήγε πρώτος στο αυτοκίνητο, άνοιξε το πορτ μπαγκάζ να βάλει μέσα το κουτί με τα γλυκά. H γυναίκα του, περιμένει δίπλα στο αμάξι. «Ημουν σκυμμένος όταν μου έριξε, μία, δυο, τρεις στα πόδια. Επεσα με πόνους κάτω, και τότε τον είδα. Στεκόταν με το πιστόλι προτεταμένο. Περίμενα ότι θα με αποτελειώσει, ότι θα αδειάσει το πιστόλι του, πάνω μου. Δεν το έκανε».
Πολ. Αγωγή: Οφείλετε χάριτες στον Ξηρό γιατί, όπως ομολόγησε «είχε εντολή να αδειάσει το πιστόλι του».
Θόρυβος, ενστάσεις από την υπεράσπιση, γιατί ο Ξηρός έχει ανακαλέσει τα όσα έχει ομολογήσει. «Θα τα βρούμε αυτά μετά» διακόπτει ο πρόεδρος. Κι όταν οι απανωτές ερωτήσεις της υπεράσπισης απευθύνονται στον μάρτυρα, επεμβαίνει, από έγνοια να μην κουράσουν τον αξιοπρεπή αυτό χριστιανό, που είχε ανάψει και κερί στον άγιο. «Μην ξεχνάτε ότι ο μάρτυς είναι παθών», είπε ο Πρόεδρος αυστηρά. «Εχετε δικαίωμα να ρωτάτε κι εκείνος έχει δικαίωμα να απαντά. Δεν θα του πείτε τι να πει». «Θα επιμείνω» επιμένει η κ. Κούρτοβικ. «Και αν μου το απαγορεύσετε θα προσφύγω στο δικαστήριο. Γιατί υπάρχει και μια ηλικία. Προβλήματα μνήμης».
Τ.: «Εγώ ξέρω, αυτό που μου είπε ο γιατρός που με χειρούργησε. Εάν αργούσαν να με φέρουν πέντε ακόμα λεπτά, θα ήμουν νεκρός. Οταν αδειάζει ένας το πιστόλι σ’ έναν σκυμμένο άνθρωπο, θέλει να τον σκοτώσει. Με ρωτάτε πού είναι η ιγνιακή αρτηρία. O χειρουργός μου είπε: Οπως στο δίκτυο αποχέτευσης. Δύο σωλήνες να χαλάσουν, πάει όλο το σύστημα. Οσο για το από πόση απόσταση με πυροβόλησε… Γύρισα τον είδα μπροστά μου. Ηταν νέος, πολύ νέος. «Γιατί το κάνεις αυτό;» είπα. Νομίζω ότι αυτό μου έσωσε τη ζωή». «Και το κερί που άναψε στον Αγιο».